Vannacht slecht geslapen - waarschijnlijk in de wetenschap dat we vandaag naar huis gaan. Bij het ontbijt nog eens flink uitgepakt, de vetrol zit er toch al. Mathijs had scrambled eggs en ik french toast met bacon. Lekkurr. Na het ontbijt de spullen ingepakt en alles naar de auto gebracht. We waren nog best vroeg om naar het vliegveld te gaan maar eerlijk gezegd wisten we ook niet goed wat we nog zouden ondernemen, die laatste morgen. Ik ben toch altijd een zenuwpees als het gaat om op tijd komen en dan ben ik liever te vroeg dan te laat.
Het rijden naar de airport ging prima. De 9 baans lanen waren dit keer 'no sweat at all', ik zou er zomaar aan kunnen wennen. Zelfs de Alamo return your car spot was zo gevonden, zonder hulp van Tom Tom, die geen flauw idee had waar we nu moesten zijn. De auto inleveren was ook al zo gepiept, we kregen een blaadje met de te betalen kosten (klopte met wat we gekregen hadden bij het afhalen) en that was it! Met pijn in mijn hart liet ik onze vette ride achter bij Alamo, na de auto nog eerst een knuffel te hebben gegeven (echt waar, zoiets verzin je niet). Hij heeft ons toch overal safe en sound naar toe gebracht en ik weet zeker dat ik zwaar in een depressie beland als ik mijn oude Hondaatje weer instap. We hadden in totaal 2508 mijl gereden, meer dan ik zelf had gedacht.
Op het vliegveld hebben we de boarding passes geprint en vervolgens de baggage afgegeven. Toen nog een vette (als in calorieën) lunch bij Wendy's en daarna kon het wachten op onze vlucht beginnen. Eigenlijk vloog de tijd zo om (wel nog koffie en frappuccino bij Starbucks gehaald) en was het ineens tijd om in te checken.
Het vliegtuig zat vol met Duitsers (tja, dat krijg je als je via Dusseldorf vliegt) en Mathijs en ik verbaasden ons over sommigen van hen - een vrouw vroeg mij te vertalen wat de stewardess had gezegd want ze vond de taal zo moeilijk te verstaan...dan vraag ik me altijd af wat ze de hele vakantie gesproken hebben??
De vlucht verliep zonder problemen, behalve op het laatst, toen Mathijs zich erg misselijk voelde. Hij had wat geslapen en was denk ik gewoon ziek van moeheid. Gelukkig hadden we de "airbag" niet nodig gehad, alles bleef binnen. In Dusseldorf, inmiddels vrijdagochtend half 8, werden we opgehaald door opa en oma en zijn we door de stromende regen naar huis, in Geleen gereden. Het was heel vreemd om weer thuis te zijn. Net of het ons huis niet was...Oma had boodschapjes voor ons gedaan en er stonden mooie zonnebloemen op tafel, dat was wel een warm welkom!
Na twee uurtjes geslapen te hebben, ben ik begonnen met het sorteren van de was, het uitpakken van de spullen en het bekijken van alle post. Mathijs heeft lekker gespeeld na zijn dutje onder de woeste klanken van Aerosmith (na Disney helemaal top). Nu begint het gewone leven weer, zullen we moeten acclimatiseren en proberen niet te veel te denken "waren we nog maar in Amerika"!
Dank jullie wel allemaal voor het meelezen op het blog en de lieve reacties, het was fijn te weten dat we "gevolgd" werden.
Esther en Mathijs
vrijdag 27 augustus 2010
woensdag 25 augustus 2010
Dag 22: 25 augustus 2010 Atlanta
Vanochtend waren we redelijk laat op, wel op tijd voor het ontbijt uiteraard. Tijdens het eten hebben we zitten kijken wie nu de manager van het hotel is. Hij had me namelijk een mail gestuurd om me te bedanken voor het invullen van een tevredenheidsonderzoek toen we hier de eerste nacht waren. In de mail stond dat ik hem altijd kon bellen dus ik dacht..stuur een gezellig mailtje terug om te melden dat we 'as we speak' weer in zijn hotel logeerden. Hij heeft me niet terug gemaild, de flauwerd. Maar hij had het dan ook erg druk met het rechtleggen van de morning papers, het aannemen van vuile ontbijtbordjes en het bevragen van gasten naar hun welbevinden..
Na het ontbijt zijn we op weg gegaan naar het Martin Luther King visitor center. Op het forum had ik gelezen dat we hier met de auto heen konden gaan maar de receptioniste was van mening dat je er heel gemakkelijk met de trein heenkon. Aangezien we nog onze MARTA pass hadden voor vandaag, hebben we dit gedaan. Maar dat was achteraf niet zo wijs, we kwamen in een nogal shady neighbourhood terecht en het was nog best een stuk lopen richting het visitor center. Ik voelde me helemaal niet op mijn gemak en maakte Mathijs zenuwachtig door telkens erop te wijzen dat het hier niet zo fijn was om te lopen. Vroeger heb ik wel eens gehoord hoe je als blanke niet naar Harlem moest gaan en zo'n gevoel had ik nu ook een beetje...eigenlijk wel triest want ik wil zoiets helemaal niet denken. We gingen juist naar het visitor center omdat ik Mathijs wilde leren hoe afschuwelijk de rassenhaat en segregation is geweest voor zwarte mensen in Amerika. Je ziet hier in Atlanta wel heel duidelijk het armoede probleem en dat was in deze wijk ook heel aanwezig.
