Vannacht slecht geslapen - waarschijnlijk in de wetenschap dat we vandaag naar huis gaan. Bij het ontbijt nog eens flink uitgepakt, de vetrol zit er toch al. Mathijs had scrambled eggs en ik french toast met bacon. Lekkurr. Na het ontbijt de spullen ingepakt en alles naar de auto gebracht. We waren nog best vroeg om naar het vliegveld te gaan maar eerlijk gezegd wisten we ook niet goed wat we nog zouden ondernemen, die laatste morgen. Ik ben toch altijd een zenuwpees als het gaat om op tijd komen en dan ben ik liever te vroeg dan te laat.
Het rijden naar de airport ging prima. De 9 baans lanen waren dit keer 'no sweat at all', ik zou er zomaar aan kunnen wennen. Zelfs de Alamo return your car spot was zo gevonden, zonder hulp van Tom Tom, die geen flauw idee had waar we nu moesten zijn. De auto inleveren was ook al zo gepiept, we kregen een blaadje met de te betalen kosten (klopte met wat we gekregen hadden bij het afhalen) en that was it! Met pijn in mijn hart liet ik onze vette ride achter bij Alamo, na de auto nog eerst een knuffel te hebben gegeven (echt waar, zoiets verzin je niet). Hij heeft ons toch overal safe en sound naar toe gebracht en ik weet zeker dat ik zwaar in een depressie beland als ik mijn oude Hondaatje weer instap. We hadden in totaal 2508 mijl gereden, meer dan ik zelf had gedacht.
Op het vliegveld hebben we de boarding passes geprint en vervolgens de baggage afgegeven. Toen nog een vette (als in calorieën) lunch bij Wendy's en daarna kon het wachten op onze vlucht beginnen. Eigenlijk vloog de tijd zo om (wel nog koffie en frappuccino bij Starbucks gehaald) en was het ineens tijd om in te checken.
Het vliegtuig zat vol met Duitsers (tja, dat krijg je als je via Dusseldorf vliegt) en Mathijs en ik verbaasden ons over sommigen van hen - een vrouw vroeg mij te vertalen wat de stewardess had gezegd want ze vond de taal zo moeilijk te verstaan...dan vraag ik me altijd af wat ze de hele vakantie gesproken hebben??
De vlucht verliep zonder problemen, behalve op het laatst, toen Mathijs zich erg misselijk voelde. Hij had wat geslapen en was denk ik gewoon ziek van moeheid. Gelukkig hadden we de "airbag" niet nodig gehad, alles bleef binnen. In Dusseldorf, inmiddels vrijdagochtend half 8, werden we opgehaald door opa en oma en zijn we door de stromende regen naar huis, in Geleen gereden. Het was heel vreemd om weer thuis te zijn. Net of het ons huis niet was...Oma had boodschapjes voor ons gedaan en er stonden mooie zonnebloemen op tafel, dat was wel een warm welkom!
Na twee uurtjes geslapen te hebben, ben ik begonnen met het sorteren van de was, het uitpakken van de spullen en het bekijken van alle post. Mathijs heeft lekker gespeeld na zijn dutje onder de woeste klanken van Aerosmith (na Disney helemaal top). Nu begint het gewone leven weer, zullen we moeten acclimatiseren en proberen niet te veel te denken "waren we nog maar in Amerika"!
Dank jullie wel allemaal voor het meelezen op het blog en de lieve reacties, het was fijn te weten dat we "gevolgd" werden.
Esther en Mathijs
vrijdag 27 augustus 2010
woensdag 25 augustus 2010
Dag 22: 25 augustus 2010 Atlanta
Vanochtend waren we redelijk laat op, wel op tijd voor het ontbijt uiteraard. Tijdens het eten hebben we zitten kijken wie nu de manager van het hotel is. Hij had me namelijk een mail gestuurd om me te bedanken voor het invullen van een tevredenheidsonderzoek toen we hier de eerste nacht waren. In de mail stond dat ik hem altijd kon bellen dus ik dacht..stuur een gezellig mailtje terug om te melden dat we 'as we speak' weer in zijn hotel logeerden. Hij heeft me niet terug gemaild, de flauwerd. Maar hij had het dan ook erg druk met het rechtleggen van de morning papers, het aannemen van vuile ontbijtbordjes en het bevragen van gasten naar hun welbevinden..
Na het ontbijt zijn we op weg gegaan naar het Martin Luther King visitor center. Op het forum had ik gelezen dat we hier met de auto heen konden gaan maar de receptioniste was van mening dat je er heel gemakkelijk met de trein heenkon. Aangezien we nog onze MARTA pass hadden voor vandaag, hebben we dit gedaan. Maar dat was achteraf niet zo wijs, we kwamen in een nogal shady neighbourhood terecht en het was nog best een stuk lopen richting het visitor center. Ik voelde me helemaal niet op mijn gemak en maakte Mathijs zenuwachtig door telkens erop te wijzen dat het hier niet zo fijn was om te lopen. Vroeger heb ik wel eens gehoord hoe je als blanke niet naar Harlem moest gaan en zo'n gevoel had ik nu ook een beetje...eigenlijk wel triest want ik wil zoiets helemaal niet denken. We gingen juist naar het visitor center omdat ik Mathijs wilde leren hoe afschuwelijk de rassenhaat en segregation is geweest voor zwarte mensen in Amerika. Je ziet hier in Atlanta wel heel duidelijk het armoede probleem en dat was in deze wijk ook heel aanwezig.
Het visitor center zelf was heel veilig, we hebben er best een hele tijd doorgebracht met het kijken naar een film en het lezen van het levensverhaal van Martin Luther King. Ik denk dat Mathijs er heel veel van geleerd heeft. Zelf was ik geemotioneerd; ik heb er al heel veel over gelezen en gehoord maar toch raakt het me elke keer opnieuw, het onrecht dat zoveel mensen is aangedaan enkel en alleen om hun kleur. En de strijd tegen racisme is nog lang niet voorbij helaas.
Na het museum wilden we niet meer terug naar het station hoeven lopen. Er was een MARTA bus stop maar er stond niets bij van vertrektijden of bestemming. Je kon bellen voor info en dat heb ik gedaan, zo kwamen we erachter dat er binnen een minuut een bus naar Five Points zou langskomen. Alleen, op welke hoek van de straat? Er waren maar liefst 4 busstops dus dat was even paniek voor Mathijs, die het een beetje gehad had met alle spanning en sensatie. Gelukkig stopte de bus om op ons te wachten en we zijn heelhuids weer teruggekeerd in Five Points. Vanuit daar hebben we de train naar Lennox Square Mall genomen, een groot winkelcentrum. Hier geluncht en nog wat rondgewandeld bij Macy's, Abercrombie en Fitch en een frappuccino bij Starbucks. Toen was de koek op (we waren moe) en zijn we teruggegaan naar het hotel.
Hier aangekomen zijn we lekker aan het zwembad gaan liggen en heb ik een halfuurtje met mijn vriendin in Seattle gebeld (ik had nog minuten op mijn cellphone). Later kwamen Jeff en Craig nog, de twee mannen die we gisteren bij de pool ontmoet hadden. We hebben nog een hele tijd zitten kletsen en e-mail adressen uitgewisseld. Ben er nog niet achter hoe het zat met die twee, ze waren in ieder geval heel aardig en leuk om mee te vertellen. Zij waren gaan lunchen bij de Buckhead Diner, een all American restaurant zoals je dat in de jaren 50 had, met de chromen buitenkant en de bootseats - denk aan de Fonz. Ik heb gebeld naar het restaurant om te reserveren voor Mathijs en mij, het was op loopafstand van het hotel. Omdat het onze laatste avond hier in de US is, hebben we lekker uitgepakt met een heerlijk hoofdgerecht en daarna nog cappuccino en een supersmakelijk toetje voor Mathijs. Het was ons duurste etentje van de hele vakantie maar we hebben er van genoten hoor! Onze ober was van New York, with the accent to match - hij praatte net als the Cake Boss van Discovery Channel.
Net heb ik alvast online ingecheckt voor onze vluchten morgen en dan is het ook echt bijna gedaan met de vakantie. We zullen het hier wel gaan missen hoor, deze reis was een aaneenschakeling van mooie momenten en speciale ontmoetingen!!!
Na het ontbijt zijn we op weg gegaan naar het Martin Luther King visitor center. Op het forum had ik gelezen dat we hier met de auto heen konden gaan maar de receptioniste was van mening dat je er heel gemakkelijk met de trein heenkon. Aangezien we nog onze MARTA pass hadden voor vandaag, hebben we dit gedaan. Maar dat was achteraf niet zo wijs, we kwamen in een nogal shady neighbourhood terecht en het was nog best een stuk lopen richting het visitor center. Ik voelde me helemaal niet op mijn gemak en maakte Mathijs zenuwachtig door telkens erop te wijzen dat het hier niet zo fijn was om te lopen. Vroeger heb ik wel eens gehoord hoe je als blanke niet naar Harlem moest gaan en zo'n gevoel had ik nu ook een beetje...eigenlijk wel triest want ik wil zoiets helemaal niet denken. We gingen juist naar het visitor center omdat ik Mathijs wilde leren hoe afschuwelijk de rassenhaat en segregation is geweest voor zwarte mensen in Amerika. Je ziet hier in Atlanta wel heel duidelijk het armoede probleem en dat was in deze wijk ook heel aanwezig.
Het visitor center zelf was heel veilig, we hebben er best een hele tijd doorgebracht met het kijken naar een film en het lezen van het levensverhaal van Martin Luther King. Ik denk dat Mathijs er heel veel van geleerd heeft. Zelf was ik geemotioneerd; ik heb er al heel veel over gelezen en gehoord maar toch raakt het me elke keer opnieuw, het onrecht dat zoveel mensen is aangedaan enkel en alleen om hun kleur. En de strijd tegen racisme is nog lang niet voorbij helaas.
Na het museum wilden we niet meer terug naar het station hoeven lopen. Er was een MARTA bus stop maar er stond niets bij van vertrektijden of bestemming. Je kon bellen voor info en dat heb ik gedaan, zo kwamen we erachter dat er binnen een minuut een bus naar Five Points zou langskomen. Alleen, op welke hoek van de straat? Er waren maar liefst 4 busstops dus dat was even paniek voor Mathijs, die het een beetje gehad had met alle spanning en sensatie. Gelukkig stopte de bus om op ons te wachten en we zijn heelhuids weer teruggekeerd in Five Points. Vanuit daar hebben we de train naar Lennox Square Mall genomen, een groot winkelcentrum. Hier geluncht en nog wat rondgewandeld bij Macy's, Abercrombie en Fitch en een frappuccino bij Starbucks. Toen was de koek op (we waren moe) en zijn we teruggegaan naar het hotel.
Hier aangekomen zijn we lekker aan het zwembad gaan liggen en heb ik een halfuurtje met mijn vriendin in Seattle gebeld (ik had nog minuten op mijn cellphone). Later kwamen Jeff en Craig nog, de twee mannen die we gisteren bij de pool ontmoet hadden. We hebben nog een hele tijd zitten kletsen en e-mail adressen uitgewisseld. Ben er nog niet achter hoe het zat met die twee, ze waren in ieder geval heel aardig en leuk om mee te vertellen. Zij waren gaan lunchen bij de Buckhead Diner, een all American restaurant zoals je dat in de jaren 50 had, met de chromen buitenkant en de bootseats - denk aan de Fonz. Ik heb gebeld naar het restaurant om te reserveren voor Mathijs en mij, het was op loopafstand van het hotel. Omdat het onze laatste avond hier in de US is, hebben we lekker uitgepakt met een heerlijk hoofdgerecht en daarna nog cappuccino en een supersmakelijk toetje voor Mathijs. Het was ons duurste etentje van de hele vakantie maar we hebben er van genoten hoor! Onze ober was van New York, with the accent to match - hij praatte net als the Cake Boss van Discovery Channel.
Net heb ik alvast online ingecheckt voor onze vluchten morgen en dan is het ook echt bijna gedaan met de vakantie. We zullen het hier wel gaan missen hoor, deze reis was een aaneenschakeling van mooie momenten en speciale ontmoetingen!!!
dinsdag 24 augustus 2010
Dag 21: 24 augustus 2010 Atlanta
Vanochtend ging het gelukkig weer goed met Mathijs. Na het ontbijt zijn we te voet naar MARTA gelopen, dat was achteraf helemaal niet zo ver (hadden we gisteren op de terugweg ook gedaan omdat ik niet op een shuttle wilde wachten - er hangt toch wel wat dubieus volk rond zo nu en dan en ik loop liever door dan telkens aangesproken te worden).
Ons doel was de Inside CNN tour in het CNN gebouw. Alleen al het gebouw vond ik erg indrukwekkend en bijzonder om te zien. CNN is zo'n begrip, iedereen kent de zender en ik kijk het ook regelmatig in Nederland. We waren precies op tijd voor de volgende rondleiding, die begon met een roltrap die maar liefst acht verdiepingen lang was. Maar vandaag ging het goed en had ik er niet zo'n last van dat het hoog was. We hadden een hele leuke gids die alles goed uitlegde en Mathijs en ik vonden het zeer interessant om een kijkje achter de schermen te krijgen. Er stond heel veel beveiliging, bij elke ruimte die we verlieten werd de deur opengedaan door een politieman/vrouw en we werden ook begeleid zodat niemand afdwaalde. Tijdens de tour zagen we ook een live-uitzending met Tony Harris.. (dat moet ik even terugzoeken, hoe hij precies heette) - in ieder geval een CNN celebrity anchor man. We gingen ook nog op de foto, de enigste foto die ik tijdens ons verblijf in de US ook daadwerkelijk gekocht heb - Mathijs en ik staan erop als nieuwslezers, heel grappig. Zodra ik thuis ben, scan ik hem en zet hem bij dit blog.
Na de rondleiding hebben we nog geluncht in het CNN gebouw en zijn daarna op weg gegaan naar de Atlanta Zoo. We moesten met de bus, die stond al op ons te wachten bij Five Points, het knooppunt van de treinen die west, zuid, noord en oost gaan. In de dierentuin was het behoorlijk warm maar we hebben toch alle dieren gezien en zelfs nog het voeren van de gorilla's meegemaakt. De dieren hadden hele mooie verblijven, het park was ingedeeld in werelddelen. Er was ook nog een reptielenhuis met slangen, schildpadden en kikkers. Hier hebben we een hele tijd zitten kijken, we zagen zelfs een paar exemplaren die we in de Okefenokee Swamp hadden geaaid.
Op de terugweg stond de bus weer te wachten (we hadden echt geluk) en we waren binnen mum van tijd weer terug in het hotel. Genoeg tijd om voor het eten nog een uurtje te zwemmen in de pool. We raakten aan de praat met Jeff en Craig, twee business mannen die in de computers zaten. Ze kwamen uit Charlotte North Carolina, ze hadden een eigen bedrijf. Craig was getrouwd, begreep ik en Jeff had naar mijn gevoel een vriend (hij had een hele typische manier van praten, ik vond het heel onderhoudend en heb echt gelachen om al zijn verhalen). Na afscheid genomen te hebben, zijn we ons gaan omkleden om naar de plaatselijke Chick-Fill-A te gaan. Helaas was deze dicht, ongelooflijk voor Amerikaanse begrippen want hij sloot al om 5 p.m. Toevallig kwam er net een vrouw aan die in de bridal shop next door werkte en zij attendeerde ons op een Mexicaan om de hoek. We hebben nog even zitten praten over Bridezilla's, volgens de vrouw waren bruidsmeisjes vaak de vervelendste klanten...Ze hoopte dat ik nog eens in haar winkel kwam, wie weet, dat zou nog eens wat zijn.
De Mexicaan was een hip trendy restaurant, heel vrolijk ingericht met bijbehorende muziek. Mathijs had Taquitos (soort Mexicaanse loempiaatjes) en ik een dikke Burrito. Echt heel lekker en ook gezellig zitten. Een geslaagde dag die we afgesloten hebben met een uurtje CNN kijken (what else). Morgen is onze laatste volle dag in Amerika, het zal wel afkicken worden als we weer in Nederland zijn.
Ons doel was de Inside CNN tour in het CNN gebouw. Alleen al het gebouw vond ik erg indrukwekkend en bijzonder om te zien. CNN is zo'n begrip, iedereen kent de zender en ik kijk het ook regelmatig in Nederland. We waren precies op tijd voor de volgende rondleiding, die begon met een roltrap die maar liefst acht verdiepingen lang was. Maar vandaag ging het goed en had ik er niet zo'n last van dat het hoog was. We hadden een hele leuke gids die alles goed uitlegde en Mathijs en ik vonden het zeer interessant om een kijkje achter de schermen te krijgen. Er stond heel veel beveiliging, bij elke ruimte die we verlieten werd de deur opengedaan door een politieman/vrouw en we werden ook begeleid zodat niemand afdwaalde. Tijdens de tour zagen we ook een live-uitzending met Tony Harris.. (dat moet ik even terugzoeken, hoe hij precies heette) - in ieder geval een CNN celebrity anchor man. We gingen ook nog op de foto, de enigste foto die ik tijdens ons verblijf in de US ook daadwerkelijk gekocht heb - Mathijs en ik staan erop als nieuwslezers, heel grappig. Zodra ik thuis ben, scan ik hem en zet hem bij dit blog.
Na de rondleiding hebben we nog geluncht in het CNN gebouw en zijn daarna op weg gegaan naar de Atlanta Zoo. We moesten met de bus, die stond al op ons te wachten bij Five Points, het knooppunt van de treinen die west, zuid, noord en oost gaan. In de dierentuin was het behoorlijk warm maar we hebben toch alle dieren gezien en zelfs nog het voeren van de gorilla's meegemaakt. De dieren hadden hele mooie verblijven, het park was ingedeeld in werelddelen. Er was ook nog een reptielenhuis met slangen, schildpadden en kikkers. Hier hebben we een hele tijd zitten kijken, we zagen zelfs een paar exemplaren die we in de Okefenokee Swamp hadden geaaid.
Op de terugweg stond de bus weer te wachten (we hadden echt geluk) en we waren binnen mum van tijd weer terug in het hotel. Genoeg tijd om voor het eten nog een uurtje te zwemmen in de pool. We raakten aan de praat met Jeff en Craig, twee business mannen die in de computers zaten. Ze kwamen uit Charlotte North Carolina, ze hadden een eigen bedrijf. Craig was getrouwd, begreep ik en Jeff had naar mijn gevoel een vriend (hij had een hele typische manier van praten, ik vond het heel onderhoudend en heb echt gelachen om al zijn verhalen). Na afscheid genomen te hebben, zijn we ons gaan omkleden om naar de plaatselijke Chick-Fill-A te gaan. Helaas was deze dicht, ongelooflijk voor Amerikaanse begrippen want hij sloot al om 5 p.m. Toevallig kwam er net een vrouw aan die in de bridal shop next door werkte en zij attendeerde ons op een Mexicaan om de hoek. We hebben nog even zitten praten over Bridezilla's, volgens de vrouw waren bruidsmeisjes vaak de vervelendste klanten...Ze hoopte dat ik nog eens in haar winkel kwam, wie weet, dat zou nog eens wat zijn.
De Mexicaan was een hip trendy restaurant, heel vrolijk ingericht met bijbehorende muziek. Mathijs had Taquitos (soort Mexicaanse loempiaatjes) en ik een dikke Burrito. Echt heel lekker en ook gezellig zitten. Een geslaagde dag die we afgesloten hebben met een uurtje CNN kijken (what else). Morgen is onze laatste volle dag in Amerika, het zal wel afkicken worden als we weer in Nederland zijn.
Dag 20: 23 augustus 2010 Atlanta
Vandaag eerst een complimentary ontbijt weggewerkt en toen met de shuttle van het hotel naar het treinstation van MARTA gegaan. Onze shuttle liet even op zich wachten maar als beloning kregen we de handsome driver - een hotelmedewerker met de lengte van een basketballer, het figuur van een model en de looks van een rapper :) Ach ja, ik zwijmel af en toe wat af hier in het zuiden..
Bij het treinstation hebben we een driedagen pass genomen om de laatste dagen van onze vakantie gemakkelijk van A naar B te komen zonder downtown autobahn stress en parking kosten. Het systeem werkt net als in Londen met de Oystercard alleen is het netwerk niet zo uitgebreid. Je kunt wel ook met de bus naar diverse bestemmingen. Ons eerste doel was het Georgia Aquarium. Daar hebben we een Atlanta City Pass gekocht waarmee je toegang krijgt tot 6 attracties. Het aquarium is het grootste ter wereld en het enigste dat walwishaaien in zijn "assortiment" heeft. Met de City Pass kreeg je ook toegang tot een behind the scenes tour, wat erg leuk was. We zagen namelijk de bovenkant van het gigantische bad waarin die walvishaaien rondzwommen. In het aquarium was het alleen achterlijk koud, de airco stond volgens mij op 40 graden Fahrenheit, we bevroren zowat van de kou. Mathijs reageert erg op de temperatuurverschillen en hij kreeg weer hoofdpijn. We zijn dus niet zo lang gebleven als we van plan waren en hebben buiten op een bankje wat gerust (met paracetamol). Gelukkig knapte Mathijs weer op en zijn we nog naar de World of Coca-Cola gegaan. Dat is een heel museum gewijd aan het beroemdste drankje ter wereld. Het was erg leuk om alle oude reclames te zien en je mocht ook proeven van de diverse smaken die er wereldwijd te koop zijn. Na afloop kreeg je als souvenir ook een flesje cola mee.
