Dag 23: 26 augustus 2010 going home...

Vannacht slecht geslapen - waarschijnlijk in de wetenschap dat we vandaag naar huis gaan. Bij het ontbijt nog eens flink uitgepakt, de vetrol zit er toch al. Mathijs had scrambled eggs en ik french toast met bacon. Lekkurr. Na het ontbijt de spullen ingepakt en alles naar de auto gebracht. We waren nog best vroeg om naar het vliegveld te gaan maar eerlijk gezegd wisten we ook niet goed wat we nog zouden ondernemen, die laatste morgen. Ik ben toch altijd een zenuwpees als het gaat om op tijd komen en dan ben ik liever te vroeg dan te laat.
Het rijden naar de airport ging prima. De 9 baans lanen waren dit keer 'no sweat at all', ik zou er zomaar aan kunnen wennen. Zelfs de Alamo return your car spot was zo gevonden, zonder hulp van Tom Tom, die geen flauw idee had waar we nu moesten zijn. De auto inleveren was ook al zo gepiept, we kregen een blaadje met de te betalen kosten (klopte met wat we gekregen hadden bij het afhalen) en that was it! Met pijn in mijn hart liet ik onze vette ride achter bij Alamo, na de auto nog eerst een knuffel te hebben gegeven (echt waar, zoiets verzin je niet). Hij heeft ons toch overal safe en sound naar toe gebracht en ik weet zeker dat ik zwaar in een depressie beland als ik mijn oude Hondaatje weer instap. We hadden in totaal 2508 mijl gereden, meer dan ik zelf had gedacht.
Op het vliegveld hebben we de boarding passes geprint en vervolgens de baggage afgegeven. Toen nog een vette (als in calorieën) lunch bij Wendy's en daarna kon het wachten op onze vlucht beginnen. Eigenlijk vloog de tijd zo om (wel nog koffie en frappuccino bij Starbucks gehaald) en was het ineens tijd om in te checken.
Het vliegtuig zat vol met Duitsers (tja, dat krijg je als je via Dusseldorf vliegt) en Mathijs en ik verbaasden ons over sommigen van hen - een vrouw vroeg mij te vertalen wat de stewardess had gezegd want ze vond de taal zo moeilijk te verstaan...dan vraag ik me altijd af wat ze de hele vakantie gesproken hebben??
De vlucht verliep zonder problemen, behalve op het laatst, toen Mathijs zich erg misselijk voelde. Hij had wat geslapen en was denk ik gewoon ziek van moeheid. Gelukkig hadden we de "airbag" niet nodig gehad, alles bleef binnen. In Dusseldorf, inmiddels vrijdagochtend half 8, werden we opgehaald door opa en oma en zijn we door de stromende regen naar huis, in Geleen gereden. Het was heel vreemd om weer thuis te zijn. Net of het ons huis niet was...Oma had boodschapjes voor ons gedaan en er stonden mooie zonnebloemen op tafel, dat was wel een warm welkom!
Na twee uurtjes geslapen te hebben, ben ik begonnen met het sorteren van de was, het uitpakken van de spullen en het bekijken van alle post. Mathijs heeft lekker gespeeld na zijn dutje onder de woeste klanken van Aerosmith (na Disney helemaal top). Nu begint het gewone leven weer, zullen we moeten acclimatiseren en proberen niet te veel te denken "waren we nog maar in Amerika"!
Dank jullie wel allemaal voor het meelezen op het blog en de lieve reacties, het was fijn te weten dat we "gevolgd" werden.
Esther en Mathijs