Het visitor center zelf was heel veilig, we hebben er best een hele tijd doorgebracht met het kijken naar een film en het lezen van het levensverhaal van Martin Luther King. Ik denk dat Mathijs er heel veel van geleerd heeft. Zelf was ik geemotioneerd; ik heb er al heel veel over gelezen en gehoord maar toch raakt het me elke keer opnieuw, het onrecht dat zoveel mensen is aangedaan enkel en alleen om hun kleur. En de strijd tegen racisme is nog lang niet voorbij helaas.
Na het museum wilden we niet meer terug naar het station hoeven lopen. Er was een MARTA bus stop maar er stond niets bij van vertrektijden of bestemming. Je kon bellen voor info en dat heb ik gedaan, zo kwamen we erachter dat er binnen een minuut een bus naar Five Points zou langskomen. Alleen, op welke hoek van de straat? Er waren maar liefst 4 busstops dus dat was even paniek voor Mathijs, die het een beetje gehad had met alle spanning en sensatie. Gelukkig stopte de bus om op ons te wachten en we zijn heelhuids weer teruggekeerd in Five Points. Vanuit daar hebben we de train naar Lennox Square Mall genomen, een groot winkelcentrum. Hier geluncht en nog wat rondgewandeld bij Macy's, Abercrombie en Fitch en een frappuccino bij Starbucks. Toen was de koek op (we waren moe) en zijn we teruggegaan naar het hotel.
Hier aangekomen zijn we lekker aan het zwembad gaan liggen en heb ik een halfuurtje met mijn vriendin in Seattle gebeld (ik had nog minuten op mijn cellphone). Later kwamen Jeff en Craig nog, de twee mannen die we gisteren bij de pool ontmoet hadden. We hebben nog een hele tijd zitten kletsen en e-mail adressen uitgewisseld. Ben er nog niet achter hoe het zat met die twee, ze waren in ieder geval heel aardig en leuk om mee te vertellen. Zij waren gaan lunchen bij de Buckhead Diner, een all American restaurant zoals je dat in de jaren 50 had, met de chromen buitenkant en de bootseats - denk aan de Fonz. Ik heb gebeld naar het restaurant om te reserveren voor Mathijs en mij, het was op loopafstand van het hotel. Omdat het onze laatste avond hier in de US is, hebben we lekker uitgepakt met een heerlijk hoofdgerecht en daarna nog cappuccino en een supersmakelijk toetje voor Mathijs. Het was ons duurste etentje van de hele vakantie maar we hebben er van genoten hoor! Onze ober was van New York, with the accent to match - hij praatte net als the Cake Boss van Discovery Channel.
Net heb ik alvast online ingecheckt voor onze vluchten morgen en dan is het ook echt bijna gedaan met de vakantie. We zullen het hier wel gaan missen hoor, deze reis was een aaneenschakeling van mooie momenten en speciale ontmoetingen!!!
Na het ontbijt zijn we op weg gegaan naar het Martin Luther King visitor center. Op het forum had ik gelezen dat we hier met de auto heen konden gaan maar de receptioniste was van mening dat je er heel gemakkelijk met de trein heenkon. Aangezien we nog onze MARTA pass hadden voor vandaag, hebben we dit gedaan. Maar dat was achteraf niet zo wijs, we kwamen in een nogal shady neighbourhood terecht en het was nog best een stuk lopen richting het visitor center. Ik voelde me helemaal niet op mijn gemak en maakte Mathijs zenuwachtig door telkens erop te wijzen dat het hier niet zo fijn was om te lopen. Vroeger heb ik wel eens gehoord hoe je als blanke niet naar Harlem moest gaan en zo'n gevoel had ik nu ook een beetje...eigenlijk wel triest want ik wil zoiets helemaal niet denken. We gingen juist naar het visitor center omdat ik Mathijs wilde leren hoe afschuwelijk de rassenhaat en segregation is geweest voor zwarte mensen in Amerika. Je ziet hier in Atlanta wel heel duidelijk het armoede probleem en dat was in deze wijk ook heel aanwezig.
Het visitor center zelf was heel veilig, we hebben er best een hele tijd doorgebracht met het kijken naar een film en het lezen van het levensverhaal van Martin Luther King. Ik denk dat Mathijs er heel veel van geleerd heeft. Zelf was ik geemotioneerd; ik heb er al heel veel over gelezen en gehoord maar toch raakt het me elke keer opnieuw, het onrecht dat zoveel mensen is aangedaan enkel en alleen om hun kleur. En de strijd tegen racisme is nog lang niet voorbij helaas.
Na het museum wilden we niet meer terug naar het station hoeven lopen. Er was een MARTA bus stop maar er stond niets bij van vertrektijden of bestemming. Je kon bellen voor info en dat heb ik gedaan, zo kwamen we erachter dat er binnen een minuut een bus naar Five Points zou langskomen. Alleen, op welke hoek van de straat? Er waren maar liefst 4 busstops dus dat was even paniek voor Mathijs, die het een beetje gehad had met alle spanning en sensatie. Gelukkig stopte de bus om op ons te wachten en we zijn heelhuids weer teruggekeerd in Five Points. Vanuit daar hebben we de train naar Lennox Square Mall genomen, een groot winkelcentrum. Hier geluncht en nog wat rondgewandeld bij Macy's, Abercrombie en Fitch en een frappuccino bij Starbucks. Toen was de koek op (we waren moe) en zijn we teruggegaan naar het hotel.