Vanuit het museum was het een kort stukje lopen naar het Westin Hotel. Hier heb je op de 72e verdieping een ronddraaiend restaurant met daarboven nog een visitor level. Via een glazen lift gingen we - naar mijn smaak veel te langzaam - omhoog om op de bovenste verdieping aan te komen. Vreselijk vond ik het, ik had enorm last van mijn hoogtevrees, veel erger dan normaal. Dus Mathijs heeft wat rondgelopen en ik zat misselijk te wezen op een luxe fauteuil bij de liften. Later heb ik toch wat rondgekeken en hebben we nog een drankje genomen in de ronddraaiende bar, nog een verdiepinkje hoger... De terugweg naar beneden gingen we met de binnenlift (Mathijs vond het gelukkig niet erg dat zijn moeder die vreselijke tocht in die trage glazen lift niet meer aandurfde). Deze lift ging echter zo snel dat we pijn in onze oren hadden en associaties met de Disney Tower of Terror.
Om de dag goed af te sluiten zijn we gaan eten bij het Hard Rock Café, dat tegenover het Westin lag. Hier hebben we heerlijke burgers naar binnen gewerkt en nog even gekletst met onze ober Steve (die het wel leuk vond dat we uit Holland kwamen).
Terug in het hotel had Mathijs weer zo'n last van hoofdpijn (migraine achtig) dat hij al om acht uur is gaan slapen. Hopelijk gaat het morgen beter!
Bij het treinstation hebben we een driedagen pass genomen om de laatste dagen van onze vakantie gemakkelijk van A naar B te komen zonder downtown autobahn stress en parking kosten. Het systeem werkt net als in Londen met de Oystercard alleen is het netwerk niet zo uitgebreid. Je kunt wel ook met de bus naar diverse bestemmingen. Ons eerste doel was het Georgia Aquarium. Daar hebben we een Atlanta City Pass gekocht waarmee je toegang krijgt tot 6 attracties. Het aquarium is het grootste ter wereld en het enigste dat walwishaaien in zijn "assortiment" heeft. Met de City Pass kreeg je ook toegang tot een behind the scenes tour, wat erg leuk was. We zagen namelijk de bovenkant van het gigantische bad waarin die walvishaaien rondzwommen. In het aquarium was het alleen achterlijk koud, de airco stond volgens mij op 40 graden Fahrenheit, we bevroren zowat van de kou. Mathijs reageert erg op de temperatuurverschillen en hij kreeg weer hoofdpijn. We zijn dus niet zo lang gebleven als we van plan waren en hebben buiten op een bankje wat gerust (met paracetamol). Gelukkig knapte Mathijs weer op en zijn we nog naar de World of Coca-Cola gegaan. Dat is een heel museum gewijd aan het beroemdste drankje ter wereld. Het was erg leuk om alle oude reclames te zien en je mocht ook proeven van de diverse smaken die er wereldwijd te koop zijn. Na afloop kreeg je als souvenir ook een flesje cola mee.
Vanuit het museum was het een kort stukje lopen naar het Westin Hotel. Hier heb je op de 72e verdieping een ronddraaiend restaurant met daarboven nog een visitor level. Via een glazen lift gingen we - naar mijn smaak veel te langzaam - omhoog om op de bovenste verdieping aan te komen. Vreselijk vond ik het, ik had enorm last van mijn hoogtevrees, veel erger dan normaal. Dus Mathijs heeft wat rondgelopen en ik zat misselijk te wezen op een luxe fauteuil bij de liften. Later heb ik toch wat rondgekeken en hebben we nog een drankje genomen in de ronddraaiende bar, nog een verdiepinkje hoger... De terugweg naar beneden gingen we met de binnenlift (Mathijs vond het gelukkig niet erg dat zijn moeder die vreselijke tocht in die trage glazen lift niet meer aandurfde). Deze lift ging echter zo snel dat we pijn in onze oren hadden en associaties met de Disney Tower of Terror.
Om de dag goed af te sluiten zijn we gaan eten bij het Hard Rock Café, dat tegenover het Westin lag. Hier hebben we heerlijke burgers naar binnen gewerkt en nog even gekletst met onze ober Steve (die het wel leuk vond dat we uit Holland kwamen).
Terug in het hotel had Mathijs weer zo'n last van hoofdpijn (migraine achtig) dat hij al om acht uur is gaan slapen. Hopelijk gaat het morgen beter!
zondag 22 augustus 2010
Dag 19: 22 augustus 2010 naar Atlanta
Well what do ya know, vanochtend scheen de zon! Toen we de koffers ingepakt hadden, het ontbijt weggewerkt en uitgecheckt, zijn we toch nog de Parkway opgereden. Het uitzicht dat we hadden was echt spectaculair. Afentoe reden we door een wolkje maar als je dan de hoek omging, was het weer superzonnig en adembenemend mooi.
Met mijn hoogtevrees vond ik het vandaag haast net zo spannend rijden als gisteren, want nu zag ik dus over welke afgronden we tijdens die mist zijn gereden en dat wakkert mijn fantasie aan. Maar we zijn toch een aantal malen gestopt om foto's te maken en van het uitzicht te genieten. Ik ben zelfs nog eens gaan plassen bij hetzelfde toiletje als gisteren, gelukkig liepen we nu op ons gemak want ik hoefde niet meer zo erg (ik denk dat het gisteren ook van de spanning was).
Bij Waynesville zijn we eraf gegaan omdat we toch nog richting Atlanta moesten vandaag. Mathijs was vrijdag in The Dillard House zijn pet vergeten, die hebben we nog opgehaald (ik had gebeld en hij lag keurig op ons te wachten). Lunch hebben we daar maar niet meer gedaan, de McDonalds lag ook op de route. Bij deze Mac hadden ze heerlijke frietjes en we hebben er een dubbele cheeseburger bij genomen!
Het rijden ging heel voorspoedig maar een uurtje voor Atlanta werd ik erg moe en slaperig. We zijn gestopt bij een winkelcentrum en hebben daar wat rondgelopen in de Target. Er was ook een Starbucks bij, ik had een icecoffee en Mathijs een caramel frappuccino without the cafeïne. Bij Target hadden ze nog leuke shirts voor Mathijs (eentje van de Family Guy met Stewie erop) en ik heb ook nog een nieuwe zonnebril gekocht (de vorige is kwijt geraakt onderweg).
De rest van het stuk naar Atlanta verliep goed. Het was druk en de 9-baans wegen blijven intimiderend maar ik was niet meer zo gestressed als de vorige keer dat we hier reden (tja, we zijn nu ook al wat gewend met alle mijlen die we hebben afgelegd). De receptioniste van het hotel herkende ons nog, dat was erg leuk. We hebben nu een kamer op de 8e verdieping van het Hyatt Place hier in Buckhead. Een mooie kamer en leuk uitzicht op een billboard met een beer!
Morgen gaan we eens kijken wat we allemaal gaan doen, hier in Atlanta!
Met mijn hoogtevrees vond ik het vandaag haast net zo spannend rijden als gisteren, want nu zag ik dus over welke afgronden we tijdens die mist zijn gereden en dat wakkert mijn fantasie aan. Maar we zijn toch een aantal malen gestopt om foto's te maken en van het uitzicht te genieten. Ik ben zelfs nog eens gaan plassen bij hetzelfde toiletje als gisteren, gelukkig liepen we nu op ons gemak want ik hoefde niet meer zo erg (ik denk dat het gisteren ook van de spanning was).
Bij Waynesville zijn we eraf gegaan omdat we toch nog richting Atlanta moesten vandaag. Mathijs was vrijdag in The Dillard House zijn pet vergeten, die hebben we nog opgehaald (ik had gebeld en hij lag keurig op ons te wachten). Lunch hebben we daar maar niet meer gedaan, de McDonalds lag ook op de route. Bij deze Mac hadden ze heerlijke frietjes en we hebben er een dubbele cheeseburger bij genomen!
Het rijden ging heel voorspoedig maar een uurtje voor Atlanta werd ik erg moe en slaperig. We zijn gestopt bij een winkelcentrum en hebben daar wat rondgelopen in de Target. Er was ook een Starbucks bij, ik had een icecoffee en Mathijs een caramel frappuccino without the cafeïne. Bij Target hadden ze nog leuke shirts voor Mathijs (eentje van de Family Guy met Stewie erop) en ik heb ook nog een nieuwe zonnebril gekocht (de vorige is kwijt geraakt onderweg).
De rest van het stuk naar Atlanta verliep goed. Het was druk en de 9-baans wegen blijven intimiderend maar ik was niet meer zo gestressed als de vorige keer dat we hier reden (tja, we zijn nu ook al wat gewend met alle mijlen die we hebben afgelegd). De receptioniste van het hotel herkende ons nog, dat was erg leuk. We hebben nu een kamer op de 8e verdieping van het Hyatt Place hier in Buckhead. Een mooie kamer en leuk uitzicht op een billboard met een beer!
Morgen gaan we eens kijken wat we allemaal gaan doen, hier in Atlanta!
Dag 18: 21 augustus Blue Ridge Parkway
Vanochtend op tijd opgestaan om via de Blueridge Prkwy naar de Smokies te rijden. Omda dit onze laatste volle dag in de bergen was, vonden we dat we optimaal van het uitzicht moesten genieten en hoe kon dit beter dan op deze toeristische route!
Maar de weergoden waren dit niet met ons eens. We zaten er nog maar net op toen het begon te regenen. De bergen lagen compleet verscholen in een wolkendek waardoor het enorm mistig was. Ik zag om precies te zijn net de gele strepen op de weg, ongeveer twee meter zicht en dan was er niets. Om het allemaal nog spannender te maken, gingen we royaal omhoog de berg op en moesten we door donkere tunnels zonder verlichting, behalve reflectoren. Het is een heel apart gezicht als je in een tunnel rijdt en het einde komt in zicht maar het is supermistig. Dan lijkt het net of je de hemel inrijdt (of in dit geval, meer de hel). Om het geheel tot een tour of terror te maken, moest ik ook nog eens enorm plassen. We konden nergens veilig stoppen want ik zag dus nul komma niks en er zat niets anders op dan gewoon door te rijden...
Gelukkig zag ik ergens vaag een bordje opdoemen met Pisgah huppeldepup nog iets en een pictogram van een restroom erop. Voorzichtig afgeslagen, bleek dat we te voet verder moesten richting de toiletten. Het regende, we liepen moederziel alleen door de mist en mijn blaas klapte zowat uit elkaar. Net toen ik besloten had dat ik op hoop van zegen maar in de bosjes moest duiken, vonden we de wc's. Mathijs moest mee, ik was veel te bang dat hij in de mist door een hongerige beer verslonden werd. Gelukkig voelde ik me daarna veel beter en vervolgden we onze rondrit tot de eerstvolgende afslag. Toen we wat lager kwamen, trok de mist ook weg maar het regende nog steeds pijpenstelen. We hebben wel nog een mooie waterval bekeken maar verder was het voornamelijk zorgen dat we op de weg bleven, niet wegspoelden en vooral geen aquaplaning veroorzaakten. Niet echt wat ik me had voorgesteld van deze dag. Uiteindelijk zijn we bij een tankstation gestopt en hebben daar nog een overheerlijke hamburger naar binnen gewerkt. Echt lekker, dat maakte weer veel goed. Mathijs had ook nog cocos M&M's uitgeprobeerd en al snoepend zijn we weer veilig terug in Asheville gekomen.
Om toch nog wat van de avond te maken, na deze letterlijk in het water gevallen dag, zijn we naar de movies geweest. Vampires Suck draaide, die wilde Mathijs graag zien. De bioscoop lag in een supertrendy net gebouwd deel van de stad, met allemaal fancy restaurants en een megabioscoop met tig zalen. Nadat we kaartjes hadden, zijn we eerst nog bij de Italiaan fettucini alfredo gaan eten en toen waren we nog net op tijd voor de film. Was wel grappig, de zaal zat voornamelijk vol met tienermeiden. De film was heel leuk, supermelig dat wel, maar daar houden wij wel van.
Terug in het hotel zijn we op tijd gaan slapen want morgen gaan we terug naar Atlanta.
Maar de weergoden waren dit niet met ons eens. We zaten er nog maar net op toen het begon te regenen. De bergen lagen compleet verscholen in een wolkendek waardoor het enorm mistig was. Ik zag om precies te zijn net de gele strepen op de weg, ongeveer twee meter zicht en dan was er niets. Om het allemaal nog spannender te maken, gingen we royaal omhoog de berg op en moesten we door donkere tunnels zonder verlichting, behalve reflectoren. Het is een heel apart gezicht als je in een tunnel rijdt en het einde komt in zicht maar het is supermistig. Dan lijkt het net of je de hemel inrijdt (of in dit geval, meer de hel). Om het geheel tot een tour of terror te maken, moest ik ook nog eens enorm plassen. We konden nergens veilig stoppen want ik zag dus nul komma niks en er zat niets anders op dan gewoon door te rijden...
Gelukkig zag ik ergens vaag een bordje opdoemen met Pisgah huppeldepup nog iets en een pictogram van een restroom erop. Voorzichtig afgeslagen, bleek dat we te voet verder moesten richting de toiletten. Het regende, we liepen moederziel alleen door de mist en mijn blaas klapte zowat uit elkaar. Net toen ik besloten had dat ik op hoop van zegen maar in de bosjes moest duiken, vonden we de wc's. Mathijs moest mee, ik was veel te bang dat hij in de mist door een hongerige beer verslonden werd. Gelukkig voelde ik me daarna veel beter en vervolgden we onze rondrit tot de eerstvolgende afslag. Toen we wat lager kwamen, trok de mist ook weg maar het regende nog steeds pijpenstelen. We hebben wel nog een mooie waterval bekeken maar verder was het voornamelijk zorgen dat we op de weg bleven, niet wegspoelden en vooral geen aquaplaning veroorzaakten. Niet echt wat ik me had voorgesteld van deze dag. Uiteindelijk zijn we bij een tankstation gestopt en hebben daar nog een overheerlijke hamburger naar binnen gewerkt. Echt lekker, dat maakte weer veel goed. Mathijs had ook nog cocos M&M's uitgeprobeerd en al snoepend zijn we weer veilig terug in Asheville gekomen.
Om toch nog wat van de avond te maken, na deze letterlijk in het water gevallen dag, zijn we naar de movies geweest. Vampires Suck draaide, die wilde Mathijs graag zien. De bioscoop lag in een supertrendy net gebouwd deel van de stad, met allemaal fancy restaurants en een megabioscoop met tig zalen. Nadat we kaartjes hadden, zijn we eerst nog bij de Italiaan fettucini alfredo gaan eten en toen waren we nog net op tijd voor de film. Was wel grappig, de zaal zat voornamelijk vol met tienermeiden. De film was heel leuk, supermelig dat wel, maar daar houden wij wel van.
Terug in het hotel zijn we op tijd gaan slapen want morgen gaan we terug naar Atlanta.
vrijdag 20 augustus 2010
Dag 17: 20 augustus 2010 The Biltmore Estate
Vanochtend werd ik pas om half 8 wakker. Had een beetje raar gedroomd, weet nu niet meer waarvan maar dat is misschien maar goed ook. Na het ontbijt (dat een beetje tegenviel qua smaak en keus) zijn we op weg gegaan naar de Biltmore Estate, het landgoed van de familie Vanderbilt. Het was makkelijk te vinden, ons hotel zit er vlak bij. Vanuit de parkeerplaats werd je met een shuttle naar de Estate gebracht, een gigantisch huis waarbij Paleis het Loo wit zou wegtrekken. Maxima zou beter een Vanderbilt getrouwd hebben, dan zat ze nu niet in zo'n miezerig optrekje in Nederland.
Je kon het hele huis doorlopen, eventueel met een audiotour maar wij kozen ervoor om zelf te lezen en ons tempo te bepalen. De route door het huis was zo ingericht dat je wel heel blond moest zijn om verkeerd te lopen en je zag ook alle toegankelijke gedeeltes. Toen we buiten kwamen, zijn we via de voortuin naar een statue van de godin van de jacht, Diana, gelopen. Onderweg ernaar toe, vertelde een man ons dat er een slang in de bosjes zat die een kikker probeerde op te eten (arme prins). De kikker was veel te groot voor de slang en hij probeerde telkens weg te hoppen. Dit lukte niet en de man besloot de slang op te tillen om de kikker te bevrijden; een Crocodile Dundee type dus. Was wel interessant om te zien.
Hierna zijn we de auto gaan halen en doorgereden naar de Antlers Farm, dat hoorde ook bij de Estate. Hier kon je alles bezichtigen over het boerenleven, dat nodig was om de Estate te voorzien van eten en het houtwerk, smid, etc. Je kon er ook dieren aaien en vol verbazing bekeken we de Amerikaanse kinderen die rondsjouwden met kippen op hun arm en geiten in de houdgreep. Terwijl ik een leuk gesprek had met een bezoekster van het park, liep Mathijs ook achter de kippen aan. Uiteindelijk heeft hij er ook een vastgehouden en later nog een kuikentje. Er was ook nog een paardengedeelte in het park, daar hebben we nog even rondgekeken en een foto gemaakt van een briesende merrie.
Op de terugweg kwamen we langs een bord dat de Blueridge Parkway aanduidde. Deze weg ben ik ingereden en na een aantal mijl kwamen we bij een Visitor Center. Hier heb ik nagevraagd of het ver is om via deze weg naar de Smokies te rijden. Dat zou drie uur duren maar we kunnen ook een stukje Parkway doen en dan via de highway. Dus dat is het plan morgen.
Dinner hebben we bij Taco Bell gedaan (hoop dat mijn buik het uithoudt) en daar zaten een broer en zus (oud) die me van alles vertelden over hun leven. Het is ongelooflijk hoeveel mensen we hier ontmoeten, die allemaal een praatje met ons maken. En het gaat gewoon vanzelf, ik zit niet verlegen om aanspraak hier.
Na het eten was het Esther-time. Ik heb namelijk een manicure laten doen bij de plaatselijke nailsalon. Een French manicure om precies te zijn, ik zie er nu uit als een all American girl met mijn witte nailtips. Mathijs vond me net Iepie van Koefnoen, die naar de nagelsalon gaat en vervolgens niets meer normaal kan vastpakken....
Bij de salon had ik ook weer een heel leuk gesprek met twee dames, die zaten te wachten op hun nailjob. Een van de twee kwam uit Franklin, waar wij in de cabin hebben gelogeerd. Terug in het hotel is Mathijs nog lekker gaan zwemmen en heb ik in het halfduister deze blog getypt - met mijn mooie nagels!
Je kon het hele huis doorlopen, eventueel met een audiotour maar wij kozen ervoor om zelf te lezen en ons tempo te bepalen. De route door het huis was zo ingericht dat je wel heel blond moest zijn om verkeerd te lopen en je zag ook alle toegankelijke gedeeltes. Toen we buiten kwamen, zijn we via de voortuin naar een statue van de godin van de jacht, Diana, gelopen. Onderweg ernaar toe, vertelde een man ons dat er een slang in de bosjes zat die een kikker probeerde op te eten (arme prins). De kikker was veel te groot voor de slang en hij probeerde telkens weg te hoppen. Dit lukte niet en de man besloot de slang op te tillen om de kikker te bevrijden; een Crocodile Dundee type dus. Was wel interessant om te zien.
Hierna zijn we de auto gaan halen en doorgereden naar de Antlers Farm, dat hoorde ook bij de Estate. Hier kon je alles bezichtigen over het boerenleven, dat nodig was om de Estate te voorzien van eten en het houtwerk, smid, etc. Je kon er ook dieren aaien en vol verbazing bekeken we de Amerikaanse kinderen die rondsjouwden met kippen op hun arm en geiten in de houdgreep. Terwijl ik een leuk gesprek had met een bezoekster van het park, liep Mathijs ook achter de kippen aan. Uiteindelijk heeft hij er ook een vastgehouden en later nog een kuikentje. Er was ook nog een paardengedeelte in het park, daar hebben we nog even rondgekeken en een foto gemaakt van een briesende merrie.
Op de terugweg kwamen we langs een bord dat de Blueridge Parkway aanduidde. Deze weg ben ik ingereden en na een aantal mijl kwamen we bij een Visitor Center. Hier heb ik nagevraagd of het ver is om via deze weg naar de Smokies te rijden. Dat zou drie uur duren maar we kunnen ook een stukje Parkway doen en dan via de highway. Dus dat is het plan morgen.
