Dag 3: Atlanta naar Franklin, NC

Vanochtend waren we allebei al om 03.00 u klaar wakker. Helaas had ik nog steeds hoofdpijn en de korte nachtrust hielp hier niet echt bij. Met de wetenschap dat we pas om half 7 konden gaan ontbijten, probeerden we de tijd zinvol te besteden. Lees: hangen, draaien, zuchten, weer hangen, nog wat draaien en tenslotte de TV aan. Atlanta heeft onnoemelijk veel nieuwszenders en dat was wel leuk om te kijken. Gek, in NL kijk ik nooit TV 's morgens en zet ik meestal de radio aan.
Het ontbijtje was eenvoudig maar wel lekker, met bagels die je kon roosteren en uiteraard mijn favoriete creamcheese. Ook was er koffie, juice, cereal en fruit. Mathijs had cereal met juice en ik heb gauw nog wat kleine biscuits naar binnen gepropt, alvorens we onze tassen gingen inpakken voor de trip naar de Smokies.
In de parkeergarage van het hotel begon het al goed toen ik niet snapte hoe de deuren van de auto opengingen. Mijn deur opende zich wel met de sleutel maar de rest bleef potdicht. Uiteindelijk snapte ik dat ik van de bestuurderskant een knopje in moest duwen om de boel te unlocken. Erg onhandig dat er geen manual bij de auto zit. De lichten kon ik ook al niet vinden...maar dat zegt misschien meer over mij. De Tom Tom gaf aan dat het ongeveer 3 uur rijden was naar de cabin. Het eerste stuk reden we over een megagrote snelweg, met wel zes lanen. Ik zat helemaal aan de linkerkant te rijden, in de carpoolstrook. Dat was best een beetje eng met al het verkeer dat me voorbij raasde. Later vandaag hoorde ik dat iedereen nog 10 mile bovenop de speedlimit rijdt. Typisch iets voor mij, ik ben een enorme fatsoensridder als het gaat om snelheid..
Gelukkig kwamen we later op de 441 en die heeft maar 2 lanes. Dat lijkt dus een beetje op mijn vertrouwde A2. Het was een heel mooi stuk om te rijden. Je zag de omgeving veranderen en met en met kwamen er steeds meer bergen in zicht. We zijn gestopt bij de Talluhah Gorge, een prachtig natuurpark met watervallen. Er was een winkeltje waar je gratis op een veranda kon kijken - de afgrond in!! Echt iets voor Mathijs en iets minder gezellig voor mams. Maar ach, ik ben inmiddels al wat gewend en liet me niet kennen.
In het winkeltje werkte zo'n vrouw die vaag iets weg had van Kathy Bates in Rat Race. Van die scene waar ze eekhoorntjes te koop aanbiedt en als je dan niets bij haar kocht, stuurde ze je via een zogenaamde shortcut zo de afgrond in - en vlak daarvoor las je dan een bordje waarop stond "You should have bought the squirrels". Dus ja, ik heb 2 flessen water gekocht en een Snickers voor Mathijs. Pfoehh, nu durfde ik haar de weg nog te vragen naar de rest van de watervallen. Bij het visitor center had ik mijn eerste close encounter met een parkranger. In dit geval een mannetje van minimaal 75 die duidelijk overwerkt was en toe aan een pauze. Het liefst met Cup a Soup. Maar hij was heel geduldig en aardig en legde ons prima uit hoe we een korte hike konden lopen tot bij de watervallen. Het was een pittig tochtje, in de hitte. We moesten namelijk talloze stalen trappen af, tot aan een hangbrug. Hierna kon je nog verder naar beneden maar we zijn gestopt bij de brug. Ik ben er een kwart opgelopen en durfde toen niet verder. Dus Mathijs is met het fototoestel de brug verder afgelopen en heeft nog mooie foto's van de diepte gemaakt. De terugweg was heel heet, het zweet liep ons in pareltjes langs het hoofd - niet echt charmant maar iedereen die we tegenkwamen, zag er zo uit.
Na dit avontuur vervolgenden we onze weg naar Franklin. We wilden stoppen bij The Dillard House maar toen ik dit niet kon vinden (zat helemaal verkeerd bij een geitenboerderij..) zijn we gestopt bij de KFC. Het accent van de locale bevolking is echt geweldig, een tandenloos mannetje sprak Mathijs aan en zei iets in de trant van "Look at you boy, biting down that chicken" waarna hij wegreed in zijn pickup truck, volgeladen met watermeloenen. Geweldig, dit is Amerika voor mij!
Natuurlijk kwamen we nog langs de Dillard House, dat bewaren we voor een andere keer. De weg naar de cabin was makkelijk te vinden maar de rit naar de top van de berg was echt nerveswrecking voor mij. Het ging maar hoger en hoger en net als je dacht, nu kan ik echt niet nog verder, kwam er weer een bocht en ging je weer meters de lucht in. Tot overmaat van ramp miste ik de laatste afslag en moest ik de auto terugzetten, berg af en dan voorzichting draaien tot onder de carport van de cabin. Echt, mijn worst nightmare maar ik heb het gered.
Die middag hebben we de zus van mijn vriendin nog ontmoet en heb ik even getelefoneerd met mijn vriendin. Ze vond het erg jammer dat ze niet in NC kon zijn en dat vind ik ook. Het verblijf in de cabin zou toch een stuk leuker zijn geweest met haar erbij! Maar we maken er het beste van - er is een hoop te doen en zolang ik die berg weer veilig op en af kom, gaat het allemaal wel lukken.