Hier aangekomen zijn we lekker aan het zwembad gaan liggen en heb ik een halfuurtje met mijn vriendin in Seattle gebeld (ik had nog minuten op mijn cellphone). Later kwamen Jeff en Craig nog, de twee mannen die we gisteren bij de pool ontmoet hadden. We hebben nog een hele tijd zitten kletsen en e-mail adressen uitgewisseld. Ben er nog niet achter hoe het zat met die twee, ze waren in ieder geval heel aardig en leuk om mee te vertellen. Zij waren gaan lunchen bij de Buckhead Diner, een all American restaurant zoals je dat in de jaren 50 had, met de chromen buitenkant en de bootseats - denk aan de Fonz. Ik heb gebeld naar het restaurant om te reserveren voor Mathijs en mij, het was op loopafstand van het hotel. Omdat het onze laatste avond hier in de US is, hebben we lekker uitgepakt met een heerlijk hoofdgerecht en daarna nog cappuccino en een supersmakelijk toetje voor Mathijs. Het was ons duurste etentje van de hele vakantie maar we hebben er van genoten hoor! Onze ober was van New York, with the accent to match - hij praatte net als the Cake Boss van Discovery Channel.
Net heb ik alvast online ingecheckt voor onze vluchten morgen en dan is het ook echt bijna gedaan met de vakantie. We zullen het hier wel gaan missen hoor, deze reis was een aaneenschakeling van mooie momenten en speciale ontmoetingen!!!
dinsdag 24 augustus 2010
Dag 21: 24 augustus 2010 Atlanta
Vanochtend ging het gelukkig weer goed met Mathijs. Na het ontbijt zijn we te voet naar MARTA gelopen, dat was achteraf helemaal niet zo ver (hadden we gisteren op de terugweg ook gedaan omdat ik niet op een shuttle wilde wachten - er hangt toch wel wat dubieus volk rond zo nu en dan en ik loop liever door dan telkens aangesproken te worden).
Ons doel was de Inside CNN tour in het CNN gebouw. Alleen al het gebouw vond ik erg indrukwekkend en bijzonder om te zien. CNN is zo'n begrip, iedereen kent de zender en ik kijk het ook regelmatig in Nederland. We waren precies op tijd voor de volgende rondleiding, die begon met een roltrap die maar liefst acht verdiepingen lang was. Maar vandaag ging het goed en had ik er niet zo'n last van dat het hoog was. We hadden een hele leuke gids die alles goed uitlegde en Mathijs en ik vonden het zeer interessant om een kijkje achter de schermen te krijgen. Er stond heel veel beveiliging, bij elke ruimte die we verlieten werd de deur opengedaan door een politieman/vrouw en we werden ook begeleid zodat niemand afdwaalde. Tijdens de tour zagen we ook een live-uitzending met Tony Harris.. (dat moet ik even terugzoeken, hoe hij precies heette) - in ieder geval een CNN celebrity anchor man. We gingen ook nog op de foto, de enigste foto die ik tijdens ons verblijf in de US ook daadwerkelijk gekocht heb - Mathijs en ik staan erop als nieuwslezers, heel grappig. Zodra ik thuis ben, scan ik hem en zet hem bij dit blog.
Na de rondleiding hebben we nog geluncht in het CNN gebouw en zijn daarna op weg gegaan naar de Atlanta Zoo. We moesten met de bus, die stond al op ons te wachten bij Five Points, het knooppunt van de treinen die west, zuid, noord en oost gaan. In de dierentuin was het behoorlijk warm maar we hebben toch alle dieren gezien en zelfs nog het voeren van de gorilla's meegemaakt. De dieren hadden hele mooie verblijven, het park was ingedeeld in werelddelen. Er was ook nog een reptielenhuis met slangen, schildpadden en kikkers. Hier hebben we een hele tijd zitten kijken, we zagen zelfs een paar exemplaren die we in de Okefenokee Swamp hadden geaaid.
Op de terugweg stond de bus weer te wachten (we hadden echt geluk) en we waren binnen mum van tijd weer terug in het hotel. Genoeg tijd om voor het eten nog een uurtje te zwemmen in de pool. We raakten aan de praat met Jeff en Craig, twee business mannen die in de computers zaten. Ze kwamen uit Charlotte North Carolina, ze hadden een eigen bedrijf. Craig was getrouwd, begreep ik en Jeff had naar mijn gevoel een vriend (hij had een hele typische manier van praten, ik vond het heel onderhoudend en heb echt gelachen om al zijn verhalen). Na afscheid genomen te hebben, zijn we ons gaan omkleden om naar de plaatselijke Chick-Fill-A te gaan. Helaas was deze dicht, ongelooflijk voor Amerikaanse begrippen want hij sloot al om 5 p.m. Toevallig kwam er net een vrouw aan die in de bridal shop next door werkte en zij attendeerde ons op een Mexicaan om de hoek. We hebben nog even zitten praten over Bridezilla's, volgens de vrouw waren bruidsmeisjes vaak de vervelendste klanten...Ze hoopte dat ik nog eens in haar winkel kwam, wie weet, dat zou nog eens wat zijn.
De Mexicaan was een hip trendy restaurant, heel vrolijk ingericht met bijbehorende muziek. Mathijs had Taquitos (soort Mexicaanse loempiaatjes) en ik een dikke Burrito. Echt heel lekker en ook gezellig zitten. Een geslaagde dag die we afgesloten hebben met een uurtje CNN kijken (what else). Morgen is onze laatste volle dag in Amerika, het zal wel afkicken worden als we weer in Nederland zijn.