Dinner hebben we bij Taco Bell gedaan (hoop dat mijn buik het uithoudt) en daar zaten een broer en zus (oud) die me van alles vertelden over hun leven. Het is ongelooflijk hoeveel mensen we hier ontmoeten, die allemaal een praatje met ons maken. En het gaat gewoon vanzelf, ik zit niet verlegen om aanspraak hier.
Na het eten was het Esther-time. Ik heb namelijk een manicure laten doen bij de plaatselijke nailsalon. Een French manicure om precies te zijn, ik zie er nu uit als een all American girl met mijn witte nailtips. Mathijs vond me net Iepie van Koefnoen, die naar de nagelsalon gaat en vervolgens niets meer normaal kan vastpakken....
Bij de salon had ik ook weer een heel leuk gesprek met twee dames, die zaten te wachten op hun nailjob. Een van de twee kwam uit Franklin, waar wij in de cabin hebben gelogeerd. Terug in het hotel is Mathijs nog lekker gaan zwemmen en heb ik in het halfduister deze blog getypt - met mijn mooie nagels!
Dag 16: 19 augustus 2010 Athens naar Asheville
Vanochtend stond ik oog in oog met een cop die kwam ontbijten in ons hotel. Het was niet zo'n heel stoer type, hij droeg van die degelijke Memphisto schoenen en had een snor die in de verste verte niet leek op het plukje dat Magnum onder zijn neus droeg.
Maar ach, ik blijf het toch wel interessant vinden, zo'n arsenaal aan wapens dat ze bij zich dragen en die zender op hun schouder, waar ze afentoe iets onverstaanbaars in murmelen...Mijn wafel smaakte toch anders, zo close to the LAW!
Deze ochtend hebben we op ons gemak alles weer ingepakt en zijn we richting Asheville vertrokken. Toen ik deze trip plande, ging ik uit van een oorspronkelijk plan waarin we alleen in de cabin van mijn vriendin zouden blijven en vanuit daar side trips maken. Die side trips werden meer en meer uitgebreid en uiteindelijk bleef van de cabin niet meer over dan een paar dagen. In ons plan zouden we wel terug gaan naar de bergen als we uit Florida kwamen...dus dat heb ik nu ook gedaan. Al blijven we nu in een 11 maanden oud hotel met veel gasten, een zwembadje, heerlijke bedden en gratis ontbijt! Wel ruim boven het budget maar ik heb me voorgenomen hier nu niet over na te denken..wat ik dus afentoe toch doe, gezien het feit dat ik het in mijn blog vermeld.
De weg naar Asheville was mooi om te rijden. Onderweg kwamen we een bordje tegen met "Homer 5 miles". Omdat Mathijs helemaal weg is van de Simpsons, besloten we dit dorpje eens uit te checken. Het bleek een dorp met één straat te zijn, klein maar heel Amerikaans. Bij het plaatselijk tankstation waren we voor de cassiere een bezienswaardigheid. Zeker toen ik vroeg of er ook een "downtown Homer" was. "A down town Homer???". Je moet hier dan ook het vette zuiderlijke accent bij denken. Echt geweldig! Heb maar niets gezegd over de Simpsons.
We zijn ook nog gaan lunchen bij de Dillard House, dit keer wist ik wel waar het lag. Maar wat ik niet meer wist van dit restaurant was het concept "all you can eat Southern Style". Mathijs gruwelde van alle bakjes met bonen, mashed potatoes, maispap, kluiven kip en geglazuurde ham. Op zich was het best lekker maar veel te veel. Alle gasten namen doggy bags mee naar huis, met de restanten van dit Asterix en Obelix festijn. De serveerster wist ons te vertellen dat alles weggegooid werd als mensen het niet meenamen (ik vroeg of het soms aan de dieren gevoerd werd..). In ons gesprekje bleek dat haar overgrootoma uit Nederland kwam, het meisje kon zelf geen Nederlands behalve "smakelijk eten".
Licht misselijk vervolgden we onze weg naar Asheville, dat was niet meer zo ver rijden. Het hotel was ook makkelijk gevonden en voldeed wel aan mijn verwachtingen. We hadden in eerste instantie een Best Western geboekt, maar zonder alle recensies op Tripadvisor goed door te lezen. Dat had ik later wel gedaan en mijn grootste zorg was de talloze opmerkingen over smelly rooms omdat ze er huisdieren toelieten. Ik moest er niet aan denken dat ik een bed lag waar de avond van te voren Cesar, de bouvier prinsheerlijk had liggen maffen. Dit hotel hebben we - met hulp van oma Rosi - geannuleerd en ik ben blij dat we nu in een fris schoon hotel zitten. Zonder Fifi's of rokende schoorstenen.
's avonds zijn we nog gaan eten bij Pizza Hut. We love pepperoni, dus dat werd weer een medium pizza met double topping. De ober gaf ons allebei een kleurplaat met krijtjes omdat de TV het niet deed - ha ha, hij schatte me vast jonger in.
Mathijs voelde zich later niet zo lekker, hij had erge hoofdpijn (misschien omdat we nu weer zo hoog zitten) maar hij viel gelukkig in slaap na een paracetamol. Morgen gaan we wegdromen in The Biltmore Estate.
Maar ach, ik blijf het toch wel interessant vinden, zo'n arsenaal aan wapens dat ze bij zich dragen en die zender op hun schouder, waar ze afentoe iets onverstaanbaars in murmelen...Mijn wafel smaakte toch anders, zo close to the LAW!
Deze ochtend hebben we op ons gemak alles weer ingepakt en zijn we richting Asheville vertrokken. Toen ik deze trip plande, ging ik uit van een oorspronkelijk plan waarin we alleen in de cabin van mijn vriendin zouden blijven en vanuit daar side trips maken. Die side trips werden meer en meer uitgebreid en uiteindelijk bleef van de cabin niet meer over dan een paar dagen. In ons plan zouden we wel terug gaan naar de bergen als we uit Florida kwamen...dus dat heb ik nu ook gedaan. Al blijven we nu in een 11 maanden oud hotel met veel gasten, een zwembadje, heerlijke bedden en gratis ontbijt! Wel ruim boven het budget maar ik heb me voorgenomen hier nu niet over na te denken..wat ik dus afentoe toch doe, gezien het feit dat ik het in mijn blog vermeld.
De weg naar Asheville was mooi om te rijden. Onderweg kwamen we een bordje tegen met "Homer 5 miles". Omdat Mathijs helemaal weg is van de Simpsons, besloten we dit dorpje eens uit te checken. Het bleek een dorp met één straat te zijn, klein maar heel Amerikaans. Bij het plaatselijk tankstation waren we voor de cassiere een bezienswaardigheid. Zeker toen ik vroeg of er ook een "downtown Homer" was. "A down town Homer???". Je moet hier dan ook het vette zuiderlijke accent bij denken. Echt geweldig! Heb maar niets gezegd over de Simpsons.
We zijn ook nog gaan lunchen bij de Dillard House, dit keer wist ik wel waar het lag. Maar wat ik niet meer wist van dit restaurant was het concept "all you can eat Southern Style". Mathijs gruwelde van alle bakjes met bonen, mashed potatoes, maispap, kluiven kip en geglazuurde ham. Op zich was het best lekker maar veel te veel. Alle gasten namen doggy bags mee naar huis, met de restanten van dit Asterix en Obelix festijn. De serveerster wist ons te vertellen dat alles weggegooid werd als mensen het niet meenamen (ik vroeg of het soms aan de dieren gevoerd werd..). In ons gesprekje bleek dat haar overgrootoma uit Nederland kwam, het meisje kon zelf geen Nederlands behalve "smakelijk eten".
Licht misselijk vervolgden we onze weg naar Asheville, dat was niet meer zo ver rijden. Het hotel was ook makkelijk gevonden en voldeed wel aan mijn verwachtingen. We hadden in eerste instantie een Best Western geboekt, maar zonder alle recensies op Tripadvisor goed door te lezen. Dat had ik later wel gedaan en mijn grootste zorg was de talloze opmerkingen over smelly rooms omdat ze er huisdieren toelieten. Ik moest er niet aan denken dat ik een bed lag waar de avond van te voren Cesar, de bouvier prinsheerlijk had liggen maffen. Dit hotel hebben we - met hulp van oma Rosi - geannuleerd en ik ben blij dat we nu in een fris schoon hotel zitten. Zonder Fifi's of rokende schoorstenen.
's avonds zijn we nog gaan eten bij Pizza Hut. We love pepperoni, dus dat werd weer een medium pizza met double topping. De ober gaf ons allebei een kleurplaat met krijtjes omdat de TV het niet deed - ha ha, hij schatte me vast jonger in.
Mathijs voelde zich later niet zo lekker, hij had erge hoofdpijn (misschien omdat we nu weer zo hoog zitten) maar hij viel gelukkig in slaap na een paracetamol. Morgen gaan we wegdromen in The Biltmore Estate.
woensdag 18 augustus 2010
Dag 15: 18 augustus 2010 Waycross naar Athens
Vanochtend eerst een complimentary ontbijt tot ons genomen - ik had een wafel (ben inmiddels goed in het bakken) en Mathijs bacon en eggs. Terwijl we zaten te ontbijten kwam er een vrouw binnen in een soort pyjama met luipaardprint, ze kon zo uit de Lion King zijn weggelopen.. dan is het wel leuk dat men je niet verstaat, we hebben onopvallend zitten roddelen en giebelen - nou ja, ze had het misschien in de gaten maar dan had ze maar iets meer decent aan moeten doen!
Toen we de koffers weer gepakt hadden, was het hoog tijd om op weg te gaan. De Tom Tom gaf maar liefst 6,5 uur rijden aan - ietsje langer als ik had verwacht. Maar ik zag dat we ook een stuk Antebellum Trail konden rijden, iets wat ik eigenlijk op de heenweg naar Macon ook had willen doen. Het rijden ging heel voorspoedig, eigenlijk vloog de tijd om en ook de mijlen. Lunchen hebben we bij de Subway gedaan - broodje in de auto opgegeten omdat de airco in het restaurant zo koud stond dat ik er kippenvel van kreeg. Na de lunch de Tom Tom ingesteld op Uncle Remus Museum in Eatonton. De route erheen was erg mooi; veel huizen met veranda's en witte hekjes erom heen. Mijn droomhuis dus! Als ik ooit in Amerika zou kunnen gaan wonen, wil ik zo'n huis. Het mag ook best in Oregon liggen of welke staat dan ook, als het maar een porch heeft met schommelstoelen en een white picket fence.
Het Uncle Remus Museum zag er heel oud uit. Het bleek gehuisvest te zijn in een oude cabin die bij een plantage hoorde (slaventijd). Frida van het museum was erg behulpzaam met het uitleggen wie de schrijver van de Breur Rabbit was. En natuurlijk wilde ze weten waar we vandaan kwamen - ik liet haar erg onder de indruk achter, toen we vertelden dat we speciaal uit Holland gekomen waren voor dit museum :)
Na het museum zijn we nog doorgereden naar een heel mooi stadje, Madison. Daar hebben we bij de plaatselijke pizza/pasta parlor een sodaatje gedronken. Toen ik wilde betalen, zei het meisje dat dit niet hoefde want het was maar soda...nou, dat moet ik nog meemaken in Nederland, dat je daar de cola en fanta gratis krijgt. Heb toch wat tip voor haar neergelegd, vond het zo aardig!
Het landschap was inmiddels veranderd in een heuvelachtig gebied. Na nog een klein uurtje kwamen we bij ons hotel, het mooiste tot nu toe. Een Country Inn & Suites in Athens. We hebbe een grote kamer met bankstel en twee queen bedden. En een flatscreen! Oja, er is ook een zwembad en daar heeft Mathijs voor het eten nog een paar baantjes in weggezwommen. Vlakbij het hotel lagen talloze restaurants en we hebben gekozen voor de Long Horn. Hier was het erg druk, volgens mij zat het halve stadje inclusief de pastoor en zijn vrouw in de zaak. Hij zei namelijk telkens tegen andere gasten "have not seen you for a while" en dan nog een keer of drie "God bless you" in zijn verdere conversatie. We hadden een leuke serveerster die vol bewondering keek hoe Mathijs een half rack ribs op aan het eten was... Zelf had ik heerlijke zalm met rijst en groenten, dat is toch wel lekker na al dat fast food. Na het eten hebben we nog een ommetje gemaakt langs alle winkels aan deze shopping square. Blijkbaar zagen we er hulpbehoevend uit want ik kreeg nog een soort Wachttoren in mijn hand geduwd van een man die mij toepreekte dat ik volgens de regels van Jesus een goed leven zou leiden.. Heb het boekje dankbaar in ontvangst genomen, voor als ik 's nachts nog een keer wakker lig.
Bij de drogist heb ik nog mascara van Covergirl gekocht. Dat had ik ooit op TV gezien, dat ze make-up hebben die de kleur van je ogen opfleurt. Ach, ik moet toch wat. Wilde eigenijk ook een keer naar de nagelsalon, die lag er naast. Net zoals de hoofdrolspeelster in Legally Blonde, degene die de film kent, weet wel wat ik bedoel.
Misschien doe ik dat nog wel een keertje, als we veel tijd hebben.
Morgen willen we toch nog terug naar de Smokies. We hebben daar veel minder gedaan dan ik in eerste instantie gepland had. En aangezien we er nu weer vlakbij zijn (ja, ik denk al Amerikaans) volgen we ons oorspronkelijke plan - behalve dat we nu in een hotel gaan en niet meer naar de cabin. Nu alleen nog een fatsoenlijk hotel vinden!
Toen we de koffers weer gepakt hadden, was het hoog tijd om op weg te gaan. De Tom Tom gaf maar liefst 6,5 uur rijden aan - ietsje langer als ik had verwacht. Maar ik zag dat we ook een stuk Antebellum Trail konden rijden, iets wat ik eigenlijk op de heenweg naar Macon ook had willen doen. Het rijden ging heel voorspoedig, eigenlijk vloog de tijd om en ook de mijlen. Lunchen hebben we bij de Subway gedaan - broodje in de auto opgegeten omdat de airco in het restaurant zo koud stond dat ik er kippenvel van kreeg. Na de lunch de Tom Tom ingesteld op Uncle Remus Museum in Eatonton. De route erheen was erg mooi; veel huizen met veranda's en witte hekjes erom heen. Mijn droomhuis dus! Als ik ooit in Amerika zou kunnen gaan wonen, wil ik zo'n huis. Het mag ook best in Oregon liggen of welke staat dan ook, als het maar een porch heeft met schommelstoelen en een white picket fence.
Het Uncle Remus Museum zag er heel oud uit. Het bleek gehuisvest te zijn in een oude cabin die bij een plantage hoorde (slaventijd). Frida van het museum was erg behulpzaam met het uitleggen wie de schrijver van de Breur Rabbit was. En natuurlijk wilde ze weten waar we vandaan kwamen - ik liet haar erg onder de indruk achter, toen we vertelden dat we speciaal uit Holland gekomen waren voor dit museum :)
Na het museum zijn we nog doorgereden naar een heel mooi stadje, Madison. Daar hebben we bij de plaatselijke pizza/pasta parlor een sodaatje gedronken. Toen ik wilde betalen, zei het meisje dat dit niet hoefde want het was maar soda...nou, dat moet ik nog meemaken in Nederland, dat je daar de cola en fanta gratis krijgt. Heb toch wat tip voor haar neergelegd, vond het zo aardig!
Het landschap was inmiddels veranderd in een heuvelachtig gebied. Na nog een klein uurtje kwamen we bij ons hotel, het mooiste tot nu toe. Een Country Inn & Suites in Athens. We hebbe een grote kamer met bankstel en twee queen bedden. En een flatscreen! Oja, er is ook een zwembad en daar heeft Mathijs voor het eten nog een paar baantjes in weggezwommen. Vlakbij het hotel lagen talloze restaurants en we hebben gekozen voor de Long Horn. Hier was het erg druk, volgens mij zat het halve stadje inclusief de pastoor en zijn vrouw in de zaak. Hij zei namelijk telkens tegen andere gasten "have not seen you for a while" en dan nog een keer of drie "God bless you" in zijn verdere conversatie. We hadden een leuke serveerster die vol bewondering keek hoe Mathijs een half rack ribs op aan het eten was... Zelf had ik heerlijke zalm met rijst en groenten, dat is toch wel lekker na al dat fast food. Na het eten hebben we nog een ommetje gemaakt langs alle winkels aan deze shopping square. Blijkbaar zagen we er hulpbehoevend uit want ik kreeg nog een soort Wachttoren in mijn hand geduwd van een man die mij toepreekte dat ik volgens de regels van Jesus een goed leven zou leiden.. Heb het boekje dankbaar in ontvangst genomen, voor als ik 's nachts nog een keer wakker lig.
Bij de drogist heb ik nog mascara van Covergirl gekocht. Dat had ik ooit op TV gezien, dat ze make-up hebben die de kleur van je ogen opfleurt. Ach, ik moet toch wat. Wilde eigenijk ook een keer naar de nagelsalon, die lag er naast. Net zoals de hoofdrolspeelster in Legally Blonde, degene die de film kent, weet wel wat ik bedoel.
Misschien doe ik dat nog wel een keertje, als we veel tijd hebben.
Morgen willen we toch nog terug naar de Smokies. We hebben daar veel minder gedaan dan ik in eerste instantie gepland had. En aangezien we er nu weer vlakbij zijn (ja, ik denk al Amerikaans) volgen we ons oorspronkelijke plan - behalve dat we nu in een hotel gaan en niet meer naar de cabin. Nu alleen nog een fatsoenlijk hotel vinden!
dinsdag 17 augustus 2010
Dag 14: 17 augustus 2010 St. Augustine naar Waycross
Vanochtend werden we woest uit onze slaap gerukt door een raar alarm dat in onze kamer afging. Het leek weer op het brandalarm. Waarschijnlijk was het iets anders, we zaten namelijk in een "handicapped" room en buiten bij de kamerdeur was een soort bel. Nu denk ik dat daar iemand op gedrukt heeft en dat we gewaarschuwd werden...voor het geval we blind en doof waren ging het gepaard met licht en geluid. Heel onaangenaam om zo wakker te worden!
Het hotel voldeed sowieso niet echt aan onze ideeën van schoon en comfortabel, ik gruwelde van de badkamer en de smoezelige hoekjes. Nogal onsmakelijk allemaal. Dus we hebben al vroeg uitgecheckt om op weg te gaan naar de Okefenokee Swamp. Maar eerst een ontbijtje bij Denny's (de spekrand groeit) die heel convenient naast de deur lag. Daarna ben ik naar A1A North gereden en hebben we nog even het strand bezocht. In het zand hebben we wat geschreven voor Richard, een beetje symbolisch, zodat het water de boodschap zou wegspoelen. Mathijs heeft nog lekker door het water gelopen en ik heb zitten kijken hoe de surfers wachtten op een "good wave". Veel leuke herinneringen aan Boca Raton, waar we ook regelmatig naar de surfers gingen kijken.
Het was zoals gewoonlijk weer verder rijden naar onze volgende bestemming dan ik dacht. Maar toen we bij de Okefenokee Swamp aankwamen, toen hadden we ook wel waar voor onze tijd en geld. Allereerst wilde de Tom Tom me dwars door de wildernis laten rijden maar gelukkig ben ik goed in het negeren van zijn commando's. De echte weg ernaar toe was goed aangegeven en we hadden het zonder moeite gevonden. In het park waren we mooi op tijd voor de boottour, het treintje en daarna de nature show. De boottocht was sensationeel; onze gids was een hillbilly eerste klas, zijn naam weet ik niet meer maar hij sprak zo Southern als een hoofdrolspeler uit Forrest Gump en hij had erg leuke verhalen over de swamp. We hebben ook wat up close and personal encounters met alligators gehad, sommigen zelfs op 10 cm afstand van de boot. Ik was bang dat ze erin zouden springen maar volgens hillbilly gebeurde dat (haast) nooit..
Er waren ook flink wat insecten en vogels in de swamp te zien, o.a. een supergrote spin...brrr. Mathijs heeft nog een uitkijktoren van 90 feet beklommen, ik durfde niet verder dan de eerste verdieping. Het waren van die open stalen trappen en het was ook nog eens snikheet. Maar mijn bink heeft boven foto's gemaakt dus ik kon achteraf nog genieten van het uitzicht. Later zijn we op een treintje gegaan - in de volle zon - en dat bracht ons nog naar een soort museumpje, waar ook heel veel alligators op de loer lagen. Echt van die flinke jongens, die alleen maar het water uit hoefden te komen om ons te verorberen. Spannend maar ook erg leuk.
De nature show was ook superleuk. We kregen uitleg over slangen en baby alligators en we mochten alle dieren ook aanraken. Heel apart, je verwacht een koude glibberige huid bij een slang maar ze voelden droog en niet zo heel koud. We konden ook nog een beer bewonderen die net een bad nam in de drinkbak - dit was overigens achter glas, we mochten de beer dus niet aaien ofzo..
