Dream a little dream..

Nog minder dan een week en dan zitten we in het vliegtuig op weg naar Atlanta. Waar ik eerst nog helemaal geen voorstelling van kon maken en waarbij de zenuwen me af en toe met Formule 1 achtige snelheden door m'n ingewanden toerden, krijg ik er nu eindelijk zin in. De plannen zijn iets bijgesteld omdat we mijn dierbare vriendin niet zullen gaan ontmoeten (zij en haar man zitten midden in de verkoop van hun huis en kunnen derhalve niet eventjes op en neer naar de Smokey Mountains). Maar we blijven wel een paar dagen in de "cabin", hun vakantie optrekje. In geval van nood hangt er een telefoonnummer van ene Jim op de koelkast. Dit soort mededelingen zet mijn brein op de hoogste fantasiestand en ik heb in gedachten al een beeld van Jim gevormd. Vergelijkbaar met de parkranger, alleen gekleed in een strakke ruiten bloes en Levi's, met onmiskenbaar Southern accent.. Nu nog een technisch mankement en ik zal weten of ik voorspellende gaven heb. Iets in mij waarschuwt me wel hoor, meestal zijn dit soort handymannetjes niet van het zojuist beschreven kaliber - een bouwvakkersdecoleté in een veel te strakke Levi 501 is not a pretty sight.
Anyway, voordat iedereen denkt dat ik alleen maar met knappe mannen bezig ben en aan niets anders kan denken terwijl ik op vakantie ga - dat klopt op zich wel - heb ik ook nog wel andere interesses.
Zo ben ik erg benieuwd naar onze auto. We hebben een type Equinox gehuurd bij Alamo, via de Duitse website USAreisen.de. Na urenlange bestudering van het AA-forum (ook bekend onder de naam Alles Amerika forum) mocht ik concluderen dat je met deze reservering toch wel een mooie midsize SUV bak meekrijgt. Nu hopen we op een witte auto, met getinte ramen. Merken zeggen me niet zoveel, elke auto rijdt beter dan de zestien jaar oude Honda Civic die voor mijn deur geparkeerd staat. Stuurbekrachtiging, airco en CD speler, alsmede centrale deurvergrendeling zouden in vergelijking met mijn eigen auto al een onbetaalbare upgrade zijn. Vannacht droomde ik dat ik moest file parkeren met mijn SUV - meestal zijn dit soort dromen uitingen van mijn driving anxiety maar blijkbaar heeft mijn geest het volste vertrouwen in deze road trip. Ik parkeerde in met links, en hij stond gewoon perfect tussen de lijnen!! Iets waar ik me een beetje zorgen over maakte, was het rijden naar de cabin. Ik herinner me een bochtige steile weg omhoog, met diepe afgronden, zonder vangrails om een stuurfoutje weg te poetsen.. Maar in mijn droom had ik daar ook een oplossing voor; ik trok de auto gewoon achter me aan naar boven, aan een touw (zoals die mevrouw die met haar dode hond de Phone House winkel uitloopt..). Die nachtelijke escapades hebben een geruststellend effect op me - ik denk dat het echte genieten gaat beginnen, nog maar vier nachtjes slapen en we gaan op weg naar het vliegveld, yay!!

Ik ga op reis en ik neem mee...

Inpakken is niet mijn sterkste punt. De hele dag kijk ik al naar de weersomstandigheden hier in Zuid-Limburg, me realiserend dat ik mijn zoon op scoutingkamp alleen maar T-shirts heb meegegeven. Nee hoor schat, het wordt lekker weer, een graadje of 22... En nu miezert het al de hele dag en ik zit binnen met een trui! Nou zal die arme spruit van mij wel nergens last van hebben, ze spelen de hele dag en koud heeft hij het eigenlijk nooit. Het is meer mijn moederhart dat zich zorgen maakt en ja, ik geef het grif toe, het is stil in huis op deze zondag!
Dit geeft mij echter volop de gelegenheid me voor te bereiden op onze trip. Omdat het niet echt weer is om buiten een ommetje te maken, heb ik onze vluchtgegevens nog eens gechecked op Delta.com. We staan gelukkig nog in het systeem..pfff! Zag me al als Sandra Bullock in The Net, op de luchthaven van Düsseldorf staan - nein, leider haben wir keine Reservierung hier im Computer. Wat ik me wel eens afvraag? Hebben andere mensen dat nu ook als ze op reis gaan? Dat ze zich zorgen maken? Of moet ik me zorgen maken over mezelf? Nee, ik ga gewoon 100 % genieten van een superreis.
De CD met liedjes voor in de auto is klaar. Naast de wilde klanken van Guns & Roses (au-pair sentiment uit 1989), de frisse meezinger Zombie van de Cranberries (denk aan de Renault reclame), luisteren we ook naar Amerika van Rammstein (tja, dat vond Mathijs wel toepasselijk bij deze reis) en Bohemian Rhapsody. Stil zal het in de auto niet worden - kan je eigenlijk aangehouden worden voor vals meeblèren?
Over-overmorgen over een week vertrekken we al naar het vliegveld!!! Mijn inpaklijst is nog helemaal niet klaar, ik ben er niet eens aan begonnen. Denk dat ik dit jaar eens avontuurlijk ga doen en er geen maak. Dan kan ik ook niets vergeten wat er op het lijstje stond. Er is altijd wel een Walmart in de buurt..Save money, live better!