Ons doel was de Inside CNN tour in het CNN gebouw. Alleen al het gebouw vond ik erg indrukwekkend en bijzonder om te zien. CNN is zo'n begrip, iedereen kent de zender en ik kijk het ook regelmatig in Nederland. We waren precies op tijd voor de volgende rondleiding, die begon met een roltrap die maar liefst acht verdiepingen lang was. Maar vandaag ging het goed en had ik er niet zo'n last van dat het hoog was. We hadden een hele leuke gids die alles goed uitlegde en Mathijs en ik vonden het zeer interessant om een kijkje achter de schermen te krijgen. Er stond heel veel beveiliging, bij elke ruimte die we verlieten werd de deur opengedaan door een politieman/vrouw en we werden ook begeleid zodat niemand afdwaalde. Tijdens de tour zagen we ook een live-uitzending met Tony Harris.. (dat moet ik even terugzoeken, hoe hij precies heette) - in ieder geval een CNN celebrity anchor man. We gingen ook nog op de foto, de enigste foto die ik tijdens ons verblijf in de US ook daadwerkelijk gekocht heb - Mathijs en ik staan erop als nieuwslezers, heel grappig. Zodra ik thuis ben, scan ik hem en zet hem bij dit blog.
Na de rondleiding hebben we nog geluncht in het CNN gebouw en zijn daarna op weg gegaan naar de Atlanta Zoo. We moesten met de bus, die stond al op ons te wachten bij Five Points, het knooppunt van de treinen die west, zuid, noord en oost gaan. In de dierentuin was het behoorlijk warm maar we hebben toch alle dieren gezien en zelfs nog het voeren van de gorilla's meegemaakt. De dieren hadden hele mooie verblijven, het park was ingedeeld in werelddelen. Er was ook nog een reptielenhuis met slangen, schildpadden en kikkers. Hier hebben we een hele tijd zitten kijken, we zagen zelfs een paar exemplaren die we in de Okefenokee Swamp hadden geaaid.
Op de terugweg stond de bus weer te wachten (we hadden echt geluk) en we waren binnen mum van tijd weer terug in het hotel. Genoeg tijd om voor het eten nog een uurtje te zwemmen in de pool. We raakten aan de praat met Jeff en Craig, twee business mannen die in de computers zaten. Ze kwamen uit Charlotte North Carolina, ze hadden een eigen bedrijf. Craig was getrouwd, begreep ik en Jeff had naar mijn gevoel een vriend (hij had een hele typische manier van praten, ik vond het heel onderhoudend en heb echt gelachen om al zijn verhalen). Na afscheid genomen te hebben, zijn we ons gaan omkleden om naar de plaatselijke Chick-Fill-A te gaan. Helaas was deze dicht, ongelooflijk voor Amerikaanse begrippen want hij sloot al om 5 p.m. Toevallig kwam er net een vrouw aan die in de bridal shop next door werkte en zij attendeerde ons op een Mexicaan om de hoek. We hebben nog even zitten praten over Bridezilla's, volgens de vrouw waren bruidsmeisjes vaak de vervelendste klanten...Ze hoopte dat ik nog eens in haar winkel kwam, wie weet, dat zou nog eens wat zijn.
De Mexicaan was een hip trendy restaurant, heel vrolijk ingericht met bijbehorende muziek. Mathijs had Taquitos (soort Mexicaanse loempiaatjes) en ik een dikke Burrito. Echt heel lekker en ook gezellig zitten. Een geslaagde dag die we afgesloten hebben met een uurtje CNN kijken (what else). Morgen is onze laatste volle dag in Amerika, het zal wel afkicken worden als we weer in Nederland zijn.
Dag 20: 23 augustus 2010 Atlanta
Vandaag eerst een complimentary ontbijt weggewerkt en toen met de shuttle van het hotel naar het treinstation van MARTA gegaan. Onze shuttle liet even op zich wachten maar als beloning kregen we de handsome driver - een hotelmedewerker met de lengte van een basketballer, het figuur van een model en de looks van een rapper :) Ach ja, ik zwijmel af en toe wat af hier in het zuiden..
Bij het treinstation hebben we een driedagen pass genomen om de laatste dagen van onze vakantie gemakkelijk van A naar B te komen zonder downtown autobahn stress en parking kosten. Het systeem werkt net als in Londen met de Oystercard alleen is het netwerk niet zo uitgebreid. Je kunt wel ook met de bus naar diverse bestemmingen. Ons eerste doel was het Georgia Aquarium. Daar hebben we een Atlanta City Pass gekocht waarmee je toegang krijgt tot 6 attracties. Het aquarium is het grootste ter wereld en het enigste dat walwishaaien in zijn "assortiment" heeft. Met de City Pass kreeg je ook toegang tot een behind the scenes tour, wat erg leuk was. We zagen namelijk de bovenkant van het gigantische bad waarin die walvishaaien rondzwommen. In het aquarium was het alleen achterlijk koud, de airco stond volgens mij op 40 graden Fahrenheit, we bevroren zowat van de kou. Mathijs reageert erg op de temperatuurverschillen en hij kreeg weer hoofdpijn. We zijn dus niet zo lang gebleven als we van plan waren en hebben buiten op een bankje wat gerust (met paracetamol). Gelukkig knapte Mathijs weer op en zijn we nog naar de World of Coca-Cola gegaan. Dat is een heel museum gewijd aan het beroemdste drankje ter wereld. Het was erg leuk om alle oude reclames te zien en je mocht ook proeven van de diverse smaken die er wereldwijd te koop zijn. Na afloop kreeg je als souvenir ook een flesje cola mee.
