Eerst maar eens een hartig italiaans (vanwege de salami) ontbijtje tot ons genomen in de luchthavenhal, met uitzicht op de vliegtuigen van Air Berlin.
Het taxfree shoppen viel een beetje tegen, er was alleen parfum en wat kleding. Mathijs had gehoopt op wat Nintendo software maar gelukkig liet hij zich overtuigen dat we vast nog iets leuks in Amerika zouden vinden. Bij de gate moesten we nog een uurtje ofzo wachten en toen mochten we dan aan boord van vlucht DL25 naar Atlanta. Ik meende dat ik de piloot al had gespot; een vijfenvijftiger met een iets te hoge bloeddruk en een typische uitstraling van "ik was vroeger net zo knap als Ken van Barbie". Later bleek hij onze steward te zijn en was onze piloot een vrouw. Tja, zo stereotiep denk ik dus..
De vlucht duurde in totaal 10 uur, we konden genieten van maar liefst 4 films (waarvan we er maar 1 gekeken hebben) en de rest van de tijd hebben we 'gechild' en wat gelezen. Het duurde wel lang maar alles ging heel goed. Mathijs was super, hij hield alles goed vol en het was echt gezellig zo samen.
In Atlanta aangekomen, begon het spannende gedeelte van de reis. Immigration and customs. Dat eerste was een makkie. We kregen alleen de vraag wat de reden van ons bezoek was en na mijn enthousiaste beschrijving van onze road trip, geloofde hij de rest wel. Wel moesten de vingerafdrukken twee keer, ik bleef niet plakken de eerste keer. Customs was ook makkelijk maar toen moesten we de bagage weer inleveren om door een security check te gaan. Ik snapte het niet helemaal maar een Amerikaanse legde me geduldig uit dat ze dit deden vanwege de connecting flights. Maar je moest er ook doorheen als Atlanta je eindpunt was. Dus dat werd twee keer de bagage ophalen. Ook werd ik nog onderworpen aan een heuse bodyscan, in zo'n ultramodern apparaat. Licht geneerd vanwege de gedachte aan die oude versleten BH die ik aan had (de mooie bewaar ik voor de vakantie zelf) kwam ik toch glansrijk door de test.
Altanta Airport is ontzettend groot en we hadden geen flauw idee waar we de auto moesten gaan oppikken. Een vriendelijke man (die sprekend op Morgan Freeman in Driving Miss Daisy leek, met the accent to match) wees ons de weg naar de Sky Train. Dit was een zeer futuristische rit in een soort monorail die supersnel door de bochten vloog. De Alamo balie was gauw gevonden en de medewerker was best vriendelijk. Ze wilde ons wel een upgrade 'aansmeren' maar mijn argument dat we maar met zijn tweeën in die auto zaten, was voldoende om haar pogingen te staken. Ik heb voor de zekerheid - en nu krijg ik het hele AA-forum vast over me heen - een Road side Assistance plan genomen. Just in case.. Ik kan namelijk geen banden verwisselen, zeker niet van zo'n giga SUV, waar we op hoopten.
En toen kwam het hoogtepunt van deze dag. Het uitzoeken van de auto. En jawel, we hadden supergeluk!! Er stond een witte SUV met getint glas, een Ford Escape. Een megabak met lederen bekleding en allerlei snufjes en gadgets. Hoe het allemaal werkt, geen flauw idee (er zat geen handleiding bij) maar hij reed perfect. De rit door Atlanta was migraine-opwekkend maar we hebben het gered, met 9-baans wegen en een Tom Tom die van de kook was.
Toen we eindelijk in ons hotel in Buckhead waren (Hyatt Place) was ik doodop. Maar ook heel blij en opgewonden over onze reis en wat er nog allemaal komen gaat!
Morgen rijden we naar de Smokies. Tot de volgende keer.
Fijn dat jullie goed zijn aangekomen en hartstikke stoer van je dat je met zo'n grote bak dwars door Atlanta hebt gereden! Hoop dat jullie ook een goede reis naar de Smokies hebben (gehad) en dat je al wat wildlife zoals beren en lekkere mannen hebt gespot!
BeantwoordenVerwijderen