De rit naar het hotel was gelukkig kort, maar tien minuutjes en toen waren we er al. Het Best WEstern in Waycross. Een heel mooi hotel, zeker vergeleken met de schuur waar we gisteren zaten. De mensen hier zijn erg vriendelijk en we hebben een mooie kamer. Gegeten hebben we dit keer bij Applebees: Mathijs had riblets en ik steak. Erg lekker en een leuk restaurant ( met zeker 15 mannen aan de bar, ik hoopte al dat het singles night was maar ja, als je net uit de swamp komt, ben je blijkbaar niet op je allermooist).
Morgen rijden we naar Athens - eens kijken of we daar nog wat Grieken kunnen spotten.
Het hotel voldeed sowieso niet echt aan onze ideeën van schoon en comfortabel, ik gruwelde van de badkamer en de smoezelige hoekjes. Nogal onsmakelijk allemaal. Dus we hebben al vroeg uitgecheckt om op weg te gaan naar de Okefenokee Swamp. Maar eerst een ontbijtje bij Denny's (de spekrand groeit) die heel convenient naast de deur lag. Daarna ben ik naar A1A North gereden en hebben we nog even het strand bezocht. In het zand hebben we wat geschreven voor Richard, een beetje symbolisch, zodat het water de boodschap zou wegspoelen. Mathijs heeft nog lekker door het water gelopen en ik heb zitten kijken hoe de surfers wachtten op een "good wave". Veel leuke herinneringen aan Boca Raton, waar we ook regelmatig naar de surfers gingen kijken.
Het was zoals gewoonlijk weer verder rijden naar onze volgende bestemming dan ik dacht. Maar toen we bij de Okefenokee Swamp aankwamen, toen hadden we ook wel waar voor onze tijd en geld. Allereerst wilde de Tom Tom me dwars door de wildernis laten rijden maar gelukkig ben ik goed in het negeren van zijn commando's. De echte weg ernaar toe was goed aangegeven en we hadden het zonder moeite gevonden. In het park waren we mooi op tijd voor de boottour, het treintje en daarna de nature show. De boottocht was sensationeel; onze gids was een hillbilly eerste klas, zijn naam weet ik niet meer maar hij sprak zo Southern als een hoofdrolspeler uit Forrest Gump en hij had erg leuke verhalen over de swamp. We hebben ook wat up close and personal encounters met alligators gehad, sommigen zelfs op 10 cm afstand van de boot. Ik was bang dat ze erin zouden springen maar volgens hillbilly gebeurde dat (haast) nooit..
Er waren ook flink wat insecten en vogels in de swamp te zien, o.a. een supergrote spin...brrr. Mathijs heeft nog een uitkijktoren van 90 feet beklommen, ik durfde niet verder dan de eerste verdieping. Het waren van die open stalen trappen en het was ook nog eens snikheet. Maar mijn bink heeft boven foto's gemaakt dus ik kon achteraf nog genieten van het uitzicht. Later zijn we op een treintje gegaan - in de volle zon - en dat bracht ons nog naar een soort museumpje, waar ook heel veel alligators op de loer lagen. Echt van die flinke jongens, die alleen maar het water uit hoefden te komen om ons te verorberen. Spannend maar ook erg leuk.
De nature show was ook superleuk. We kregen uitleg over slangen en baby alligators en we mochten alle dieren ook aanraken. Heel apart, je verwacht een koude glibberige huid bij een slang maar ze voelden droog en niet zo heel koud. We konden ook nog een beer bewonderen die net een bad nam in de drinkbak - dit was overigens achter glas, we mochten de beer dus niet aaien ofzo..
De rit naar het hotel was gelukkig kort, maar tien minuutjes en toen waren we er al. Het Best WEstern in Waycross. Een heel mooi hotel, zeker vergeleken met de schuur waar we gisteren zaten. De mensen hier zijn erg vriendelijk en we hebben een mooie kamer. Gegeten hebben we dit keer bij Applebees: Mathijs had riblets en ik steak. Erg lekker en een leuk restaurant ( met zeker 15 mannen aan de bar, ik hoopte al dat het singles night was maar ja, als je net uit de swamp komt, ben je blijkbaar niet op je allermooist).
Morgen rijden we naar Athens - eens kijken of we daar nog wat Grieken kunnen spotten.
maandag 16 augustus 2010
Dag 13: 16 augustus 2010 Orlando naar St. Augustine
Vanochtend werd ik pas om 8 uur wakker.. dat krijg je van al die achtbaanritjes. Na alles ingepakt te hebben, checkten we uit en gingen nog een keer naar ons favoriete ontbijtrestaurant (de kilo's vliegen er inmiddels aan, nog even en ik lijk sprekend op "wiens naam niet genoemd mag worden" ).
Na het ontbijt zijn we naar de Florida Mall gereden. Ik had Mathijs beloofd dat hij wat van Star Wars Lego mocht kopen omdat dit hier toch echt wel goedkoper is dan in Nederland. Er zou een Toys R Us bij de mall zijn dus dat kwam goed uit. Want ik wilde nog wat shoppen voor mezelf, een korte broek is met dit warme weer geen overbodige luxe en ik wil ook niet elke avond in het washok van een hotel rondhangen. Na een hele speurtocht uiteindelijk geslaagd bij H&M, of all places. Had ik dus net zo goed in Geleen kunnen blijven. De Toys was wat lastiger te vinden, uiteindelijk wel gevonden en Mathijs helemaal gelukkig met zijn nieuwste collectie lego - volgens hem in NL niet eens te krijgen. Tja, dat kan ik van mijn nieuwe pair of shorts dus niet zeggen.
Na deze shopochtend zijn we op weg gegaan naar St. Augustine. Onderweg regende het zo hard dat ik soms geen hand voor ogen zag. Gelukkig hadden we het weekend dat we Disney deden niet dit weer. Onderweg zijn we nog gestopt in een schattig stadje, ik dacht dat het Deland heette. Zoeken we nog even op.. Daar hebben we een pepperoni pizza gegeten en gepind. Dat laatste was wel humoristisch, we gingen namelijk te voet door de drive-thru. Ach, het was in ieder geval overdekt, zodat we niet natgeregend werden bij de pinautomaat. Ons hotel in St. Augustine is het Holiday Inn Historic District. Een redelijk net hotel, de kamer is in orde maar 'in de hoekjes liggen de koekjes' - niet helemaal naar mijn standaard gepoetst dus. Omdat het alweer best laat was, zijn we met de auto een beetje gaan toeren door de buurt. Uiteindelijk kwamen we uit bij het Lighthouse Museum waar we naar binnen zijn gegaan. Het was een mooi museum en de vuurtoren was echt de moeite waard. Nu moet ik wel eerlijk toegeven dat ik niet tot de bovenste verdieping durfde..Mathijs wel! In het winkeltje heb ik nog een petje voor Mathijs gekocht en toen zijn we teruggereden richting het centrum. Echter, bij de brug stond een agent (jaah, weer geluk) die ons de andere kant op stuurde. We moesten een stuk omrijden en uiteindelijk zijn we bij TGI Fridays gaan eten omdat we dit onderweg tegenkwamen. Ik had hele goede herinneringen aan deze keten maar helaas was dit restaurant niet wat ik ervan had gehoopt. Onze serveerster was volgens mij pas begonnen, chagarijnig of zwaar aan de PMS - niet echt representatief voor Amerikaanse begrippen. Het eten was ook niet zo goed, beetje een domper dus.
Uiteindelijk terug naar het hotel gereden om een beetje bij te komen van alle drukte het afgelopen weekend. En toen ging het brandalarm af!! Gelukkig bleek er niets aan de hand maar het was toch wel even sensationeel. Helaas geen brandweermannen die ons heldhaftig uit het hotel moesten dragen - ik heb nog zeker drie uur buiten staan wachten of ze nog kwamen maar niets! Nee, gelukkig was er niet echt brand.
Van de ghosttour is niets meer gekomen, we waren gewoon te moe om nog veel te ondernemen vandaag. Morgen gaan we naar de swamp.
Na het ontbijt zijn we naar de Florida Mall gereden. Ik had Mathijs beloofd dat hij wat van Star Wars Lego mocht kopen omdat dit hier toch echt wel goedkoper is dan in Nederland. Er zou een Toys R Us bij de mall zijn dus dat kwam goed uit. Want ik wilde nog wat shoppen voor mezelf, een korte broek is met dit warme weer geen overbodige luxe en ik wil ook niet elke avond in het washok van een hotel rondhangen. Na een hele speurtocht uiteindelijk geslaagd bij H&M, of all places. Had ik dus net zo goed in Geleen kunnen blijven. De Toys was wat lastiger te vinden, uiteindelijk wel gevonden en Mathijs helemaal gelukkig met zijn nieuwste collectie lego - volgens hem in NL niet eens te krijgen. Tja, dat kan ik van mijn nieuwe pair of shorts dus niet zeggen.
Na deze shopochtend zijn we op weg gegaan naar St. Augustine. Onderweg regende het zo hard dat ik soms geen hand voor ogen zag. Gelukkig hadden we het weekend dat we Disney deden niet dit weer. Onderweg zijn we nog gestopt in een schattig stadje, ik dacht dat het Deland heette. Zoeken we nog even op.. Daar hebben we een pepperoni pizza gegeten en gepind. Dat laatste was wel humoristisch, we gingen namelijk te voet door de drive-thru. Ach, het was in ieder geval overdekt, zodat we niet natgeregend werden bij de pinautomaat. Ons hotel in St. Augustine is het Holiday Inn Historic District. Een redelijk net hotel, de kamer is in orde maar 'in de hoekjes liggen de koekjes' - niet helemaal naar mijn standaard gepoetst dus. Omdat het alweer best laat was, zijn we met de auto een beetje gaan toeren door de buurt. Uiteindelijk kwamen we uit bij het Lighthouse Museum waar we naar binnen zijn gegaan. Het was een mooi museum en de vuurtoren was echt de moeite waard. Nu moet ik wel eerlijk toegeven dat ik niet tot de bovenste verdieping durfde..Mathijs wel! In het winkeltje heb ik nog een petje voor Mathijs gekocht en toen zijn we teruggereden richting het centrum. Echter, bij de brug stond een agent (jaah, weer geluk) die ons de andere kant op stuurde. We moesten een stuk omrijden en uiteindelijk zijn we bij TGI Fridays gaan eten omdat we dit onderweg tegenkwamen. Ik had hele goede herinneringen aan deze keten maar helaas was dit restaurant niet wat ik ervan had gehoopt. Onze serveerster was volgens mij pas begonnen, chagarijnig of zwaar aan de PMS - niet echt representatief voor Amerikaanse begrippen. Het eten was ook niet zo goed, beetje een domper dus.
Uiteindelijk terug naar het hotel gereden om een beetje bij te komen van alle drukte het afgelopen weekend. En toen ging het brandalarm af!! Gelukkig bleek er niets aan de hand maar het was toch wel even sensationeel. Helaas geen brandweermannen die ons heldhaftig uit het hotel moesten dragen - ik heb nog zeker drie uur buiten staan wachten of ze nog kwamen maar niets! Nee, gelukkig was er niet echt brand.
Van de ghosttour is niets meer gekomen, we waren gewoon te moe om nog veel te ondernemen vandaag. Morgen gaan we naar de swamp.
zondag 15 augustus 2010
Dag 12: 15 augustus 2010 Hollywood Studios
Vanochtend weer heerlijk ontbeten bij Denny's. Mathijs en ik hebben ons zitten vergapen aan twee cops die ook zaten te ontbijten - nou ja, ik gaapte het meeste.. We moesten wel lachen want ze hadden een laptop bij zich en we konden meekijken dat ze naar plaatjes van wapens keken. Later bedachten we dat het blogstukje van vandaag alleen over die agenten zou gaan en dat we op het laatst zouden schrijven 'oja, we zijn ook nog naar Disney geweest'.
Dit keer zijn we met de auto naar Disney gereden (dank Jenn voor de tips, helaas lees ik ze nu pas, nu we weer in het hotel zijn..maar ach, het parkeren was 14 dollar en dat had ik graag er voor over, het was nu veel relaxter omdat we helemaal niet op de tijd hebben gelet). We waren al om half 9 bij de Hollywood Studios en moesten dus nog een half uurtje wachten tot we naar binnen mochten. Maar toen kon het feest ook echt beginnen. De hoogtepunten van vandaag waren de Star Tours (3x in geweest, tja, dat krijg je met Starwars fans), de Tower of Terror en het allerleukste vonden we de Aerosmith Rollercoaster. Hier zijn we twee keer in geweest ondanks de lange wachttijden. Mathijs is echt een daredevil, ik zat 'm wel nog te knijpen maar de tweede keer durfde ik driekwart van de rit mijn ogen open te houden. Alleen bij de looping en kurkentrekker niet..
We hebben ook nog heel leuk geluncht bij Sci-Fi Diner, een soort drive-in bioscoop waar je in een autootje zat om te eten. Om ons heen stonden maar liefst 50 van die autootjes, het zag er superschattig uit. Het eten was wel OK, het was wat donker dus ik weet niet goed wat ik allemaal naar binnen heb gewerkt.
Mathijs en ik vonden de Studios superleuk. Ondanks de hitte hadden we de hele dag genoeg energie om van alles te doen en bekijken (teveel om op te noemen). We gingen pas om half 8 weg uit Disney. Onderweg terug naar het hotel hebben we nog even de McDonalds bezocht voor een vertrouwde cheeseburger en toen we daar naar buiten kwamen, was het donker. Dat herinnerde ik me ook nog van Florida, dat het zo snel donker wordt. Op de terugweg begon het flink te stortregenen, iets wat onze plannen voor de Congo River Minigolf ietwat in de war schopte. Maar we zijn niet van suiker en toen het wat minder hard regende, zijn we toch nog gaan golfen. Tussen de alligators! Het was een leuke baan, met 18 holes verdeeld over diverse hoogteniveaus, met ertussen watervallen en grotten. Een soort safari dus. Het was wel nog erg heet, we zweetten peentjes daar op de green maar we hebben de hele course uitgespeeld. Terug in het hotel was het de hoogste tijd voor een douche en even het blog bijwerken. Morgen gaan we naar St. Augustine!
Dit keer zijn we met de auto naar Disney gereden (dank Jenn voor de tips, helaas lees ik ze nu pas, nu we weer in het hotel zijn..maar ach, het parkeren was 14 dollar en dat had ik graag er voor over, het was nu veel relaxter omdat we helemaal niet op de tijd hebben gelet). We waren al om half 9 bij de Hollywood Studios en moesten dus nog een half uurtje wachten tot we naar binnen mochten. Maar toen kon het feest ook echt beginnen. De hoogtepunten van vandaag waren de Star Tours (3x in geweest, tja, dat krijg je met Starwars fans), de Tower of Terror en het allerleukste vonden we de Aerosmith Rollercoaster. Hier zijn we twee keer in geweest ondanks de lange wachttijden. Mathijs is echt een daredevil, ik zat 'm wel nog te knijpen maar de tweede keer durfde ik driekwart van de rit mijn ogen open te houden. Alleen bij de looping en kurkentrekker niet..
We hebben ook nog heel leuk geluncht bij Sci-Fi Diner, een soort drive-in bioscoop waar je in een autootje zat om te eten. Om ons heen stonden maar liefst 50 van die autootjes, het zag er superschattig uit. Het eten was wel OK, het was wat donker dus ik weet niet goed wat ik allemaal naar binnen heb gewerkt.
Mathijs en ik vonden de Studios superleuk. Ondanks de hitte hadden we de hele dag genoeg energie om van alles te doen en bekijken (teveel om op te noemen). We gingen pas om half 8 weg uit Disney. Onderweg terug naar het hotel hebben we nog even de McDonalds bezocht voor een vertrouwde cheeseburger en toen we daar naar buiten kwamen, was het donker. Dat herinnerde ik me ook nog van Florida, dat het zo snel donker wordt. Op de terugweg begon het flink te stortregenen, iets wat onze plannen voor de Congo River Minigolf ietwat in de war schopte. Maar we zijn niet van suiker en toen het wat minder hard regende, zijn we toch nog gaan golfen. Tussen de alligators! Het was een leuke baan, met 18 holes verdeeld over diverse hoogteniveaus, met ertussen watervallen en grotten. Een soort safari dus. Het was wel nog erg heet, we zweetten peentjes daar op de green maar we hebben de hele course uitgespeeld. Terug in het hotel was het de hoogste tijd voor een douche en even het blog bijwerken. Morgen gaan we naar St. Augustine!
zaterdag 14 augustus 2010
Dag 11: zaterdag 14 augustus 2010 Animal Kingdom
Vanochtend al om zes uur opgestaan om tijdig klaar te staan voor de shuttle naar Disney. Bij dit hotel hebben we geen ontbijt maar niet getreurd, aan de achterkant ligt een Denny's!! Dus daar zaten we al om 07.00 u aan de pannenkoeken en eieren, om een goede bodem te creeëren voor onze Disney experience.
Om 8 uur werden we opgehaald voor de rit naar het park. Onze chauffeur was een Indiër die veel te hard reed met zijn verlengde Cadillac - niet echt een verantwoord ritje, vonden ook onze medereizigers. Bij Epcot werden we afgezet en daar zouden we 's avonds ook weer opgehaald worden. Om in Animal Kingdom te komen, moesten we een bus nemen. Het was allemaal wel netjes en goed geregeld in de parken. Heel duidelijk waar je moest zijn en je hoefde ook niet lang op vervoer te wachten. Al is elke minuut in de brandende zon er één te lang!
In Animal Kingdom hebben we zowat alles gedaan wat er maar te doen was. Ik ben zelfs in de Himalaya-Yeti-something-thrill-ride gegaan. Wel de hele rit zowat de ogen dicht van angst maar allez, ik heb het wel gedaan. De andere attracties vond ik wel erg leuk, vooral het 'raften', een wildwaterbaan. Het leek overigens niets op onze Nanthahala experience maar we werden wel goed nat. Heerlijk met dit warme weer!
Later voelde Mathijs zich niet zo lekker en zijn we bij de Eerste Hulp nog wat Tylenol (soort vloeibare paracetamol)voor hem gaan halen. We mochten uitrusten in de babycare, waar de airco aanstond en waar het heerlijk rustig was. Gelukkig hielp de Tylenol goed en knapte Mathijs weer op. De rest van de middag hebben we nog de parade gezien en zijn we nog in attracties gegaan, die we 's ochtends ook al eens gedaan hadden. Alleen die Yeti, dat hoefde voor mijn niet meer....
Op de terugweg heeft Mathijs nog een schattige knuffel gekocht (what else) en ik een T-shirt met een tijgerprint Mickey op de voorkant. Eenmaal terug bij Epcot begon het wachten op de shuttleservice en zeker een kwartier na de afgesproken tijd, kwam er dan eindelijk een busje. We moesten met vijftig man (nou ja, zo leek het) in zo'n klein minibusje en ik had de twijfelachtige eer dat ik voorin bij de chauffeur mocht. Mathijs zat helemaal achterin, op het laatste bankje tussen de deur en een paar andere toeristen ingeklemd..Ik vond het maar helemaal niets maar we hadden weinig keus, anders zouden we misschien nog langer moeten wachten in de hitte. De chauffeur reed iets minder hard dan zijn collega van die morgen maar hij zat constant te telefoneren - ik geloof dat hij wel drie verschillende mobieltjes op zak had. Echt iets voor mij, ik zat met gekromde tenen ernaast.
Terug bij het hotel zijn we naar de Pizza Hut gereden voor een Pepperoni Lover pizza. Het was een beetje een shabby tentje maar we hadden erge honger en de pizza smaakte heerlijk.
Terug in het hotel nog even een wasje gedraaid en lekker gedoucht. Morgen gaan we naar de Hollywood Studios!
Om 8 uur werden we opgehaald voor de rit naar het park. Onze chauffeur was een Indiër die veel te hard reed met zijn verlengde Cadillac - niet echt een verantwoord ritje, vonden ook onze medereizigers. Bij Epcot werden we afgezet en daar zouden we 's avonds ook weer opgehaald worden. Om in Animal Kingdom te komen, moesten we een bus nemen. Het was allemaal wel netjes en goed geregeld in de parken. Heel duidelijk waar je moest zijn en je hoefde ook niet lang op vervoer te wachten. Al is elke minuut in de brandende zon er één te lang!
In Animal Kingdom hebben we zowat alles gedaan wat er maar te doen was. Ik ben zelfs in de Himalaya-Yeti-something-thrill-ride gegaan. Wel de hele rit zowat de ogen dicht van angst maar allez, ik heb het wel gedaan. De andere attracties vond ik wel erg leuk, vooral het 'raften', een wildwaterbaan. Het leek overigens niets op onze Nanthahala experience maar we werden wel goed nat. Heerlijk met dit warme weer!