Vanuit het museum was het een kort stukje lopen naar het Westin Hotel. Hier heb je op de 72e verdieping een ronddraaiend restaurant met daarboven nog een visitor level. Via een glazen lift gingen we - naar mijn smaak veel te langzaam - omhoog om op de bovenste verdieping aan te komen. Vreselijk vond ik het, ik had enorm last van mijn hoogtevrees, veel erger dan normaal. Dus Mathijs heeft wat rondgelopen en ik zat misselijk te wezen op een luxe fauteuil bij de liften. Later heb ik toch wat rondgekeken en hebben we nog een drankje genomen in de ronddraaiende bar, nog een verdiepinkje hoger... De terugweg naar beneden gingen we met de binnenlift (Mathijs vond het gelukkig niet erg dat zijn moeder die vreselijke tocht in die trage glazen lift niet meer aandurfde). Deze lift ging echter zo snel dat we pijn in onze oren hadden en associaties met de Disney Tower of Terror.
Om de dag goed af te sluiten zijn we gaan eten bij het Hard Rock Café, dat tegenover het Westin lag. Hier hebben we heerlijke burgers naar binnen gewerkt en nog even gekletst met onze ober Steve (die het wel leuk vond dat we uit Holland kwamen).
Terug in het hotel had Mathijs weer zo'n last van hoofdpijn (migraine achtig) dat hij al om acht uur is gaan slapen. Hopelijk gaat het morgen beter!
Bij het treinstation hebben we een driedagen pass genomen om de laatste dagen van onze vakantie gemakkelijk van A naar B te komen zonder downtown autobahn stress en parking kosten. Het systeem werkt net als in Londen met de Oystercard alleen is het netwerk niet zo uitgebreid. Je kunt wel ook met de bus naar diverse bestemmingen. Ons eerste doel was het Georgia Aquarium. Daar hebben we een Atlanta City Pass gekocht waarmee je toegang krijgt tot 6 attracties. Het aquarium is het grootste ter wereld en het enigste dat walwishaaien in zijn "assortiment" heeft. Met de City Pass kreeg je ook toegang tot een behind the scenes tour, wat erg leuk was. We zagen namelijk de bovenkant van het gigantische bad waarin die walvishaaien rondzwommen. In het aquarium was het alleen achterlijk koud, de airco stond volgens mij op 40 graden Fahrenheit, we bevroren zowat van de kou. Mathijs reageert erg op de temperatuurverschillen en hij kreeg weer hoofdpijn. We zijn dus niet zo lang gebleven als we van plan waren en hebben buiten op een bankje wat gerust (met paracetamol). Gelukkig knapte Mathijs weer op en zijn we nog naar de World of Coca-Cola gegaan. Dat is een heel museum gewijd aan het beroemdste drankje ter wereld. Het was erg leuk om alle oude reclames te zien en je mocht ook proeven van de diverse smaken die er wereldwijd te koop zijn. Na afloop kreeg je als souvenir ook een flesje cola mee.
Vanuit het museum was het een kort stukje lopen naar het Westin Hotel. Hier heb je op de 72e verdieping een ronddraaiend restaurant met daarboven nog een visitor level. Via een glazen lift gingen we - naar mijn smaak veel te langzaam - omhoog om op de bovenste verdieping aan te komen. Vreselijk vond ik het, ik had enorm last van mijn hoogtevrees, veel erger dan normaal. Dus Mathijs heeft wat rondgelopen en ik zat misselijk te wezen op een luxe fauteuil bij de liften. Later heb ik toch wat rondgekeken en hebben we nog een drankje genomen in de ronddraaiende bar, nog een verdiepinkje hoger... De terugweg naar beneden gingen we met de binnenlift (Mathijs vond het gelukkig niet erg dat zijn moeder die vreselijke tocht in die trage glazen lift niet meer aandurfde). Deze lift ging echter zo snel dat we pijn in onze oren hadden en associaties met de Disney Tower of Terror.
Om de dag goed af te sluiten zijn we gaan eten bij het Hard Rock Café, dat tegenover het Westin lag. Hier hebben we heerlijke burgers naar binnen gewerkt en nog even gekletst met onze ober Steve (die het wel leuk vond dat we uit Holland kwamen).
Terug in het hotel had Mathijs weer zo'n last van hoofdpijn (migraine achtig) dat hij al om acht uur is gaan slapen. Hopelijk gaat het morgen beter!
zondag 22 augustus 2010
Dag 19: 22 augustus 2010 naar Atlanta
Well what do ya know, vanochtend scheen de zon! Toen we de koffers ingepakt hadden, het ontbijt weggewerkt en uitgecheckt, zijn we toch nog de Parkway opgereden. Het uitzicht dat we hadden was echt spectaculair. Afentoe reden we door een wolkje maar als je dan de hoek omging, was het weer superzonnig en adembenemend mooi.
Met mijn hoogtevrees vond ik het vandaag haast net zo spannend rijden als gisteren, want nu zag ik dus over welke afgronden we tijdens die mist zijn gereden en dat wakkert mijn fantasie aan. Maar we zijn toch een aantal malen gestopt om foto's te maken en van het uitzicht te genieten. Ik ben zelfs nog eens gaan plassen bij hetzelfde toiletje als gisteren, gelukkig liepen we nu op ons gemak want ik hoefde niet meer zo erg (ik denk dat het gisteren ook van de spanning was).
