Dag 8: 11 augustus 2010 Macon naar Savannah

Na een luidruchtige nacht vanwege de airco (er was een moment 's nachts waarop ik serieus dacht dat het hotel omsingeld was met nieuwshelicopters omdat er een of andere shootout had plaatsgevonden op de parkeerplaats - dit bleek gewoon het lawaai van de airco te zijn) zijn we op zoek gegaan naar een plek om te ontbijten. Op heel onze trip tot nu toe nog geen enkele Denny's tegengekomen, teleurstelling alom want Mathijs verheugt zich al maanden op een Big Slammer ontbijtje... Omdat het toch weer drie uur rijden was deze dag, zijn we niet meer in Macon gebleven. Heel jammer, want eigenlijk hebben we dus niets van deze stad gezien. Ik heb me er toch wel wat op verkeken hoe het is om uren in de auto te zitten..als je dan ook nog onderweg gaat lunchen en tanken en plassen, vliegt de dag om en heb je alleen highway gezien. Op weg naar Savannah wilden we dus ervoor zorgen dat we ook echt in de vroege middag aan zouden komen. Dus ergens gestopt voor ontbijt, bij een locale Waffle House. Deze werd gerund door Penny; een broodmager vrouwtje met een rijtje grijze tanden en wat onsmakelijk ogende haren onder haar neus. Maar het was een superaardig mensje, zwaar onder de indruk dat we uit Europa kwamen (van Nederland had ze nog nooit gehoord). Haar dochter stond ook in de zaak en ze vertelden alle klanten dat wij nog nooit in een Waffle House geweest waren. We waren zo te zeggen de locale attractie van de dag.
De weg naar Savannah ging via de I-16, een autoweg die ons rechtstreeks naar de stad bracht. Onderweg zijn we nog gestopt in Dublin, waar ze een heuse mall hadden. In die mall hebben we alle uithoeken bekeken op zoek naar de restrooms en het viel ons op dat er een seniorenfitnessfeast aan de gang was; allemaal zestig plussers op gympen met hoog opgetrokken witte sokken liepen rondjes door de airconditioned mall.
Later zijn we nog in een plaatsje gestopt voor gas en lunch en in de plaatselijke KFC raakte ik aan de praat met een ex-army dude die nu helemaal into the Lord was. We hebben een hele tijd zitten vertellen en het was wel grappig om te horen hoe 'bekeerd' hij was. Uiteraard wilde hij ook weten naar welke kerk ik ging en wat mijn geloof was...hier had hij dus een prooi maar hij was niet opdringerig en hij bleef respectvol, zeker later in het gesprek toen hij vroeg wat mijn "husband" deed. Mensen zijn toch nieuwsgierig wat een vrouw alleen met haar kind doet, op zo'n grote reis en als ze dan horen dat je weduwe bent, zijn ze altijd heel aardig en vol goede adviezen.
We vervolgden onze weg naar Savannah en tegen een uur of twee kwamen we aan in het Historic District. Een prachtige stad, gevuld met oude huizen uit de 18e en 19e eeuw, bomen vol met spanish moss, een soort plantje dat in bomen groeit. Heel sfeervol en authentiek. Het hotel was gelijk gevonden, de Best Western Promenade. Een mooi hotel en prima kamer met dubbele bedden. Via de concierge van het hotel boekten we een "Ghost Tour", de trolley zou ons komen ophalen en ook weer thuisbrengen, een fijn idee als het al donker is in de stad.
Na een etentje bij de plaatselijke Griek hebben we even op de kamer uitgerust totdat het tijd was voor de tour. Onze tourguide vertelde bij elk huis over spoken, geesten en gruwelijke gebeurtenissen die zich hadden afgespeeld. Je kon foto's maken en soms zag je op de foto's oplichtende puntjes, dit zouden geesten zijn. Eigenlijk geloofde ik er niet veel van totdat er een mevrouw een hele enge foto had gemaakt in de Pirate House. Je zag duidelijk een witte vlek bij het plafond, het leek wel een vrouw (geest). Later waren we bij het kerkhof en toen had ik zelf ook zo'n Kodak moment, er zat een vlekje vlak bij een grafsteen die er op de eerste foto niet zat... tadatadatadatada...enge muziek!! Ik moest er wel aan denken dat wij ook altijd onze beschermengel bij ons hebben, het zou toch heel fijn zijn als dit stipje Richard was, die bij ons was op deze supermooie vakantie! Het was in ieder geval a night to remember...