Later voelde Mathijs zich niet zo lekker en zijn we bij de Eerste Hulp nog wat Tylenol (soort vloeibare paracetamol)voor hem gaan halen. We mochten uitrusten in de babycare, waar de airco aanstond en waar het heerlijk rustig was. Gelukkig hielp de Tylenol goed en knapte Mathijs weer op. De rest van de middag hebben we nog de parade gezien en zijn we nog in attracties gegaan, die we 's ochtends ook al eens gedaan hadden. Alleen die Yeti, dat hoefde voor mijn niet meer....
Op de terugweg heeft Mathijs nog een schattige knuffel gekocht (what else) en ik een T-shirt met een tijgerprint Mickey op de voorkant. Eenmaal terug bij Epcot begon het wachten op de shuttleservice en zeker een kwartier na de afgesproken tijd, kwam er dan eindelijk een busje. We moesten met vijftig man (nou ja, zo leek het) in zo'n klein minibusje en ik had de twijfelachtige eer dat ik voorin bij de chauffeur mocht. Mathijs zat helemaal achterin, op het laatste bankje tussen de deur en een paar andere toeristen ingeklemd..Ik vond het maar helemaal niets maar we hadden weinig keus, anders zouden we misschien nog langer moeten wachten in de hitte. De chauffeur reed iets minder hard dan zijn collega van die morgen maar hij zat constant te telefoneren - ik geloof dat hij wel drie verschillende mobieltjes op zak had. Echt iets voor mij, ik zat met gekromde tenen ernaast.
Terug bij het hotel zijn we naar de Pizza Hut gereden voor een Pepperoni Lover pizza. Het was een beetje een shabby tentje maar we hadden erge honger en de pizza smaakte heerlijk.
Terug in het hotel nog even een wasje gedraaid en lekker gedoucht. Morgen gaan we naar de Hollywood Studios!
Dag 10: vrijdag 13 augustus 2010 naar Orlando
Vanochtend zijn we al vroeg opgestaan en hebben alle spullen ingepakt voor de rit naar Florida. Na een lekker ontbijtje met zelfgebakken wafels moest er nog even geknuffeld worden met Mary, de concierge. Het was zo'n lieve vrouw, ze heeft ons nog zeker vier keer gewaarschuwd dat we vooral veilig moesten reizen en ze hoopten dat we nog een fantastische vakantie zouden hebben. Weer iemand die we niet gauw zullen vergeten, deze reis.
De weg naar Orlando was erg druk, het grootste gedeelte ging over de I-95 Southbound, een weg waar ook heel veel vrachtwagens rijden. Op zich ging het prima, we waren eigenlijk zo in Florida. Bij Jacksonville was het nog even spannend rijden met bruggen en veel afslagen maar alles ging goed.
We hebben geluncht bij Denny's, voor de eerste keer deze vakantie. Dus Mathijs wilde een ontbijt, de zogenaamde Big Slammer. Zijn mond was groter dan zijn maag want de helft bleef over maar Mathijs had wel heerlijk gegeten - my American boy!
Na het eten gingen we gauw weer verder richting Orlando. Omdat Mathijs in slaap viel, leek het me voor mezelf leuker om een stuk langs de kustlijn te rijden. Dus ik zette koers naar St. Augustine, om over A1A te rijden. Eer dat ik die weg gevonden had, was Mathijs weer wakker en zijn we wat te drinken gaan halen bij de WinnDixie. Allerlei herinneringen aan mijn tijd in Florida (twintig jaar geleden) kwamen weer bovendrijven en het feest was compleet toen we de oceaan zagen. Wow, wat een heerlijk gevoel om hier zelf te rijden.. Destijds had ik geen rijbewijs en reed ik meestal met vriendinnen mee, als we naar het strand gingen. Maar er gaat niets boven onze eigen pimpbak en cruisin on A1A! Bij Flagler zijn we terug naar I95 gegaan om niet te laat in Orlando aan te komen. De I-4 was hartstikke druk en vol, het laatste stuk zaten we in een zogenaamde congestion, of te wel langzaamrijdend verkeer vier banen breed... We logeren in het Four Points Sheraton, een torenachtig hotel. Onze kamer ligt op de 19e verdieping en we hebben uitzicht op een kleurenreuzenrad in Vegas style. Tegenover het hotel ligt een Red Lobster, daar hebben we nog heerlijk gegeten en leuk gekletst met Shakieria, onze serveerster. Morgenvroeg moeten we vroeg op, want Animal Kingdom wacht..
De weg naar Orlando was erg druk, het grootste gedeelte ging over de I-95 Southbound, een weg waar ook heel veel vrachtwagens rijden. Op zich ging het prima, we waren eigenlijk zo in Florida. Bij Jacksonville was het nog even spannend rijden met bruggen en veel afslagen maar alles ging goed.
We hebben geluncht bij Denny's, voor de eerste keer deze vakantie. Dus Mathijs wilde een ontbijt, de zogenaamde Big Slammer. Zijn mond was groter dan zijn maag want de helft bleef over maar Mathijs had wel heerlijk gegeten - my American boy!
Na het eten gingen we gauw weer verder richting Orlando. Omdat Mathijs in slaap viel, leek het me voor mezelf leuker om een stuk langs de kustlijn te rijden. Dus ik zette koers naar St. Augustine, om over A1A te rijden. Eer dat ik die weg gevonden had, was Mathijs weer wakker en zijn we wat te drinken gaan halen bij de WinnDixie. Allerlei herinneringen aan mijn tijd in Florida (twintig jaar geleden) kwamen weer bovendrijven en het feest was compleet toen we de oceaan zagen. Wow, wat een heerlijk gevoel om hier zelf te rijden.. Destijds had ik geen rijbewijs en reed ik meestal met vriendinnen mee, als we naar het strand gingen. Maar er gaat niets boven onze eigen pimpbak en cruisin on A1A! Bij Flagler zijn we terug naar I95 gegaan om niet te laat in Orlando aan te komen. De I-4 was hartstikke druk en vol, het laatste stuk zaten we in een zogenaamde congestion, of te wel langzaamrijdend verkeer vier banen breed... We logeren in het Four Points Sheraton, een torenachtig hotel. Onze kamer ligt op de 19e verdieping en we hebben uitzicht op een kleurenreuzenrad in Vegas style. Tegenover het hotel ligt een Red Lobster, daar hebben we nog heerlijk gegeten en leuk gekletst met Shakieria, onze serveerster. Morgenvroeg moeten we vroeg op, want Animal Kingdom wacht..
donderdag 12 augustus 2010
Dag 9: 12 augustus 2010 Savannah
Vanmorgen waren we redelijk laat op met als gevolg dat de ontbijtzaal kanonnenvol zat. Maar we hadden geluk, toen onze bagels getoast waren, kwam er net een plaatsje vrij. Je kon in dit hotel ook zelf wafels bakken en dat zou Mathijs ook wel lusten. Ik had al gezien hoe een vrouw ruzie had met het wafelijzer, het beslag kwam er aan alle kanten uit en haar wafel zag uit als een gecrashte pannenkoek. Dus ik vroeg de ontbijtmedewerkster om hulp. Ze was zo lief om het hele ding voor mij te bakken en jawel, een juweeltje!
Na het ontbijt hebben we nog even zitten kletsen met Mary de concierge die ons de Ghosttour had aangeraden. Ze bekeek de foto's en moest toegeven dat er inderdaad 'iets' was. Toen ik haar vertelde over mijn gevoel deze avond, was ze ontroerd en we hebben nog even heel fijn zitten praten over onze ervaringen met overleden geliefden.
Omdat het al heel gauw warm werd, zijn we op weg gegaan om de stad lopend te verkennen. Dit leek best een goed idee maar het was echt superwarm. We wilden graag naar het pleintje waar Forrest Gump op het bankje bij de busstop zat. Dit hebben we gevonden maar het bankje is er niet meer. Het plein heet Chippawa Square. Je herkent het wel echt van de film.
Later zijn we naar het Visitor information Center gelopen omdat we daar afgesproken hadden met de zoon van mijn vriendin, Matt, voor lunch. Hij kwam uit Hilton Head gereden, ongeveer een half uur van Savannah. Het was erg leuk om hem weer te zien, de laatste keer was 7 jaar geleden in New Jersey. We hebben de hele tijd zitten kletsen, over zijn werk, zijn vriendin, Jersey Shore en het leven hier in het Zuiden. De tijd vloog om en helaas moesten we al gauw weer afscheid nemen - ik hoop niet weer voor zo lang!
Omdat we die middag nog graag wat wilden doen maar het te heet was om rond te lopen, zijn we op de trolley tour gegaan. Die brengt je door het hele historische district en je ziet alle bijzondere pleintjes en huizen. Erg de moeite waard maar ondanks de open bus en de wind was het nog steeds megawarm. Op de weg naar het hotel zagen we nog een arrestatie op straat, maar liefst 5 politieauto's waren er voor nodig om twee meisjes in de boeien te slaan...Natuurlijk weten we niet wat er aan vooraf gegaan was, wij zagen net het laatste van de arrestatie. Terug in het hotel hebben we allebei gedoucht en even gechilled alvorens we zijn gaan eten. Dockside werd het restaurant voor de avond, een seafood restaurant pal aan de rivier. Mathijs had crabcake en ik tuna.
Later zijn we nog bij een snoepfabriek binnengelopen. Daar kon je meekijken hoe toffees werden gemaakt en caramel. We hadden voor 8 dollar aan chocola gekocht; nu denken jullie misschien dat dit een flinke zak vol was maar nee, 6 truffels en een plakje caramel met noten. En ik vond het niet eens zo lekker, erg zoet en te gauw gesmolten met de hitte buiten. We hebben nog even aan de riverside gezeten en naar de zonsondergang gekeken en toen terug naar het hotel gelopen. Morgen gaan we naar Florida!
Na het ontbijt hebben we nog even zitten kletsen met Mary de concierge die ons de Ghosttour had aangeraden. Ze bekeek de foto's en moest toegeven dat er inderdaad 'iets' was. Toen ik haar vertelde over mijn gevoel deze avond, was ze ontroerd en we hebben nog even heel fijn zitten praten over onze ervaringen met overleden geliefden.
Omdat het al heel gauw warm werd, zijn we op weg gegaan om de stad lopend te verkennen. Dit leek best een goed idee maar het was echt superwarm. We wilden graag naar het pleintje waar Forrest Gump op het bankje bij de busstop zat. Dit hebben we gevonden maar het bankje is er niet meer. Het plein heet Chippawa Square. Je herkent het wel echt van de film.
Later zijn we naar het Visitor information Center gelopen omdat we daar afgesproken hadden met de zoon van mijn vriendin, Matt, voor lunch. Hij kwam uit Hilton Head gereden, ongeveer een half uur van Savannah. Het was erg leuk om hem weer te zien, de laatste keer was 7 jaar geleden in New Jersey. We hebben de hele tijd zitten kletsen, over zijn werk, zijn vriendin, Jersey Shore en het leven hier in het Zuiden. De tijd vloog om en helaas moesten we al gauw weer afscheid nemen - ik hoop niet weer voor zo lang!
Omdat we die middag nog graag wat wilden doen maar het te heet was om rond te lopen, zijn we op de trolley tour gegaan. Die brengt je door het hele historische district en je ziet alle bijzondere pleintjes en huizen. Erg de moeite waard maar ondanks de open bus en de wind was het nog steeds megawarm. Op de weg naar het hotel zagen we nog een arrestatie op straat, maar liefst 5 politieauto's waren er voor nodig om twee meisjes in de boeien te slaan...Natuurlijk weten we niet wat er aan vooraf gegaan was, wij zagen net het laatste van de arrestatie. Terug in het hotel hebben we allebei gedoucht en even gechilled alvorens we zijn gaan eten. Dockside werd het restaurant voor de avond, een seafood restaurant pal aan de rivier. Mathijs had crabcake en ik tuna.
Later zijn we nog bij een snoepfabriek binnengelopen. Daar kon je meekijken hoe toffees werden gemaakt en caramel. We hadden voor 8 dollar aan chocola gekocht; nu denken jullie misschien dat dit een flinke zak vol was maar nee, 6 truffels en een plakje caramel met noten. En ik vond het niet eens zo lekker, erg zoet en te gauw gesmolten met de hitte buiten. We hebben nog even aan de riverside gezeten en naar de zonsondergang gekeken en toen terug naar het hotel gelopen. Morgen gaan we naar Florida!
Dag 8: 11 augustus 2010 Macon naar Savannah
Na een luidruchtige nacht vanwege de airco (er was een moment 's nachts waarop ik serieus dacht dat het hotel omsingeld was met nieuwshelicopters omdat er een of andere shootout had plaatsgevonden op de parkeerplaats - dit bleek gewoon het lawaai van de airco te zijn) zijn we op zoek gegaan naar een plek om te ontbijten. Op heel onze trip tot nu toe nog geen enkele Denny's tegengekomen, teleurstelling alom want Mathijs verheugt zich al maanden op een Big Slammer ontbijtje... Omdat het toch weer drie uur rijden was deze dag, zijn we niet meer in Macon gebleven. Heel jammer, want eigenlijk hebben we dus niets van deze stad gezien. Ik heb me er toch wel wat op verkeken hoe het is om uren in de auto te zitten..als je dan ook nog onderweg gaat lunchen en tanken en plassen, vliegt de dag om en heb je alleen highway gezien. Op weg naar Savannah wilden we dus ervoor zorgen dat we ook echt in de vroege middag aan zouden komen. Dus ergens gestopt voor ontbijt, bij een locale Waffle House. Deze werd gerund door Penny; een broodmager vrouwtje met een rijtje grijze tanden en wat onsmakelijk ogende haren onder haar neus. Maar het was een superaardig mensje, zwaar onder de indruk dat we uit Europa kwamen (van Nederland had ze nog nooit gehoord). Haar dochter stond ook in de zaak en ze vertelden alle klanten dat wij nog nooit in een Waffle House geweest waren. We waren zo te zeggen de locale attractie van de dag.
De weg naar Savannah ging via de I-16, een autoweg die ons rechtstreeks naar de stad bracht. Onderweg zijn we nog gestopt in Dublin, waar ze een heuse mall hadden. In die mall hebben we alle uithoeken bekeken op zoek naar de restrooms en het viel ons op dat er een seniorenfitnessfeast aan de gang was; allemaal zestig plussers op gympen met hoog opgetrokken witte sokken liepen rondjes door de airconditioned mall.
Later zijn we nog in een plaatsje gestopt voor gas en lunch en in de plaatselijke KFC raakte ik aan de praat met een ex-army dude die nu helemaal into the Lord was. We hebben een hele tijd zitten vertellen en het was wel grappig om te horen hoe 'bekeerd' hij was. Uiteraard wilde hij ook weten naar welke kerk ik ging en wat mijn geloof was...hier had hij dus een prooi maar hij was niet opdringerig en hij bleef respectvol, zeker later in het gesprek toen hij vroeg wat mijn "husband" deed. Mensen zijn toch nieuwsgierig wat een vrouw alleen met haar kind doet, op zo'n grote reis en als ze dan horen dat je weduwe bent, zijn ze altijd heel aardig en vol goede adviezen.
We vervolgden onze weg naar Savannah en tegen een uur of twee kwamen we aan in het Historic District. Een prachtige stad, gevuld met oude huizen uit de 18e en 19e eeuw, bomen vol met spanish moss, een soort plantje dat in bomen groeit. Heel sfeervol en authentiek. Het hotel was gelijk gevonden, de Best Western Promenade. Een mooi hotel en prima kamer met dubbele bedden. Via de concierge van het hotel boekten we een "Ghost Tour", de trolley zou ons komen ophalen en ook weer thuisbrengen, een fijn idee als het al donker is in de stad.
Na een etentje bij de plaatselijke Griek hebben we even op de kamer uitgerust totdat het tijd was voor de tour. Onze tourguide vertelde bij elk huis over spoken, geesten en gruwelijke gebeurtenissen die zich hadden afgespeeld. Je kon foto's maken en soms zag je op de foto's oplichtende puntjes, dit zouden geesten zijn. Eigenlijk geloofde ik er niet veel van totdat er een mevrouw een hele enge foto had gemaakt in de Pirate House. Je zag duidelijk een witte vlek bij het plafond, het leek wel een vrouw (geest). Later waren we bij het kerkhof en toen had ik zelf ook zo'n Kodak moment, er zat een vlekje vlak bij een grafsteen die er op de eerste foto niet zat... tadatadatadatada...enge muziek!! Ik moest er wel aan denken dat wij ook altijd onze beschermengel bij ons hebben, het zou toch heel fijn zijn als dit stipje Richard was, die bij ons was op deze supermooie vakantie! Het was in ieder geval a night to remember...
De weg naar Savannah ging via de I-16, een autoweg die ons rechtstreeks naar de stad bracht. Onderweg zijn we nog gestopt in Dublin, waar ze een heuse mall hadden. In die mall hebben we alle uithoeken bekeken op zoek naar de restrooms en het viel ons op dat er een seniorenfitnessfeast aan de gang was; allemaal zestig plussers op gympen met hoog opgetrokken witte sokken liepen rondjes door de airconditioned mall.
Later zijn we nog in een plaatsje gestopt voor gas en lunch en in de plaatselijke KFC raakte ik aan de praat met een ex-army dude die nu helemaal into the Lord was. We hebben een hele tijd zitten vertellen en het was wel grappig om te horen hoe 'bekeerd' hij was. Uiteraard wilde hij ook weten naar welke kerk ik ging en wat mijn geloof was...hier had hij dus een prooi maar hij was niet opdringerig en hij bleef respectvol, zeker later in het gesprek toen hij vroeg wat mijn "husband" deed. Mensen zijn toch nieuwsgierig wat een vrouw alleen met haar kind doet, op zo'n grote reis en als ze dan horen dat je weduwe bent, zijn ze altijd heel aardig en vol goede adviezen.
We vervolgden onze weg naar Savannah en tegen een uur of twee kwamen we aan in het Historic District. Een prachtige stad, gevuld met oude huizen uit de 18e en 19e eeuw, bomen vol met spanish moss, een soort plantje dat in bomen groeit. Heel sfeervol en authentiek. Het hotel was gelijk gevonden, de Best Western Promenade. Een mooi hotel en prima kamer met dubbele bedden. Via de concierge van het hotel boekten we een "Ghost Tour", de trolley zou ons komen ophalen en ook weer thuisbrengen, een fijn idee als het al donker is in de stad.
Na een etentje bij de plaatselijke Griek hebben we even op de kamer uitgerust totdat het tijd was voor de tour. Onze tourguide vertelde bij elk huis over spoken, geesten en gruwelijke gebeurtenissen die zich hadden afgespeeld. Je kon foto's maken en soms zag je op de foto's oplichtende puntjes, dit zouden geesten zijn. Eigenlijk geloofde ik er niet veel van totdat er een mevrouw een hele enge foto had gemaakt in de Pirate House. Je zag duidelijk een witte vlek bij het plafond, het leek wel een vrouw (geest). Later waren we bij het kerkhof en toen had ik zelf ook zo'n Kodak moment, er zat een vlekje vlak bij een grafsteen die er op de eerste foto niet zat... tadatadatadatada...enge muziek!! Ik moest er wel aan denken dat wij ook altijd onze beschermengel bij ons hebben, het zou toch heel fijn zijn als dit stipje Richard was, die bij ons was op deze supermooie vakantie! Het was in ieder geval a night to remember...
dinsdag 10 augustus 2010
Dag 7: 10 augustus 2010 naar Macon, GA
Vanochtend was ik al vroeg wakker; er was nog een hoop te doen om de cabin weer opgeruimd achter te laten. Wetende dat we niet meer terugkomen hier, mocht ik namelijk niets vergeten. De airco moest uit, de hotwater switch, nog wat knoppen uitgezet, stekkers en ga zo maar door. Natuurlijk kon ik het ook niet laten om alles nog gauw te wassen en - lang leve de wasdroger - de cabin weer tip top achter te laten.
Om ongeveer 10 uur 's morgens reden we voor de laatste keer de berg af. Qua natuur was het daar hartstikke mooi en soms gewoon adembenemend prachtig. Maar het was er ook doodstil en ik kon het niet helpen maar ik was 's avonds toch niet helemaal op mijn gemak, zo in ons uppie daar op die berg. Met een licht gevoel van opluchting reed ik dus de berg af - we survived! In die paar dagen hadden we trouwens nogal wat vuilnis verzameld en dat moest nog afgegeven worden bij de garbage disposal in Franklin. Ik verbaasde me erover dat ik gewoon het afval weg kon gooien zonder dat men mij om een identificatie vroeg. Dit is bij het milieupark in Geleen toch andere koek...