Bij Waynesville zijn we eraf gegaan omdat we toch nog richting Atlanta moesten vandaag. Mathijs was vrijdag in The Dillard House zijn pet vergeten, die hebben we nog opgehaald (ik had gebeld en hij lag keurig op ons te wachten). Lunch hebben we daar maar niet meer gedaan, de McDonalds lag ook op de route. Bij deze Mac hadden ze heerlijke frietjes en we hebben er een dubbele cheeseburger bij genomen!
Het rijden ging heel voorspoedig maar een uurtje voor Atlanta werd ik erg moe en slaperig. We zijn gestopt bij een winkelcentrum en hebben daar wat rondgelopen in de Target. Er was ook een Starbucks bij, ik had een icecoffee en Mathijs een caramel frappuccino without the cafeïne. Bij Target hadden ze nog leuke shirts voor Mathijs (eentje van de Family Guy met Stewie erop) en ik heb ook nog een nieuwe zonnebril gekocht (de vorige is kwijt geraakt onderweg).
De rest van het stuk naar Atlanta verliep goed. Het was druk en de 9-baans wegen blijven intimiderend maar ik was niet meer zo gestressed als de vorige keer dat we hier reden (tja, we zijn nu ook al wat gewend met alle mijlen die we hebben afgelegd). De receptioniste van het hotel herkende ons nog, dat was erg leuk. We hebben nu een kamer op de 8e verdieping van het Hyatt Place hier in Buckhead. Een mooie kamer en leuk uitzicht op een billboard met een beer!
Morgen gaan we eens kijken wat we allemaal gaan doen, hier in Atlanta!
Met mijn hoogtevrees vond ik het vandaag haast net zo spannend rijden als gisteren, want nu zag ik dus over welke afgronden we tijdens die mist zijn gereden en dat wakkert mijn fantasie aan. Maar we zijn toch een aantal malen gestopt om foto's te maken en van het uitzicht te genieten. Ik ben zelfs nog eens gaan plassen bij hetzelfde toiletje als gisteren, gelukkig liepen we nu op ons gemak want ik hoefde niet meer zo erg (ik denk dat het gisteren ook van de spanning was).
Bij Waynesville zijn we eraf gegaan omdat we toch nog richting Atlanta moesten vandaag. Mathijs was vrijdag in The Dillard House zijn pet vergeten, die hebben we nog opgehaald (ik had gebeld en hij lag keurig op ons te wachten). Lunch hebben we daar maar niet meer gedaan, de McDonalds lag ook op de route. Bij deze Mac hadden ze heerlijke frietjes en we hebben er een dubbele cheeseburger bij genomen!
Het rijden ging heel voorspoedig maar een uurtje voor Atlanta werd ik erg moe en slaperig. We zijn gestopt bij een winkelcentrum en hebben daar wat rondgelopen in de Target. Er was ook een Starbucks bij, ik had een icecoffee en Mathijs een caramel frappuccino without the cafeïne. Bij Target hadden ze nog leuke shirts voor Mathijs (eentje van de Family Guy met Stewie erop) en ik heb ook nog een nieuwe zonnebril gekocht (de vorige is kwijt geraakt onderweg).
De rest van het stuk naar Atlanta verliep goed. Het was druk en de 9-baans wegen blijven intimiderend maar ik was niet meer zo gestressed als de vorige keer dat we hier reden (tja, we zijn nu ook al wat gewend met alle mijlen die we hebben afgelegd). De receptioniste van het hotel herkende ons nog, dat was erg leuk. We hebben nu een kamer op de 8e verdieping van het Hyatt Place hier in Buckhead. Een mooie kamer en leuk uitzicht op een billboard met een beer!
Morgen gaan we eens kijken wat we allemaal gaan doen, hier in Atlanta!
Dag 18: 21 augustus Blue Ridge Parkway
Vanochtend op tijd opgestaan om via de Blueridge Prkwy naar de Smokies te rijden. Omda dit onze laatste volle dag in de bergen was, vonden we dat we optimaal van het uitzicht moesten genieten en hoe kon dit beter dan op deze toeristische route!
Maar de weergoden waren dit niet met ons eens. We zaten er nog maar net op toen het begon te regenen. De bergen lagen compleet verscholen in een wolkendek waardoor het enorm mistig was. Ik zag om precies te zijn net de gele strepen op de weg, ongeveer twee meter zicht en dan was er niets. Om het allemaal nog spannender te maken, gingen we royaal omhoog de berg op en moesten we door donkere tunnels zonder verlichting, behalve reflectoren. Het is een heel apart gezicht als je in een tunnel rijdt en het einde komt in zicht maar het is supermistig. Dan lijkt het net of je de hemel inrijdt (of in dit geval, meer de hel). Om het geheel tot een tour of terror te maken, moest ik ook nog eens enorm plassen. We konden nergens veilig stoppen want ik zag dus nul komma niks en er zat niets anders op dan gewoon door te rijden...
Gelukkig zag ik ergens vaag een bordje opdoemen met Pisgah huppeldepup nog iets en een pictogram van een restroom erop. Voorzichtig afgeslagen, bleek dat we te voet verder moesten richting de toiletten. Het regende, we liepen moederziel alleen door de mist en mijn blaas klapte zowat uit elkaar. Net toen ik besloten had dat ik op hoop van zegen maar in de bosjes moest duiken, vonden we de wc's. Mathijs moest mee, ik was veel te bang dat hij in de mist door een hongerige beer verslonden werd. Gelukkig voelde ik me daarna veel beter en vervolgden we onze rondrit tot de eerstvolgende afslag. Toen we wat lager kwamen, trok de mist ook weg maar het regende nog steeds pijpenstelen. We hebben wel nog een mooie waterval bekeken maar verder was het voornamelijk zorgen dat we op de weg bleven, niet wegspoelden en vooral geen aquaplaning veroorzaakten. Niet echt wat ik me had voorgesteld van deze dag. Uiteindelijk zijn we bij een tankstation gestopt en hebben daar nog een overheerlijke hamburger naar binnen gewerkt. Echt lekker, dat maakte weer veel goed. Mathijs had ook nog cocos M&M's uitgeprobeerd en al snoepend zijn we weer veilig terug in Asheville gekomen.