Voorpret?

Terwijl de tropische temperaturen in Nederland zich afwisselen met heuse thunderstorms, compleet met tornado achtige windsnelheden, kijk ik koortsachtig op de kalender. Over drie weken zitten we er al!! Wat eerst nog een stipje ver weg in augustus leek, komt nu duizelingwekkend dichtbij.
De stress slaat langzaam toe, merk ik. Waarom zou ik anders koortsachtig polissen doorlezen, hotelreserveringen drie keer nakijken en me afvragen hoeveel truitjes ik moet inpakken? Alles is goed geregeld, dat weet ik ergens deep down wel maar zoals met elke vakantie, slaat de twijfel me regelmatig om het hart. Het is een wonder dat het arme ding nog slaat, met alle hersenspinsels van zijn eigenaresse.
Is dit nu wat ze bedoelen met voorpret??
Om toch net te doen alsof ik het allemaal erg leuk vind, lees ik afentoe een blog van iemand anders die zich momenteel met het hele gezin in de Smokey Mountains bevindt. Fantastisch wat zij allemaal beleven; watervallen, wandelingen over oude bruggetjes, close encounters met beren, lekker steak en toeristje spelen in het Valkenburg-achtige Gatlinburg. Dat gaan wij ook doen! Nou ja, dat gedeelte met die beren lijkt me supergaaf maar dan word ik liever vergezeld van een stoere parkranger, type Booth (David Boreanaz). Die mij dan gelijk elegant over de wild stromende riviertjes heen tilt, zodat mijn nieuwe schoenen niet nat worden...
Warempel, ik geloof dat de voorpret zich eindelijk aandient!

Zweetheet..

Vandaag voorspellen de meteorologen ons een bijzonder hete dag met maxima rond de 37 graden celcius. Achterlijk heet in de volksmond! Maar dat is juist goed, dan kunnen we alvast oefenen voor de tropische temperaturen in Georgia en Florida. Naar hartelust pas ik topjes, probeer zwierige jurkjes en denk koortsachtig na over het juiste schoeisel bij deze temperatuur. Blote voeten zou het beste zijn maar dan kan ik dus niet autorijden - snap ook niet hoe anderen dat doen, met teenslippers in de auto. Op de een of andere manier ga ik dan krampachtig liggen doen met mijn tenen, zodat de slippers niet onder het gaspedaal terecht komen. Gevolg, bijna kramp in mijn hele voet want mijn tenen zijn helemaal niet zo getraind dat ik er ongestraft mee kan fitnessen onder het rijden. Dus nee, het moeten sandalen zijn met een hielbandje, dan raak ik ook niets kwijt.
De reis begint nu steeds dichter bij te komen en soms overvalt me een gevoel van paniek; wat als ik het helemaal niet leuk vindt om al die kilometers te rijden, wat als de hotels opvallende gelijkenis vertonen met Bates Motel, wat als het te heet is, wat als we te weinig tijd hebben om te relaxen, wat als Mathijs er geen klap aan vindt en ga zo maar door... maar dan denk ik weer aan het ongelooflijke gevoel dat ik had toen we cruisend door de staat Washington toerden, een heerlijke Starbucks koffie naast me in de cupholder en de radio op een locale zender. En dan weet ik het weer: ik ben dol op Amerika en het komt allemaal goed!!