De Tom Tom gaf aan dat het ongeveer vier uur rijden was naar Macon. Het was druk op de weg. Eigenlijk wilde ik een toeristische route rijden maar Bram (van de Tom Tom) werkte niet echt mee. Dus dan toch maar over de Interstate. Ter hoogte van Atlanta was het weer een gekkenhuis met al die banen en drukte met vrachtwagens. Even vond ik het echt eng maar een stemmetje in mij vertelde me dat ik vooral niet in de spiegel moest kijken maar gewoon voor me uit - iets wat Richard me ooit had geleerd toen ik panikeerde op de A16 naar Rotterdam. Hij zou denk ik heel trots zijn geweest als hij wist dat we nu hier rond crossten..
Onderweg naar Macon hebben we gelunched bij Long John something... ik kom even niet meer op de naam. Het was in ieder geval erg lekker, ik had salad met steak en blue cheese. Mathijs uiteraard een cheeseburger. De manager bleek getrouwd te zijn met een Nederlander, we hebben nog even heel leuk verteld. Het Southern accent wordt steeds zwaarder naarmate we zuidelijker komen, geweldig om naar te luisteren.
Het laatste stuk naar Macon zijn we over de I75 gereden, onder het genot van de zwoele klanken van Gerard Ekdom's BBQ mix. Het hotel, een Courtyard Marriott was zo gevonden en we hebben een mooie kamer met een kingsize bed. Ze zijn hier ook erg vriendelijk en ik kreeg zelfs een compliment over mijn mooie accent.. ha ha, ik zou willen dat ik zo mooi Southern kon praten. Later zijn we nog boodschapjes gaan doen bij de Publix, even pinnen bij de ATM en wat water voor op de kamer. Het valt me op dat het in Georgia wemelt van de lange, knappe, donkere mannen..ik geloof dat mijn keuze voor de Deep South een gelukkige is!
Vlakbij het hotel ligt een Mexicaans restaurant waar we burrito's hebben gegeten. Normaal is dit Mathijs zijn favoriete gerecht maar nu was de portie hem veel te veel. De serveerster keek nogal chagarijnig en we maakten grapjes hoe ze tegen de kok zat te schelden dat Mathijs zijn bord niet had leeggegeten. Terug in het hotel kijken we nog wat TV en dan naar bed...
Morgen gaan we naar Savannah. Run Forrest, run!
Om ongeveer 10 uur 's morgens reden we voor de laatste keer de berg af. Qua natuur was het daar hartstikke mooi en soms gewoon adembenemend prachtig. Maar het was er ook doodstil en ik kon het niet helpen maar ik was 's avonds toch niet helemaal op mijn gemak, zo in ons uppie daar op die berg. Met een licht gevoel van opluchting reed ik dus de berg af - we survived! In die paar dagen hadden we trouwens nogal wat vuilnis verzameld en dat moest nog afgegeven worden bij de garbage disposal in Franklin. Ik verbaasde me erover dat ik gewoon het afval weg kon gooien zonder dat men mij om een identificatie vroeg. Dit is bij het milieupark in Geleen toch andere koek...
De Tom Tom gaf aan dat het ongeveer vier uur rijden was naar Macon. Het was druk op de weg. Eigenlijk wilde ik een toeristische route rijden maar Bram (van de Tom Tom) werkte niet echt mee. Dus dan toch maar over de Interstate. Ter hoogte van Atlanta was het weer een gekkenhuis met al die banen en drukte met vrachtwagens. Even vond ik het echt eng maar een stemmetje in mij vertelde me dat ik vooral niet in de spiegel moest kijken maar gewoon voor me uit - iets wat Richard me ooit had geleerd toen ik panikeerde op de A16 naar Rotterdam. Hij zou denk ik heel trots zijn geweest als hij wist dat we nu hier rond crossten..
Onderweg naar Macon hebben we gelunched bij Long John something... ik kom even niet meer op de naam. Het was in ieder geval erg lekker, ik had salad met steak en blue cheese. Mathijs uiteraard een cheeseburger. De manager bleek getrouwd te zijn met een Nederlander, we hebben nog even heel leuk verteld. Het Southern accent wordt steeds zwaarder naarmate we zuidelijker komen, geweldig om naar te luisteren.
Het laatste stuk naar Macon zijn we over de I75 gereden, onder het genot van de zwoele klanken van Gerard Ekdom's BBQ mix. Het hotel, een Courtyard Marriott was zo gevonden en we hebben een mooie kamer met een kingsize bed. Ze zijn hier ook erg vriendelijk en ik kreeg zelfs een compliment over mijn mooie accent.. ha ha, ik zou willen dat ik zo mooi Southern kon praten. Later zijn we nog boodschapjes gaan doen bij de Publix, even pinnen bij de ATM en wat water voor op de kamer. Het valt me op dat het in Georgia wemelt van de lange, knappe, donkere mannen..ik geloof dat mijn keuze voor de Deep South een gelukkige is!
Vlakbij het hotel ligt een Mexicaans restaurant waar we burrito's hebben gegeten. Normaal is dit Mathijs zijn favoriete gerecht maar nu was de portie hem veel te veel. De serveerster keek nogal chagarijnig en we maakten grapjes hoe ze tegen de kok zat te schelden dat Mathijs zijn bord niet had leeggegeten. Terug in het hotel kijken we nog wat TV en dan naar bed...
Morgen gaan we naar Savannah. Run Forrest, run!
Dag 6: 9 augustus 2010 Cherokee.. of toch niet?
Dag 6: 9 augustus 2010 Cherokee.. of toch niet?
Vandaag is het onze laatste dag in de Smokies. We besloten om toch nog eens naar Cherokee te rijden, waar we zeven jaar geleden ook eens zijn geweest. Je hebt daar een interessant museum over het leven van de Cherokee indianen en hun geschiedenis. Verder is het een supertoeristisch stadje, twintig keer erger dan Valkenburg, dus we zouden ons beperken tot het museum.
Maar eerst moest Mathijs schoenen hebben want bij het raften waren zijn schoenen zo doorweekt dat ze niet op tijd droog waren geworden. We hadden de vorige avond een paar gekocht bij Peebles, als ze niet lekker zaten, mochten ze vandaag geruild worden. Het meisje van de kassa had voorspellende gaven want jawel hoor, vandaag waren de schoenen toch nog wat te groot voor Mathijs. Ik voorzag problemen voor de rest van de reis dus we hebben ze toch maar geruild. Het was nog niet gemakkelijk in zijn maat iets te vinden maar uiteindelijk zijn we geslaagd: een paar zwarte Nikes.
Na het schoenen kopen, stelde ik de Tom Tom in op Cherokee museum en gingen we op weg. Het was bijna anderhalf uur rijden, dat leek me wel lang maar met die afstanden hier, heb je zo een uurtje om. Al rijdende, kwamen we langs prachtige landschappen en uitkijkpunten – een mooie route. Tot de Tom Tom aangaf dat we onze bestemming bereikt hadden?? We zaten in een stadje, Murphy genaamd en opeens doemde daar het Cherokee Historical Museum op…Eh, dat was niet helemaal de bedoeling. Murphy was wel een schattig stadje maar bleek maar liefst anderhalf uur van de stad Cherokee af te liggen. Hoe dom kon ik zijn? Een echte blond actie in de hoogste categorie. Omdat het lunchtijd was, zijn we eerst maar wat gaan eten bij de locale diner. Toen moest er getankt worden en had ik daar nog een blonde actie, toen ik niet snapte waarom er geen benzine uit de slang kwam…gelukkig stond er een vrouw die me wees dat ik een hendel omhoog moest duwen. Ach, over twee weken gebeuren me dit soort dingen niet meer..
Op weg naar Cherokee (dit keer for real) viel Mathijs weer in slaap. Zou het door de bergen komen dat hij zo moe is? Tegen de tijd dat we in Cherokee waren, was Mathijs weer fit en hebben we het museum bezocht. We waren er al eens geweest, maar toen was Mathijs pas vier jaar – hij kon het zich nog vaag herinneren maar nu begreep hij ook veel meer van de (tragische) geschiedenis van de Cherokees.
Omdat het uitzag naar regen, hebben we niet verder rondgekeken in het stadje en zijn we terug gegaan naar Franklin. Onze laatste avond hier wilden we graag uit eten bij Fat Buddies. Dat is een BBQ restaurant met twee schattige varkentjes als logo. We hebben er heerlijk gegeten; Mathijs had spare ribs en ik had smoked turkey met BBQ hot sauce. Op de terugweg naar de cabin regende het heel hard en dat maakte de tour naar boven best scary. Het laatste stuk is namelijk een kiezel/zandweg en die was nu glad en modderig.. Maar gelukkig kwamen we ook nu weer heelhuids boven. Maar als ik eerlijk ben, zal ik blij ben als ik niet meer elke dag deze berg op en af hoef te rijden!! Het went maar het is ook een gedoe. Je gaat namelijk niet zo maar even terug naar de cabin om iets op te halen of even uit te rusten.
Morgen gaan we op weg naar Macon, GA.
Vandaag is het onze laatste dag in de Smokies. We besloten om toch nog eens naar Cherokee te rijden, waar we zeven jaar geleden ook eens zijn geweest. Je hebt daar een interessant museum over het leven van de Cherokee indianen en hun geschiedenis. Verder is het een supertoeristisch stadje, twintig keer erger dan Valkenburg, dus we zouden ons beperken tot het museum.
Maar eerst moest Mathijs schoenen hebben want bij het raften waren zijn schoenen zo doorweekt dat ze niet op tijd droog waren geworden. We hadden de vorige avond een paar gekocht bij Peebles, als ze niet lekker zaten, mochten ze vandaag geruild worden. Het meisje van de kassa had voorspellende gaven want jawel hoor, vandaag waren de schoenen toch nog wat te groot voor Mathijs. Ik voorzag problemen voor de rest van de reis dus we hebben ze toch maar geruild. Het was nog niet gemakkelijk in zijn maat iets te vinden maar uiteindelijk zijn we geslaagd: een paar zwarte Nikes.
Na het schoenen kopen, stelde ik de Tom Tom in op Cherokee museum en gingen we op weg. Het was bijna anderhalf uur rijden, dat leek me wel lang maar met die afstanden hier, heb je zo een uurtje om. Al rijdende, kwamen we langs prachtige landschappen en uitkijkpunten – een mooie route. Tot de Tom Tom aangaf dat we onze bestemming bereikt hadden?? We zaten in een stadje, Murphy genaamd en opeens doemde daar het Cherokee Historical Museum op…Eh, dat was niet helemaal de bedoeling. Murphy was wel een schattig stadje maar bleek maar liefst anderhalf uur van de stad Cherokee af te liggen. Hoe dom kon ik zijn? Een echte blond actie in de hoogste categorie. Omdat het lunchtijd was, zijn we eerst maar wat gaan eten bij de locale diner. Toen moest er getankt worden en had ik daar nog een blonde actie, toen ik niet snapte waarom er geen benzine uit de slang kwam…gelukkig stond er een vrouw die me wees dat ik een hendel omhoog moest duwen. Ach, over twee weken gebeuren me dit soort dingen niet meer..
Op weg naar Cherokee (dit keer for real) viel Mathijs weer in slaap. Zou het door de bergen komen dat hij zo moe is? Tegen de tijd dat we in Cherokee waren, was Mathijs weer fit en hebben we het museum bezocht. We waren er al eens geweest, maar toen was Mathijs pas vier jaar – hij kon het zich nog vaag herinneren maar nu begreep hij ook veel meer van de (tragische) geschiedenis van de Cherokees.
Omdat het uitzag naar regen, hebben we niet verder rondgekeken in het stadje en zijn we terug gegaan naar Franklin. Onze laatste avond hier wilden we graag uit eten bij Fat Buddies. Dat is een BBQ restaurant met twee schattige varkentjes als logo. We hebben er heerlijk gegeten; Mathijs had spare ribs en ik had smoked turkey met BBQ hot sauce. Op de terugweg naar de cabin regende het heel hard en dat maakte de tour naar boven best scary. Het laatste stuk is namelijk een kiezel/zandweg en die was nu glad en modderig.. Maar gelukkig kwamen we ook nu weer heelhuids boven. Maar als ik eerlijk ben, zal ik blij ben als ik niet meer elke dag deze berg op en af hoef te rijden!! Het went maar het is ook een gedoe. Je gaat namelijk niet zo maar even terug naar de cabin om iets op te halen of even uit te rusten.
Morgen gaan we op weg naar Macon, GA.
Dag 5: 8 augustus 2010 White Water Rafting
Vandaag stond ik een stuk uitgeruster op. We hadden uitgeslapen tot maar liefst 6 uur!! Heerlijk, om wakker te worden op een redelijke tijd zonder die vervelende hoofdpijn. Dit beloofde een mooie dag te worden. Om 8 uur zaten we al in de auto op weg naar Topton, voor een stoere tocht op de Nanthahala River. De weg ernaar toe was wel grappig. Het was nog mistig en ik moest ontzettend veel bochten nemen, zowel berg op als berg af. Gelukkig zonder wagenziek te worden bereikten we uiteindelijk de bestemming. Ik had geboekt bij de Carolina Outfitters, voor een guided rafting trip. Tja, jullie denken toch niet dat ik alleen met Mathijs in zo’n bootje ga zitten – dan kan ik net zo goed meteen mijn reisverzekering opbellen. Nee, ik koos dus voor ‘better safe than sorry’ – een gids op de boot.
We kregen eerst uitleg over het peddelen, de zwemvesten, wat je moest doen als iemand uit de boot viel, als je zelf uit de boot viel en wat de gevaarlijke stukken op de rivier waren. Ik was wel enigszins aan het luisteren maar dacht echt dat het wel mee zou vallen…HA!
Onze gids heette Kyle, een sympathieke student van 22 uit North Carolina. We zaten samen met twee “marines”, een stoer koppel waar je duidelijk aan kon merken dat ze in het leger zaten. Mathijs zei later dat hij zich kon voorstellen dat de man, Joey, er flink op los zou schieten in een oorlog.. Dit even voor de beeldvorming met wie we in de boot zaten.
Het water was ijskoud, ongeveer 40 graden Fahrenheit. Als je er niet inviel, dan werd je wel nat van alle manoevres die de boot maakte, langs stenen en versnellingen. Onze gids wist precies wat we moesten doen om zoveel mogelijk sensatie te beleven. Mathijs genoot met volle teugen en ik vond het ook een hele belevenis, in positieve zin. Tot we onze gids verloren…Hij werd door een collega voor de grap uit de boot getrokken en voordat we het wisten zaten we al een stuk verderop in de stroom. Ik ging al lichtelijk in de paniekstand maar Joey sprong achterin de raft en nam de rol van Kyle over. Een echte marinier, waar hij overigens zelf ook wel erg trots over was. Maar ik was erg blij met hem op dat moment!
Gelukkig bleef onze gids daarna op de boot en verliep de reis voorspoedig. Totdat we verzeild raakten in een peddelwater gevecht met andere boten (dankzij Joey en zijn geliefde Virginia, die er blijkbaar niet genoeg van konden krijgen om voorbijgaande boten te belagen met hun gespetter). Het water was ijskoud en benam haast je adem, met als gevolg dat Mathijs in tranen uitbarstte en riep dat ze moesten stoppen. Gelukkig had Kyle het gezien en maande hij iedereen weer tot rust (phoef, mijn moederlijke instincten stonden op scherp hier). Zo scherp dat ik niet meer echt op zat te letten en bij de eerstvolgende botsing met een muur, zelf achterover in het ijskoude water kukelde. Ik had gelukkig mijn peddel nog vast en probeerde snel weer bij de boot te komen. Maar de stroming gaat heel snel en je mag niet gaan staan in de rivier (dat stuk herinnerde ik me dus van de uitleg). Dankzij een koelbloedige Kyle, zat ik binnen enkele seconden weer heelhuids in de raft, een hele ervaring rijker.
Die frisse duik maakte het hele rafting avontuur wel een stukje spicier, ik was blij dat we voor een guided trip hadden gekozen want dit moet je dus niet gebeuren zonder hulp (al was het maar dat Mathijs mij dus nooit meer in de boot had gekregen… Kyle kreeg dus na afloop een vette tip van ons).
De trip eindigde met een spectaculaire val (Nanthahala Falls) omlaag. Mathijs zat voor de zekerheid in het lager gedeelte van de raft, omdat hij eruit zou kunnen vallen (want dat was daar wel gevaarlijk). Acheraf hadden we val op de foute manier genomen, dat dacht ik ook al toen ik een megagrote steen op me af zag komen… maar ik schrijf dit blog nu dus weten jullie dat we nog leven!
Het was een superleuke dag en ik zal ons avontuur niet snel vergeten. Bedankt Joey en Kyle, voor jullie stoere acties!
We kregen eerst uitleg over het peddelen, de zwemvesten, wat je moest doen als iemand uit de boot viel, als je zelf uit de boot viel en wat de gevaarlijke stukken op de rivier waren. Ik was wel enigszins aan het luisteren maar dacht echt dat het wel mee zou vallen…HA!
Onze gids heette Kyle, een sympathieke student van 22 uit North Carolina. We zaten samen met twee “marines”, een stoer koppel waar je duidelijk aan kon merken dat ze in het leger zaten. Mathijs zei later dat hij zich kon voorstellen dat de man, Joey, er flink op los zou schieten in een oorlog.. Dit even voor de beeldvorming met wie we in de boot zaten.
Het water was ijskoud, ongeveer 40 graden Fahrenheit. Als je er niet inviel, dan werd je wel nat van alle manoevres die de boot maakte, langs stenen en versnellingen. Onze gids wist precies wat we moesten doen om zoveel mogelijk sensatie te beleven. Mathijs genoot met volle teugen en ik vond het ook een hele belevenis, in positieve zin. Tot we onze gids verloren…Hij werd door een collega voor de grap uit de boot getrokken en voordat we het wisten zaten we al een stuk verderop in de stroom. Ik ging al lichtelijk in de paniekstand maar Joey sprong achterin de raft en nam de rol van Kyle over. Een echte marinier, waar hij overigens zelf ook wel erg trots over was. Maar ik was erg blij met hem op dat moment!
Gelukkig bleef onze gids daarna op de boot en verliep de reis voorspoedig. Totdat we verzeild raakten in een peddelwater gevecht met andere boten (dankzij Joey en zijn geliefde Virginia, die er blijkbaar niet genoeg van konden krijgen om voorbijgaande boten te belagen met hun gespetter). Het water was ijskoud en benam haast je adem, met als gevolg dat Mathijs in tranen uitbarstte en riep dat ze moesten stoppen. Gelukkig had Kyle het gezien en maande hij iedereen weer tot rust (phoef, mijn moederlijke instincten stonden op scherp hier). Zo scherp dat ik niet meer echt op zat te letten en bij de eerstvolgende botsing met een muur, zelf achterover in het ijskoude water kukelde. Ik had gelukkig mijn peddel nog vast en probeerde snel weer bij de boot te komen. Maar de stroming gaat heel snel en je mag niet gaan staan in de rivier (dat stuk herinnerde ik me dus van de uitleg). Dankzij een koelbloedige Kyle, zat ik binnen enkele seconden weer heelhuids in de raft, een hele ervaring rijker.
Die frisse duik maakte het hele rafting avontuur wel een stukje spicier, ik was blij dat we voor een guided trip hadden gekozen want dit moet je dus niet gebeuren zonder hulp (al was het maar dat Mathijs mij dus nooit meer in de boot had gekregen… Kyle kreeg dus na afloop een vette tip van ons).
De trip eindigde met een spectaculaire val (Nanthahala Falls) omlaag. Mathijs zat voor de zekerheid in het lager gedeelte van de raft, omdat hij eruit zou kunnen vallen (want dat was daar wel gevaarlijk). Acheraf hadden we val op de foute manier genomen, dat dacht ik ook al toen ik een megagrote steen op me af zag komen… maar ik schrijf dit blog nu dus weten jullie dat we nog leven!
Het was een superleuke dag en ik zal ons avontuur niet snel vergeten. Bedankt Joey en Kyle, voor jullie stoere acties!
Dag 4: 7 augustus 2010 Franklin e.o.
Vanmorgen was ik alweer om 03.00 u ’s morgens wakker. Het lukte echt niet meer om nog wat te slapen helaas en daarbij stond Mathijs een uurtje later ook naast het bed, klaarwakker te wezen. Dat ik nog steeds hoofdpijn had, hielp ook al niet. Maar gelukkig trok dit in de loop van de dag helemaal weg.
We waren uitgenodigd bij de zus en zwager van mijn vriendin, voor koffie ’s ochtends. Hun cabin ligt op loopafstand en we zijn er dus te voet heen gegaan, een pittig stuk berg af en weer berg op, altijd goed om caloriën te verbranden. De cabin van hun had een adembenemend uitzicht op de bergen en een deel van de vallei. We hebben lekker buiten gezeten, op de veranda, compleet met koffie en donuts. De familie van mijn vriendin is echt super, we voelen ons hier zeer welkom!