Om toch nog wat van de avond te maken, na deze letterlijk in het water gevallen dag, zijn we naar de movies geweest. Vampires Suck draaide, die wilde Mathijs graag zien. De bioscoop lag in een supertrendy net gebouwd deel van de stad, met allemaal fancy restaurants en een megabioscoop met tig zalen. Nadat we kaartjes hadden, zijn we eerst nog bij de Italiaan fettucini alfredo gaan eten en toen waren we nog net op tijd voor de film. Was wel grappig, de zaal zat voornamelijk vol met tienermeiden. De film was heel leuk, supermelig dat wel, maar daar houden wij wel van.
Terug in het hotel zijn we op tijd gaan slapen want morgen gaan we terug naar Atlanta.
Maar de weergoden waren dit niet met ons eens. We zaten er nog maar net op toen het begon te regenen. De bergen lagen compleet verscholen in een wolkendek waardoor het enorm mistig was. Ik zag om precies te zijn net de gele strepen op de weg, ongeveer twee meter zicht en dan was er niets. Om het allemaal nog spannender te maken, gingen we royaal omhoog de berg op en moesten we door donkere tunnels zonder verlichting, behalve reflectoren. Het is een heel apart gezicht als je in een tunnel rijdt en het einde komt in zicht maar het is supermistig. Dan lijkt het net of je de hemel inrijdt (of in dit geval, meer de hel). Om het geheel tot een tour of terror te maken, moest ik ook nog eens enorm plassen. We konden nergens veilig stoppen want ik zag dus nul komma niks en er zat niets anders op dan gewoon door te rijden...
Gelukkig zag ik ergens vaag een bordje opdoemen met Pisgah huppeldepup nog iets en een pictogram van een restroom erop. Voorzichtig afgeslagen, bleek dat we te voet verder moesten richting de toiletten. Het regende, we liepen moederziel alleen door de mist en mijn blaas klapte zowat uit elkaar. Net toen ik besloten had dat ik op hoop van zegen maar in de bosjes moest duiken, vonden we de wc's. Mathijs moest mee, ik was veel te bang dat hij in de mist door een hongerige beer verslonden werd. Gelukkig voelde ik me daarna veel beter en vervolgden we onze rondrit tot de eerstvolgende afslag. Toen we wat lager kwamen, trok de mist ook weg maar het regende nog steeds pijpenstelen. We hebben wel nog een mooie waterval bekeken maar verder was het voornamelijk zorgen dat we op de weg bleven, niet wegspoelden en vooral geen aquaplaning veroorzaakten. Niet echt wat ik me had voorgesteld van deze dag. Uiteindelijk zijn we bij een tankstation gestopt en hebben daar nog een overheerlijke hamburger naar binnen gewerkt. Echt lekker, dat maakte weer veel goed. Mathijs had ook nog cocos M&M's uitgeprobeerd en al snoepend zijn we weer veilig terug in Asheville gekomen.
Om toch nog wat van de avond te maken, na deze letterlijk in het water gevallen dag, zijn we naar de movies geweest. Vampires Suck draaide, die wilde Mathijs graag zien. De bioscoop lag in een supertrendy net gebouwd deel van de stad, met allemaal fancy restaurants en een megabioscoop met tig zalen. Nadat we kaartjes hadden, zijn we eerst nog bij de Italiaan fettucini alfredo gaan eten en toen waren we nog net op tijd voor de film. Was wel grappig, de zaal zat voornamelijk vol met tienermeiden. De film was heel leuk, supermelig dat wel, maar daar houden wij wel van.
Terug in het hotel zijn we op tijd gaan slapen want morgen gaan we terug naar Atlanta.
vrijdag 20 augustus 2010
Dag 17: 20 augustus 2010 The Biltmore Estate
Vanochtend werd ik pas om half 8 wakker. Had een beetje raar gedroomd, weet nu niet meer waarvan maar dat is misschien maar goed ook. Na het ontbijt (dat een beetje tegenviel qua smaak en keus) zijn we op weg gegaan naar de Biltmore Estate, het landgoed van de familie Vanderbilt. Het was makkelijk te vinden, ons hotel zit er vlak bij. Vanuit de parkeerplaats werd je met een shuttle naar de Estate gebracht, een gigantisch huis waarbij Paleis het Loo wit zou wegtrekken. Maxima zou beter een Vanderbilt getrouwd hebben, dan zat ze nu niet in zo'n miezerig optrekje in Nederland.
Je kon het hele huis doorlopen, eventueel met een audiotour maar wij kozen ervoor om zelf te lezen en ons tempo te bepalen. De route door het huis was zo ingericht dat je wel heel blond moest zijn om verkeerd te lopen en je zag ook alle toegankelijke gedeeltes. Toen we buiten kwamen, zijn we via de voortuin naar een statue van de godin van de jacht, Diana, gelopen. Onderweg ernaar toe, vertelde een man ons dat er een slang in de bosjes zat die een kikker probeerde op te eten (arme prins). De kikker was veel te groot voor de slang en hij probeerde telkens weg te hoppen. Dit lukte niet en de man besloot de slang op te tillen om de kikker te bevrijden; een Crocodile Dundee type dus. Was wel interessant om te zien.