Na de koffie besloten we om naar Asheville te rijden. Ik wilde graag de Biltmore Estate bezoeken, dat schijnt echt de moeite waard te zijn. De oplettende lezer krijgt waarschijnlijk al door dat ik nog in de toekomstige tijd schrijf. Het is namelijk niet gelukt om daar terecht te komen.. Eerst stonden we megalang in de file en tijdens een plaspauze kwam ik erachter dat Mathijs het helemaal gehad had. Hij was doodop en kon eigenlijk niet meer dan knikkebollend vooruit komen. Omdat ik weet dat het geen zin heeft om dit te negeren (hoe jammer ik het op dat moment ook vond, omdat we nog maar een half uurtje van Asheville waren), ben ik omgedraaid. Mathijs viel binnen enkele minuten in slaap en ik ben teruggereden naar Franklin, rechtstreeks naar de plaatselijke McDrek voor de gratis WI-FI. Toen Mathijs weer wakker werd, hebben we een lekkere cheeseburger genomen en de mail bijgewerkt. Ik was blij dat ik Mathijs had laten slapen en dat we niet kost wat kost het programma gevolgd hebben. Toen hij wat bijgekomen was, had ik namelijk mijn vrolijke vent weer terug!
Later hebben we nog wat boodschapjes gedaan bij Walmart en vervolgens weer de cabin opgezocht. Het rijden gaat steeds beter, het blijft een steile uitdaging maar het went. Later die avond hebben we wat jeugdsentiment van moeder opgehaald door Jeopardy en Cops te kijken, twee shows die al draaiden in het jaar 1989/1990 toen ik voor het eerst in Amerika was als au-pair. Later, toen Mathijs al naar bed was, had ik ook nog America’s Most Wanted gekeken maar daar werd ik toch wat onrustig van…moordende losgeslagen fugitives on the loose. Tja, ik zit hier toch maar only the lonely te wezen op de top van de berg, met een simpel draaislotje op de deur…
Zou Jim een sleutel hebben?
We waren uitgenodigd bij de zus en zwager van mijn vriendin, voor koffie ’s ochtends. Hun cabin ligt op loopafstand en we zijn er dus te voet heen gegaan, een pittig stuk berg af en weer berg op, altijd goed om caloriën te verbranden. De cabin van hun had een adembenemend uitzicht op de bergen en een deel van de vallei. We hebben lekker buiten gezeten, op de veranda, compleet met koffie en donuts. De familie van mijn vriendin is echt super, we voelen ons hier zeer welkom!
Na de koffie besloten we om naar Asheville te rijden. Ik wilde graag de Biltmore Estate bezoeken, dat schijnt echt de moeite waard te zijn. De oplettende lezer krijgt waarschijnlijk al door dat ik nog in de toekomstige tijd schrijf. Het is namelijk niet gelukt om daar terecht te komen.. Eerst stonden we megalang in de file en tijdens een plaspauze kwam ik erachter dat Mathijs het helemaal gehad had. Hij was doodop en kon eigenlijk niet meer dan knikkebollend vooruit komen. Omdat ik weet dat het geen zin heeft om dit te negeren (hoe jammer ik het op dat moment ook vond, omdat we nog maar een half uurtje van Asheville waren), ben ik omgedraaid. Mathijs viel binnen enkele minuten in slaap en ik ben teruggereden naar Franklin, rechtstreeks naar de plaatselijke McDrek voor de gratis WI-FI. Toen Mathijs weer wakker werd, hebben we een lekkere cheeseburger genomen en de mail bijgewerkt. Ik was blij dat ik Mathijs had laten slapen en dat we niet kost wat kost het programma gevolgd hebben. Toen hij wat bijgekomen was, had ik namelijk mijn vrolijke vent weer terug!
Later hebben we nog wat boodschapjes gedaan bij Walmart en vervolgens weer de cabin opgezocht. Het rijden gaat steeds beter, het blijft een steile uitdaging maar het went. Later die avond hebben we wat jeugdsentiment van moeder opgehaald door Jeopardy en Cops te kijken, twee shows die al draaiden in het jaar 1989/1990 toen ik voor het eerst in Amerika was als au-pair. Later, toen Mathijs al naar bed was, had ik ook nog America’s Most Wanted gekeken maar daar werd ik toch wat onrustig van…moordende losgeslagen fugitives on the loose. Tja, ik zit hier toch maar only the lonely te wezen op de top van de berg, met een simpel draaislotje op de deur…
Zou Jim een sleutel hebben?
zondag 8 augustus 2010
Dag 3: Atlanta naar Franklin, NC
Vanochtend waren we allebei al om 03.00 u klaar wakker. Helaas had ik nog steeds hoofdpijn en de korte nachtrust hielp hier niet echt bij. Met de wetenschap dat we pas om half 7 konden gaan ontbijten, probeerden we de tijd zinvol te besteden. Lees: hangen, draaien, zuchten, weer hangen, nog wat draaien en tenslotte de TV aan. Atlanta heeft onnoemelijk veel nieuwszenders en dat was wel leuk om te kijken. Gek, in NL kijk ik nooit TV 's morgens en zet ik meestal de radio aan.
Het ontbijtje was eenvoudig maar wel lekker, met bagels die je kon roosteren en uiteraard mijn favoriete creamcheese. Ook was er koffie, juice, cereal en fruit. Mathijs had cereal met juice en ik heb gauw nog wat kleine biscuits naar binnen gepropt, alvorens we onze tassen gingen inpakken voor de trip naar de Smokies.
In de parkeergarage van het hotel begon het al goed toen ik niet snapte hoe de deuren van de auto opengingen. Mijn deur opende zich wel met de sleutel maar de rest bleef potdicht. Uiteindelijk snapte ik dat ik van de bestuurderskant een knopje in moest duwen om de boel te unlocken. Erg onhandig dat er geen manual bij de auto zit. De lichten kon ik ook al niet vinden...maar dat zegt misschien meer over mij. De Tom Tom gaf aan dat het ongeveer 3 uur rijden was naar de cabin. Het eerste stuk reden we over een megagrote snelweg, met wel zes lanen. Ik zat helemaal aan de linkerkant te rijden, in de carpoolstrook. Dat was best een beetje eng met al het verkeer dat me voorbij raasde. Later vandaag hoorde ik dat iedereen nog 10 mile bovenop de speedlimit rijdt. Typisch iets voor mij, ik ben een enorme fatsoensridder als het gaat om snelheid..
Gelukkig kwamen we later op de 441 en die heeft maar 2 lanes. Dat lijkt dus een beetje op mijn vertrouwde A2. Het was een heel mooi stuk om te rijden. Je zag de omgeving veranderen en met en met kwamen er steeds meer bergen in zicht. We zijn gestopt bij de Talluhah Gorge, een prachtig natuurpark met watervallen. Er was een winkeltje waar je gratis op een veranda kon kijken - de afgrond in!! Echt iets voor Mathijs en iets minder gezellig voor mams. Maar ach, ik ben inmiddels al wat gewend en liet me niet kennen.
In het winkeltje werkte zo'n vrouw die vaag iets weg had van Kathy Bates in Rat Race. Van die scene waar ze eekhoorntjes te koop aanbiedt en als je dan niets bij haar kocht, stuurde ze je via een zogenaamde shortcut zo de afgrond in - en vlak daarvoor las je dan een bordje waarop stond "You should have bought the squirrels". Dus ja, ik heb 2 flessen water gekocht en een Snickers voor Mathijs. Pfoehh, nu durfde ik haar de weg nog te vragen naar de rest van de watervallen. Bij het visitor center had ik mijn eerste close encounter met een parkranger. In dit geval een mannetje van minimaal 75 die duidelijk overwerkt was en toe aan een pauze. Het liefst met Cup a Soup. Maar hij was heel geduldig en aardig en legde ons prima uit hoe we een korte hike konden lopen tot bij de watervallen. Het was een pittig tochtje, in de hitte. We moesten namelijk talloze stalen trappen af, tot aan een hangbrug. Hierna kon je nog verder naar beneden maar we zijn gestopt bij de brug. Ik ben er een kwart opgelopen en durfde toen niet verder. Dus Mathijs is met het fototoestel de brug verder afgelopen en heeft nog mooie foto's van de diepte gemaakt. De terugweg was heel heet, het zweet liep ons in pareltjes langs het hoofd - niet echt charmant maar iedereen die we tegenkwamen, zag er zo uit.
Na dit avontuur vervolgenden we onze weg naar Franklin. We wilden stoppen bij The Dillard House maar toen ik dit niet kon vinden (zat helemaal verkeerd bij een geitenboerderij..) zijn we gestopt bij de KFC. Het accent van de locale bevolking is echt geweldig, een tandenloos mannetje sprak Mathijs aan en zei iets in de trant van "Look at you boy, biting down that chicken" waarna hij wegreed in zijn pickup truck, volgeladen met watermeloenen. Geweldig, dit is Amerika voor mij!
Natuurlijk kwamen we nog langs de Dillard House, dat bewaren we voor een andere keer. De weg naar de cabin was makkelijk te vinden maar de rit naar de top van de berg was echt nerveswrecking voor mij. Het ging maar hoger en hoger en net als je dacht, nu kan ik echt niet nog verder, kwam er weer een bocht en ging je weer meters de lucht in. Tot overmaat van ramp miste ik de laatste afslag en moest ik de auto terugzetten, berg af en dan voorzichting draaien tot onder de carport van de cabin. Echt, mijn worst nightmare maar ik heb het gered.
Die middag hebben we de zus van mijn vriendin nog ontmoet en heb ik even getelefoneerd met mijn vriendin. Ze vond het erg jammer dat ze niet in NC kon zijn en dat vind ik ook. Het verblijf in de cabin zou toch een stuk leuker zijn geweest met haar erbij! Maar we maken er het beste van - er is een hoop te doen en zolang ik die berg weer veilig op en af kom, gaat het allemaal wel lukken.
Het ontbijtje was eenvoudig maar wel lekker, met bagels die je kon roosteren en uiteraard mijn favoriete creamcheese. Ook was er koffie, juice, cereal en fruit. Mathijs had cereal met juice en ik heb gauw nog wat kleine biscuits naar binnen gepropt, alvorens we onze tassen gingen inpakken voor de trip naar de Smokies.
In de parkeergarage van het hotel begon het al goed toen ik niet snapte hoe de deuren van de auto opengingen. Mijn deur opende zich wel met de sleutel maar de rest bleef potdicht. Uiteindelijk snapte ik dat ik van de bestuurderskant een knopje in moest duwen om de boel te unlocken. Erg onhandig dat er geen manual bij de auto zit. De lichten kon ik ook al niet vinden...maar dat zegt misschien meer over mij. De Tom Tom gaf aan dat het ongeveer 3 uur rijden was naar de cabin. Het eerste stuk reden we over een megagrote snelweg, met wel zes lanen. Ik zat helemaal aan de linkerkant te rijden, in de carpoolstrook. Dat was best een beetje eng met al het verkeer dat me voorbij raasde. Later vandaag hoorde ik dat iedereen nog 10 mile bovenop de speedlimit rijdt. Typisch iets voor mij, ik ben een enorme fatsoensridder als het gaat om snelheid..
Gelukkig kwamen we later op de 441 en die heeft maar 2 lanes. Dat lijkt dus een beetje op mijn vertrouwde A2. Het was een heel mooi stuk om te rijden. Je zag de omgeving veranderen en met en met kwamen er steeds meer bergen in zicht. We zijn gestopt bij de Talluhah Gorge, een prachtig natuurpark met watervallen. Er was een winkeltje waar je gratis op een veranda kon kijken - de afgrond in!! Echt iets voor Mathijs en iets minder gezellig voor mams. Maar ach, ik ben inmiddels al wat gewend en liet me niet kennen.
In het winkeltje werkte zo'n vrouw die vaag iets weg had van Kathy Bates in Rat Race. Van die scene waar ze eekhoorntjes te koop aanbiedt en als je dan niets bij haar kocht, stuurde ze je via een zogenaamde shortcut zo de afgrond in - en vlak daarvoor las je dan een bordje waarop stond "You should have bought the squirrels". Dus ja, ik heb 2 flessen water gekocht en een Snickers voor Mathijs. Pfoehh, nu durfde ik haar de weg nog te vragen naar de rest van de watervallen. Bij het visitor center had ik mijn eerste close encounter met een parkranger. In dit geval een mannetje van minimaal 75 die duidelijk overwerkt was en toe aan een pauze. Het liefst met Cup a Soup. Maar hij was heel geduldig en aardig en legde ons prima uit hoe we een korte hike konden lopen tot bij de watervallen. Het was een pittig tochtje, in de hitte. We moesten namelijk talloze stalen trappen af, tot aan een hangbrug. Hierna kon je nog verder naar beneden maar we zijn gestopt bij de brug. Ik ben er een kwart opgelopen en durfde toen niet verder. Dus Mathijs is met het fototoestel de brug verder afgelopen en heeft nog mooie foto's van de diepte gemaakt. De terugweg was heel heet, het zweet liep ons in pareltjes langs het hoofd - niet echt charmant maar iedereen die we tegenkwamen, zag er zo uit.
Na dit avontuur vervolgenden we onze weg naar Franklin. We wilden stoppen bij The Dillard House maar toen ik dit niet kon vinden (zat helemaal verkeerd bij een geitenboerderij..) zijn we gestopt bij de KFC. Het accent van de locale bevolking is echt geweldig, een tandenloos mannetje sprak Mathijs aan en zei iets in de trant van "Look at you boy, biting down that chicken" waarna hij wegreed in zijn pickup truck, volgeladen met watermeloenen. Geweldig, dit is Amerika voor mij!
Natuurlijk kwamen we nog langs de Dillard House, dat bewaren we voor een andere keer. De weg naar de cabin was makkelijk te vinden maar de rit naar de top van de berg was echt nerveswrecking voor mij. Het ging maar hoger en hoger en net als je dacht, nu kan ik echt niet nog verder, kwam er weer een bocht en ging je weer meters de lucht in. Tot overmaat van ramp miste ik de laatste afslag en moest ik de auto terugzetten, berg af en dan voorzichting draaien tot onder de carport van de cabin. Echt, mijn worst nightmare maar ik heb het gered.
Die middag hebben we de zus van mijn vriendin nog ontmoet en heb ik even getelefoneerd met mijn vriendin. Ze vond het erg jammer dat ze niet in NC kon zijn en dat vind ik ook. Het verblijf in de cabin zou toch een stuk leuker zijn geweest met haar erbij! Maar we maken er het beste van - er is een hoop te doen en zolang ik die berg weer veilig op en af kom, gaat het allemaal wel lukken.
vrijdag 6 augustus 2010
Dag 2: 5 augustus 2010 naar Atlanta, USA
Dankzij de online check-in hoefden we deze morgen alleen de bagage af te geven bij het afgiftepunt van Delta. Supergemakkelijk en iedereen was erg vriendelijk. Er werden nog wat security vragen gesteld over het inpakken van de koffers en toen waren we all set to go.
Eerst maar eens een hartig italiaans (vanwege de salami) ontbijtje tot ons genomen in de luchthavenhal, met uitzicht op de vliegtuigen van Air Berlin.
Het taxfree shoppen viel een beetje tegen, er was alleen parfum en wat kleding. Mathijs had gehoopt op wat Nintendo software maar gelukkig liet hij zich overtuigen dat we vast nog iets leuks in Amerika zouden vinden. Bij de gate moesten we nog een uurtje ofzo wachten en toen mochten we dan aan boord van vlucht DL25 naar Atlanta. Ik meende dat ik de piloot al had gespot; een vijfenvijftiger met een iets te hoge bloeddruk en een typische uitstraling van "ik was vroeger net zo knap als Ken van Barbie". Later bleek hij onze steward te zijn en was onze piloot een vrouw. Tja, zo stereotiep denk ik dus..
De vlucht duurde in totaal 10 uur, we konden genieten van maar liefst 4 films (waarvan we er maar 1 gekeken hebben) en de rest van de tijd hebben we 'gechild' en wat gelezen. Het duurde wel lang maar alles ging heel goed. Mathijs was super, hij hield alles goed vol en het was echt gezellig zo samen.
In Atlanta aangekomen, begon het spannende gedeelte van de reis. Immigration and customs. Dat eerste was een makkie. We kregen alleen de vraag wat de reden van ons bezoek was en na mijn enthousiaste beschrijving van onze road trip, geloofde hij de rest wel. Wel moesten de vingerafdrukken twee keer, ik bleef niet plakken de eerste keer. Customs was ook makkelijk maar toen moesten we de bagage weer inleveren om door een security check te gaan. Ik snapte het niet helemaal maar een Amerikaanse legde me geduldig uit dat ze dit deden vanwege de connecting flights. Maar je moest er ook doorheen als Atlanta je eindpunt was. Dus dat werd twee keer de bagage ophalen. Ook werd ik nog onderworpen aan een heuse bodyscan, in zo'n ultramodern apparaat. Licht geneerd vanwege de gedachte aan die oude versleten BH die ik aan had (de mooie bewaar ik voor de vakantie zelf) kwam ik toch glansrijk door de test.
Altanta Airport is ontzettend groot en we hadden geen flauw idee waar we de auto moesten gaan oppikken. Een vriendelijke man (die sprekend op Morgan Freeman in Driving Miss Daisy leek, met the accent to match) wees ons de weg naar de Sky Train. Dit was een zeer futuristische rit in een soort monorail die supersnel door de bochten vloog. De Alamo balie was gauw gevonden en de medewerker was best vriendelijk. Ze wilde ons wel een upgrade 'aansmeren' maar mijn argument dat we maar met zijn tweeën in die auto zaten, was voldoende om haar pogingen te staken. Ik heb voor de zekerheid - en nu krijg ik het hele AA-forum vast over me heen - een Road side Assistance plan genomen. Just in case.. Ik kan namelijk geen banden verwisselen, zeker niet van zo'n giga SUV, waar we op hoopten.
En toen kwam het hoogtepunt van deze dag. Het uitzoeken van de auto. En jawel, we hadden supergeluk!! Er stond een witte SUV met getint glas, een Ford Escape. Een megabak met lederen bekleding en allerlei snufjes en gadgets. Hoe het allemaal werkt, geen flauw idee (er zat geen handleiding bij) maar hij reed perfect. De rit door Atlanta was migraine-opwekkend maar we hebben het gered, met 9-baans wegen en een Tom Tom die van de kook was.
Toen we eindelijk in ons hotel in Buckhead waren (Hyatt Place) was ik doodop. Maar ook heel blij en opgewonden over onze reis en wat er nog allemaal komen gaat!
Morgen rijden we naar de Smokies. Tot de volgende keer.
Eerst maar eens een hartig italiaans (vanwege de salami) ontbijtje tot ons genomen in de luchthavenhal, met uitzicht op de vliegtuigen van Air Berlin.
Het taxfree shoppen viel een beetje tegen, er was alleen parfum en wat kleding. Mathijs had gehoopt op wat Nintendo software maar gelukkig liet hij zich overtuigen dat we vast nog iets leuks in Amerika zouden vinden. Bij de gate moesten we nog een uurtje ofzo wachten en toen mochten we dan aan boord van vlucht DL25 naar Atlanta. Ik meende dat ik de piloot al had gespot; een vijfenvijftiger met een iets te hoge bloeddruk en een typische uitstraling van "ik was vroeger net zo knap als Ken van Barbie". Later bleek hij onze steward te zijn en was onze piloot een vrouw. Tja, zo stereotiep denk ik dus..
De vlucht duurde in totaal 10 uur, we konden genieten van maar liefst 4 films (waarvan we er maar 1 gekeken hebben) en de rest van de tijd hebben we 'gechild' en wat gelezen. Het duurde wel lang maar alles ging heel goed. Mathijs was super, hij hield alles goed vol en het was echt gezellig zo samen.
In Atlanta aangekomen, begon het spannende gedeelte van de reis. Immigration and customs. Dat eerste was een makkie. We kregen alleen de vraag wat de reden van ons bezoek was en na mijn enthousiaste beschrijving van onze road trip, geloofde hij de rest wel. Wel moesten de vingerafdrukken twee keer, ik bleef niet plakken de eerste keer. Customs was ook makkelijk maar toen moesten we de bagage weer inleveren om door een security check te gaan. Ik snapte het niet helemaal maar een Amerikaanse legde me geduldig uit dat ze dit deden vanwege de connecting flights. Maar je moest er ook doorheen als Atlanta je eindpunt was. Dus dat werd twee keer de bagage ophalen. Ook werd ik nog onderworpen aan een heuse bodyscan, in zo'n ultramodern apparaat. Licht geneerd vanwege de gedachte aan die oude versleten BH die ik aan had (de mooie bewaar ik voor de vakantie zelf) kwam ik toch glansrijk door de test.
Altanta Airport is ontzettend groot en we hadden geen flauw idee waar we de auto moesten gaan oppikken. Een vriendelijke man (die sprekend op Morgan Freeman in Driving Miss Daisy leek, met the accent to match) wees ons de weg naar de Sky Train. Dit was een zeer futuristische rit in een soort monorail die supersnel door de bochten vloog. De Alamo balie was gauw gevonden en de medewerker was best vriendelijk. Ze wilde ons wel een upgrade 'aansmeren' maar mijn argument dat we maar met zijn tweeën in die auto zaten, was voldoende om haar pogingen te staken. Ik heb voor de zekerheid - en nu krijg ik het hele AA-forum vast over me heen - een Road side Assistance plan genomen. Just in case.. Ik kan namelijk geen banden verwisselen, zeker niet van zo'n giga SUV, waar we op hoopten.