Hierna zijn we de auto gaan halen en doorgereden naar de Antlers Farm, dat hoorde ook bij de Estate. Hier kon je alles bezichtigen over het boerenleven, dat nodig was om de Estate te voorzien van eten en het houtwerk, smid, etc. Je kon er ook dieren aaien en vol verbazing bekeken we de Amerikaanse kinderen die rondsjouwden met kippen op hun arm en geiten in de houdgreep. Terwijl ik een leuk gesprek had met een bezoekster van het park, liep Mathijs ook achter de kippen aan. Uiteindelijk heeft hij er ook een vastgehouden en later nog een kuikentje. Er was ook nog een paardengedeelte in het park, daar hebben we nog even rondgekeken en een foto gemaakt van een briesende merrie.
Op de terugweg kwamen we langs een bord dat de Blueridge Parkway aanduidde. Deze weg ben ik ingereden en na een aantal mijl kwamen we bij een Visitor Center. Hier heb ik nagevraagd of het ver is om via deze weg naar de Smokies te rijden. Dat zou drie uur duren maar we kunnen ook een stukje Parkway doen en dan via de highway. Dus dat is het plan morgen.
Dinner hebben we bij Taco Bell gedaan (hoop dat mijn buik het uithoudt) en daar zaten een broer en zus (oud) die me van alles vertelden over hun leven. Het is ongelooflijk hoeveel mensen we hier ontmoeten, die allemaal een praatje met ons maken. En het gaat gewoon vanzelf, ik zit niet verlegen om aanspraak hier.
Na het eten was het Esther-time. Ik heb namelijk een manicure laten doen bij de plaatselijke nailsalon. Een French manicure om precies te zijn, ik zie er nu uit als een all American girl met mijn witte nailtips. Mathijs vond me net Iepie van Koefnoen, die naar de nagelsalon gaat en vervolgens niets meer normaal kan vastpakken....
Bij de salon had ik ook weer een heel leuk gesprek met twee dames, die zaten te wachten op hun nailjob. Een van de twee kwam uit Franklin, waar wij in de cabin hebben gelogeerd. Terug in het hotel is Mathijs nog lekker gaan zwemmen en heb ik in het halfduister deze blog getypt - met mijn mooie nagels!
Je kon het hele huis doorlopen, eventueel met een audiotour maar wij kozen ervoor om zelf te lezen en ons tempo te bepalen. De route door het huis was zo ingericht dat je wel heel blond moest zijn om verkeerd te lopen en je zag ook alle toegankelijke gedeeltes. Toen we buiten kwamen, zijn we via de voortuin naar een statue van de godin van de jacht, Diana, gelopen. Onderweg ernaar toe, vertelde een man ons dat er een slang in de bosjes zat die een kikker probeerde op te eten (arme prins). De kikker was veel te groot voor de slang en hij probeerde telkens weg te hoppen. Dit lukte niet en de man besloot de slang op te tillen om de kikker te bevrijden; een Crocodile Dundee type dus. Was wel interessant om te zien.
Hierna zijn we de auto gaan halen en doorgereden naar de Antlers Farm, dat hoorde ook bij de Estate. Hier kon je alles bezichtigen over het boerenleven, dat nodig was om de Estate te voorzien van eten en het houtwerk, smid, etc. Je kon er ook dieren aaien en vol verbazing bekeken we de Amerikaanse kinderen die rondsjouwden met kippen op hun arm en geiten in de houdgreep. Terwijl ik een leuk gesprek had met een bezoekster van het park, liep Mathijs ook achter de kippen aan. Uiteindelijk heeft hij er ook een vastgehouden en later nog een kuikentje. Er was ook nog een paardengedeelte in het park, daar hebben we nog even rondgekeken en een foto gemaakt van een briesende merrie.
Op de terugweg kwamen we langs een bord dat de Blueridge Parkway aanduidde. Deze weg ben ik ingereden en na een aantal mijl kwamen we bij een Visitor Center. Hier heb ik nagevraagd of het ver is om via deze weg naar de Smokies te rijden. Dat zou drie uur duren maar we kunnen ook een stukje Parkway doen en dan via de highway. Dus dat is het plan morgen.
Dinner hebben we bij Taco Bell gedaan (hoop dat mijn buik het uithoudt) en daar zaten een broer en zus (oud) die me van alles vertelden over hun leven. Het is ongelooflijk hoeveel mensen we hier ontmoeten, die allemaal een praatje met ons maken. En het gaat gewoon vanzelf, ik zit niet verlegen om aanspraak hier.
Na het eten was het Esther-time. Ik heb namelijk een manicure laten doen bij de plaatselijke nailsalon. Een French manicure om precies te zijn, ik zie er nu uit als een all American girl met mijn witte nailtips. Mathijs vond me net Iepie van Koefnoen, die naar de nagelsalon gaat en vervolgens niets meer normaal kan vastpakken....
Bij de salon had ik ook weer een heel leuk gesprek met twee dames, die zaten te wachten op hun nailjob. Een van de twee kwam uit Franklin, waar wij in de cabin hebben gelogeerd. Terug in het hotel is Mathijs nog lekker gaan zwemmen en heb ik in het halfduister deze blog getypt - met mijn mooie nagels!
Abonneren op:
Posts (Atom)