En toen kwam het hoogtepunt van deze dag. Het uitzoeken van de auto. En jawel, we hadden supergeluk!! Er stond een witte SUV met getint glas, een Ford Escape. Een megabak met lederen bekleding en allerlei snufjes en gadgets. Hoe het allemaal werkt, geen flauw idee (er zat geen handleiding bij) maar hij reed perfect. De rit door Atlanta was migraine-opwekkend maar we hebben het gered, met 9-baans wegen en een Tom Tom die van de kook was.
Toen we eindelijk in ons hotel in Buckhead waren (Hyatt Place) was ik doodop. Maar ook heel blij en opgewonden over onze reis en wat er nog allemaal komen gaat!
Morgen rijden we naar de Smokies. Tot de volgende keer.
Dag 1 : 4 augustus 2010 Düsseldorf Airport
Vandaag was het dan eindelijk zover. De koffers gepakt, alles zevenentwintig keer gedubbelchecked en toen konden we de sleutel in het slot draaien voor onze trip naar de US of A!
Opa en oma kwamen ons ophalen om ons naar het vliegveld in Düsseldorf te brengen. Ik had een hotel geboekt, pal naast het vliegveld, zodat we de volgende morgen op tijd bij de incheckbalie zouden staan. Tegenwoordig kan je ook online inchecken en dat had ik thuis nog gedaan. Erg eenvoudig, je print zelfs je boarding passes al uit..
Al die moderne technieken maken mij toch altijd nog nerveus; zou ik het wel goed hebben gedaan en ben ik niets vergeten? Maar we zijn toch relaxt vertrokken.
Het hotel is het Maritim Hotel, een superdeluxe keten met de nodige bling bling. Om bij onze kamer te komen, moesten we met de lift naar de vierde verdieping. Alles is daar van glas dus met mijn hoogtevrees zat het gelijk weer snor. Licht misselijk hebben we de koffers gestald en eerst eens uitgebreid gecheckt wat er allemaal voor moois op de kamer te vinden was. Toen dit ging vervelen (tja, snobs...) zijn we te voet richting het vliegveld gegaan voor een hapje en een drankje. Dit werd uiteraard McDonalds, Mathijs zijn favoriete hamburger is een cheeseburger. Later zijn we nog gaan vliegtuigspotten op het observatiedeck maar omdat het ging regenen, hebben we de Starbucks opgezocht. Na zoveel culinair genot werd het de hoogste tijd om terug te gaan naar het hotel voor onze broodnodige nachtrust.
En toen...konden we allebei NIET slapen! De hele nacht liggen woelen en draaien tot ik alle calorieën van de Mc weer weggetraind had en toen liep de wekker af. Nou ja, wekker - ik had zo'n geautomatiseerde wake-up call. "Es ist halb sechs, bitte AUFSTEHEN". Het is wat met dat Duits, op de een of andere manier klinkt het wat commando-achtig. Het werkte in ieder geval op mijn lachspieren dus we begonnen onze reis zonnig. Lees gauw verder bij dag 2, de vliegreis!
Opa en oma kwamen ons ophalen om ons naar het vliegveld in Düsseldorf te brengen. Ik had een hotel geboekt, pal naast het vliegveld, zodat we de volgende morgen op tijd bij de incheckbalie zouden staan. Tegenwoordig kan je ook online inchecken en dat had ik thuis nog gedaan. Erg eenvoudig, je print zelfs je boarding passes al uit..
Al die moderne technieken maken mij toch altijd nog nerveus; zou ik het wel goed hebben gedaan en ben ik niets vergeten? Maar we zijn toch relaxt vertrokken.
Het hotel is het Maritim Hotel, een superdeluxe keten met de nodige bling bling. Om bij onze kamer te komen, moesten we met de lift naar de vierde verdieping. Alles is daar van glas dus met mijn hoogtevrees zat het gelijk weer snor. Licht misselijk hebben we de koffers gestald en eerst eens uitgebreid gecheckt wat er allemaal voor moois op de kamer te vinden was. Toen dit ging vervelen (tja, snobs...) zijn we te voet richting het vliegveld gegaan voor een hapje en een drankje. Dit werd uiteraard McDonalds, Mathijs zijn favoriete hamburger is een cheeseburger. Later zijn we nog gaan vliegtuigspotten op het observatiedeck maar omdat het ging regenen, hebben we de Starbucks opgezocht. Na zoveel culinair genot werd het de hoogste tijd om terug te gaan naar het hotel voor onze broodnodige nachtrust.
En toen...konden we allebei NIET slapen! De hele nacht liggen woelen en draaien tot ik alle calorieën van de Mc weer weggetraind had en toen liep de wekker af. Nou ja, wekker - ik had zo'n geautomatiseerde wake-up call. "Es ist halb sechs, bitte AUFSTEHEN". Het is wat met dat Duits, op de een of andere manier klinkt het wat commando-achtig. Het werkte in ieder geval op mijn lachspieren dus we begonnen onze reis zonnig. Lees gauw verder bij dag 2, de vliegreis!
zaterdag 31 juli 2010
Dream a little dream..
Nog minder dan een week en dan zitten we in het vliegtuig op weg naar Atlanta. Waar ik eerst nog helemaal geen voorstelling van kon maken en waarbij de zenuwen me af en toe met Formule 1 achtige snelheden door m'n ingewanden toerden, krijg ik er nu eindelijk zin in. De plannen zijn iets bijgesteld omdat we mijn dierbare vriendin niet zullen gaan ontmoeten (zij en haar man zitten midden in de verkoop van hun huis en kunnen derhalve niet eventjes op en neer naar de Smokey Mountains). Maar we blijven wel een paar dagen in de "cabin", hun vakantie optrekje. In geval van nood hangt er een telefoonnummer van ene Jim op de koelkast. Dit soort mededelingen zet mijn brein op de hoogste fantasiestand en ik heb in gedachten al een beeld van Jim gevormd. Vergelijkbaar met de parkranger, alleen gekleed in een strakke ruiten bloes en Levi's, met onmiskenbaar Southern accent.. Nu nog een technisch mankement en ik zal weten of ik voorspellende gaven heb. Iets in mij waarschuwt me wel hoor, meestal zijn dit soort handymannetjes niet van het zojuist beschreven kaliber - een bouwvakkersdecoleté in een veel te strakke Levi 501 is not a pretty sight.
Anyway, voordat iedereen denkt dat ik alleen maar met knappe mannen bezig ben en aan niets anders kan denken terwijl ik op vakantie ga - dat klopt op zich wel - heb ik ook nog wel andere interesses.
Zo ben ik erg benieuwd naar onze auto. We hebben een type Equinox gehuurd bij Alamo, via de Duitse website USAreisen.de. Na urenlange bestudering van het AA-forum (ook bekend onder de naam Alles Amerika forum) mocht ik concluderen dat je met deze reservering toch wel een mooie midsize SUV bak meekrijgt. Nu hopen we op een witte auto, met getinte ramen. Merken zeggen me niet zoveel, elke auto rijdt beter dan de zestien jaar oude Honda Civic die voor mijn deur geparkeerd staat. Stuurbekrachtiging, airco en CD speler, alsmede centrale deurvergrendeling zouden in vergelijking met mijn eigen auto al een onbetaalbare upgrade zijn. Vannacht droomde ik dat ik moest file parkeren met mijn SUV - meestal zijn dit soort dromen uitingen van mijn driving anxiety maar blijkbaar heeft mijn geest het volste vertrouwen in deze road trip. Ik parkeerde in met links, en hij stond gewoon perfect tussen de lijnen!! Iets waar ik me een beetje zorgen over maakte, was het rijden naar de cabin. Ik herinner me een bochtige steile weg omhoog, met diepe afgronden, zonder vangrails om een stuurfoutje weg te poetsen.. Maar in mijn droom had ik daar ook een oplossing voor; ik trok de auto gewoon achter me aan naar boven, aan een touw (zoals die mevrouw die met haar dode hond de Phone House winkel uitloopt..). Die nachtelijke escapades hebben een geruststellend effect op me - ik denk dat het echte genieten gaat beginnen, nog maar vier nachtjes slapen en we gaan op weg naar het vliegveld, yay!!
Anyway, voordat iedereen denkt dat ik alleen maar met knappe mannen bezig ben en aan niets anders kan denken terwijl ik op vakantie ga - dat klopt op zich wel - heb ik ook nog wel andere interesses.
Zo ben ik erg benieuwd naar onze auto. We hebben een type Equinox gehuurd bij Alamo, via de Duitse website USAreisen.de. Na urenlange bestudering van het AA-forum (ook bekend onder de naam Alles Amerika forum) mocht ik concluderen dat je met deze reservering toch wel een mooie midsize SUV bak meekrijgt. Nu hopen we op een witte auto, met getinte ramen. Merken zeggen me niet zoveel, elke auto rijdt beter dan de zestien jaar oude Honda Civic die voor mijn deur geparkeerd staat. Stuurbekrachtiging, airco en CD speler, alsmede centrale deurvergrendeling zouden in vergelijking met mijn eigen auto al een onbetaalbare upgrade zijn. Vannacht droomde ik dat ik moest file parkeren met mijn SUV - meestal zijn dit soort dromen uitingen van mijn driving anxiety maar blijkbaar heeft mijn geest het volste vertrouwen in deze road trip. Ik parkeerde in met links, en hij stond gewoon perfect tussen de lijnen!! Iets waar ik me een beetje zorgen over maakte, was het rijden naar de cabin. Ik herinner me een bochtige steile weg omhoog, met diepe afgronden, zonder vangrails om een stuurfoutje weg te poetsen.. Maar in mijn droom had ik daar ook een oplossing voor; ik trok de auto gewoon achter me aan naar boven, aan een touw (zoals die mevrouw die met haar dode hond de Phone House winkel uitloopt..). Die nachtelijke escapades hebben een geruststellend effect op me - ik denk dat het echte genieten gaat beginnen, nog maar vier nachtjes slapen en we gaan op weg naar het vliegveld, yay!!
zondag 25 juli 2010
Ik ga op reis en ik neem mee...
Inpakken is niet mijn sterkste punt. De hele dag kijk ik al naar de weersomstandigheden hier in Zuid-Limburg, me realiserend dat ik mijn zoon op scoutingkamp alleen maar T-shirts heb meegegeven. Nee hoor schat, het wordt lekker weer, een graadje of 22... En nu miezert het al de hele dag en ik zit binnen met een trui! Nou zal die arme spruit van mij wel nergens last van hebben, ze spelen de hele dag en koud heeft hij het eigenlijk nooit. Het is meer mijn moederhart dat zich zorgen maakt en ja, ik geef het grif toe, het is stil in huis op deze zondag!
Dit geeft mij echter volop de gelegenheid me voor te bereiden op onze trip. Omdat het niet echt weer is om buiten een ommetje te maken, heb ik onze vluchtgegevens nog eens gechecked op Delta.com. We staan gelukkig nog in het systeem..pfff! Zag me al als Sandra Bullock in The Net, op de luchthaven van Düsseldorf staan - nein, leider haben wir keine Reservierung hier im Computer. Wat ik me wel eens afvraag? Hebben andere mensen dat nu ook als ze op reis gaan? Dat ze zich zorgen maken? Of moet ik me zorgen maken over mezelf? Nee, ik ga gewoon 100 % genieten van een superreis.
De CD met liedjes voor in de auto is klaar. Naast de wilde klanken van Guns & Roses (au-pair sentiment uit 1989), de frisse meezinger Zombie van de Cranberries (denk aan de Renault reclame), luisteren we ook naar Amerika van Rammstein (tja, dat vond Mathijs wel toepasselijk bij deze reis) en Bohemian Rhapsody. Stil zal het in de auto niet worden - kan je eigenlijk aangehouden worden voor vals meeblèren?
Over-overmorgen over een week vertrekken we al naar het vliegveld!!! Mijn inpaklijst is nog helemaal niet klaar, ik ben er niet eens aan begonnen. Denk dat ik dit jaar eens avontuurlijk ga doen en er geen maak. Dan kan ik ook niets vergeten wat er op het lijstje stond. Er is altijd wel een Walmart in de buurt..Save money, live better!
Dit geeft mij echter volop de gelegenheid me voor te bereiden op onze trip. Omdat het niet echt weer is om buiten een ommetje te maken, heb ik onze vluchtgegevens nog eens gechecked op Delta.com. We staan gelukkig nog in het systeem..pfff! Zag me al als Sandra Bullock in The Net, op de luchthaven van Düsseldorf staan - nein, leider haben wir keine Reservierung hier im Computer. Wat ik me wel eens afvraag? Hebben andere mensen dat nu ook als ze op reis gaan? Dat ze zich zorgen maken? Of moet ik me zorgen maken over mezelf? Nee, ik ga gewoon 100 % genieten van een superreis.
De CD met liedjes voor in de auto is klaar. Naast de wilde klanken van Guns & Roses (au-pair sentiment uit 1989), de frisse meezinger Zombie van de Cranberries (denk aan de Renault reclame), luisteren we ook naar Amerika van Rammstein (tja, dat vond Mathijs wel toepasselijk bij deze reis) en Bohemian Rhapsody. Stil zal het in de auto niet worden - kan je eigenlijk aangehouden worden voor vals meeblèren?
Over-overmorgen over een week vertrekken we al naar het vliegveld!!! Mijn inpaklijst is nog helemaal niet klaar, ik ben er niet eens aan begonnen. Denk dat ik dit jaar eens avontuurlijk ga doen en er geen maak. Dan kan ik ook niets vergeten wat er op het lijstje stond. Er is altijd wel een Walmart in de buurt..Save money, live better!
donderdag 15 juli 2010
Voorpret?
Terwijl de tropische temperaturen in Nederland zich afwisselen met heuse thunderstorms, compleet met tornado achtige windsnelheden, kijk ik koortsachtig op de kalender. Over drie weken zitten we er al!! Wat eerst nog een stipje ver weg in augustus leek, komt nu duizelingwekkend dichtbij.
De stress slaat langzaam toe, merk ik. Waarom zou ik anders koortsachtig polissen doorlezen, hotelreserveringen drie keer nakijken en me afvragen hoeveel truitjes ik moet inpakken? Alles is goed geregeld, dat weet ik ergens deep down wel maar zoals met elke vakantie, slaat de twijfel me regelmatig om het hart. Het is een wonder dat het arme ding nog slaat, met alle hersenspinsels van zijn eigenaresse.
Is dit nu wat ze bedoelen met voorpret??
Om toch net te doen alsof ik het allemaal erg leuk vind, lees ik afentoe een blog van iemand anders die zich momenteel met het hele gezin in de Smokey Mountains bevindt. Fantastisch wat zij allemaal beleven; watervallen, wandelingen over oude bruggetjes, close encounters met beren, lekker steak en toeristje spelen in het Valkenburg-achtige Gatlinburg. Dat gaan wij ook doen! Nou ja, dat gedeelte met die beren lijkt me supergaaf maar dan word ik liever vergezeld van een stoere parkranger, type Booth (David Boreanaz). Die mij dan gelijk elegant over de wild stromende riviertjes heen tilt, zodat mijn nieuwe schoenen niet nat worden...
Warempel, ik geloof dat de voorpret zich eindelijk aandient!
De stress slaat langzaam toe, merk ik. Waarom zou ik anders koortsachtig polissen doorlezen, hotelreserveringen drie keer nakijken en me afvragen hoeveel truitjes ik moet inpakken? Alles is goed geregeld, dat weet ik ergens deep down wel maar zoals met elke vakantie, slaat de twijfel me regelmatig om het hart. Het is een wonder dat het arme ding nog slaat, met alle hersenspinsels van zijn eigenaresse.
Is dit nu wat ze bedoelen met voorpret??
Om toch net te doen alsof ik het allemaal erg leuk vind, lees ik afentoe een blog van iemand anders die zich momenteel met het hele gezin in de Smokey Mountains bevindt. Fantastisch wat zij allemaal beleven; watervallen, wandelingen over oude bruggetjes, close encounters met beren, lekker steak en toeristje spelen in het Valkenburg-achtige Gatlinburg. Dat gaan wij ook doen! Nou ja, dat gedeelte met die beren lijkt me supergaaf maar dan word ik liever vergezeld van een stoere parkranger, type Booth (David Boreanaz). Die mij dan gelijk elegant over de wild stromende riviertjes heen tilt, zodat mijn nieuwe schoenen niet nat worden...
Warempel, ik geloof dat de voorpret zich eindelijk aandient!
vrijdag 2 juli 2010
Zweetheet..
Vandaag voorspellen de meteorologen ons een bijzonder hete dag met maxima rond de 37 graden celcius. Achterlijk heet in de volksmond! Maar dat is juist goed, dan kunnen we alvast oefenen voor de tropische temperaturen in Georgia en Florida. Naar hartelust pas ik topjes, probeer zwierige jurkjes en denk koortsachtig na over het juiste schoeisel bij deze temperatuur. Blote voeten zou het beste zijn maar dan kan ik dus niet autorijden - snap ook niet hoe anderen dat doen, met teenslippers in de auto. Op de een of andere manier ga ik dan krampachtig liggen doen met mijn tenen, zodat de slippers niet onder het gaspedaal terecht komen. Gevolg, bijna kramp in mijn hele voet want mijn tenen zijn helemaal niet zo getraind dat ik er ongestraft mee kan fitnessen onder het rijden. Dus nee, het moeten sandalen zijn met een hielbandje, dan raak ik ook niets kwijt.
De reis begint nu steeds dichter bij te komen en soms overvalt me een gevoel van paniek; wat als ik het helemaal niet leuk vindt om al die kilometers te rijden, wat als de hotels opvallende gelijkenis vertonen met Bates Motel, wat als het te heet is, wat als we te weinig tijd hebben om te relaxen, wat als Mathijs er geen klap aan vindt en ga zo maar door... maar dan denk ik weer aan het ongelooflijke gevoel dat ik had toen we cruisend door de staat Washington toerden, een heerlijke Starbucks koffie naast me in de cupholder en de radio op een locale zender. En dan weet ik het weer: ik ben dol op Amerika en het komt allemaal goed!!
De reis begint nu steeds dichter bij te komen en soms overvalt me een gevoel van paniek; wat als ik het helemaal niet leuk vindt om al die kilometers te rijden, wat als de hotels opvallende gelijkenis vertonen met Bates Motel, wat als het te heet is, wat als we te weinig tijd hebben om te relaxen, wat als Mathijs er geen klap aan vindt en ga zo maar door... maar dan denk ik weer aan het ongelooflijke gevoel dat ik had toen we cruisend door de staat Washington toerden, een heerlijke Starbucks koffie naast me in de cupholder en de radio op een locale zender. En dan weet ik het weer: ik ben dol op Amerika en het komt allemaal goed!!
zondag 27 juni 2010
Route
De route voor onze reis is uitgestippeld - nou ja, in grote lijnen dan want ik reken uiteraard volkomen op mijn uiterst betrouwbare TomTom. Enige notie van westen, oosten, noorden of zuiden heb ik namelijk nooit gehad. Ja, natuurlijk weet ik wel dat Duitsland oostelijk ligt ten opzichte van Nederland en dat de knappe mediterane mannen uit het zuiden komen... maar deze kennis werkt niet meer als ik in het buitenland verblijf. Dan is alles vaag en weet ik alleen de grote steden enigszins te plaatsen. Dus vandaar die TomTom, waarschijnlijk nog aangevuld met een Rand McNally voor het geval we atmosferische storingen hebben. En mochten we er helemaal niet uikomen; niet ver verwijderd zijn van een paniekaanval en daarbij hopeloos verdwaald zijn, dan spreek ik nog altijd prima Engels. Met een omweg je bestemming bereiken, betekent in ons geval gewoon dat we de "toeristische route" gereden hebben!
donderdag 17 juni 2010
Het begin is er..
Over ongeveer 6 weken is het zover. Dan gaan we op onze derde reis naar de USA. Na New York en Seattle is het nu tijd voor het Zuidoosten. Aangezien ik sinds kort de trotse bezitter ben van een hippe mini-laptop, was het nog een kleine stap naar een blog met ons reisverslag. Als mijn digitaal wonder me niet in de steek laat, wil ik elke reisdag een klein verslagje schrijven. Thuisblijvers kunnen zo minitieus op de hoogte blijven van al onze avonturen, perikelen en wonderlijke ontmoetingen. Dit bericht is het begin van onze reis. Er moet nog een hele hoop gebeuren voordat we in het vliegtuig zitten maar het is nog te vroeg om te stressen...dat gebeurt vanzelf, als de vertrekdatum in fluoriserend neon op de kalender tevoorschijn komt.
Abonneren op:
Posts (Atom)