Vandaag stond ik een stuk uitgeruster op. We hadden uitgeslapen tot maar liefst 6 uur!! Heerlijk, om wakker te worden op een redelijke tijd zonder die vervelende hoofdpijn. Dit beloofde een mooie dag te worden. Om 8 uur zaten we al in de auto op weg naar Topton, voor een stoere tocht op de Nanthahala River. De weg ernaar toe was wel grappig. Het was nog mistig en ik moest ontzettend veel bochten nemen, zowel berg op als berg af. Gelukkig zonder wagenziek te worden bereikten we uiteindelijk de bestemming. Ik had geboekt bij de Carolina Outfitters, voor een guided rafting trip. Tja, jullie denken toch niet dat ik alleen met Mathijs in zo’n bootje ga zitten – dan kan ik net zo goed meteen mijn reisverzekering opbellen. Nee, ik koos dus voor ‘better safe than sorry’ – een gids op de boot.
We kregen eerst uitleg over het peddelen, de zwemvesten, wat je moest doen als iemand uit de boot viel, als je zelf uit de boot viel en wat de gevaarlijke stukken op de rivier waren. Ik was wel enigszins aan het luisteren maar dacht echt dat het wel mee zou vallen…HA!
Onze gids heette Kyle, een sympathieke student van 22 uit North Carolina. We zaten samen met twee “marines”, een stoer koppel waar je duidelijk aan kon merken dat ze in het leger zaten. Mathijs zei later dat hij zich kon voorstellen dat de man, Joey, er flink op los zou schieten in een oorlog.. Dit even voor de beeldvorming met wie we in de boot zaten.
Het water was ijskoud, ongeveer 40 graden Fahrenheit. Als je er niet inviel, dan werd je wel nat van alle manoevres die de boot maakte, langs stenen en versnellingen. Onze gids wist precies wat we moesten doen om zoveel mogelijk sensatie te beleven. Mathijs genoot met volle teugen en ik vond het ook een hele belevenis, in positieve zin. Tot we onze gids verloren…Hij werd door een collega voor de grap uit de boot getrokken en voordat we het wisten zaten we al een stuk verderop in de stroom. Ik ging al lichtelijk in de paniekstand maar Joey sprong achterin de raft en nam de rol van Kyle over. Een echte marinier, waar hij overigens zelf ook wel erg trots over was. Maar ik was erg blij met hem op dat moment!
Gelukkig bleef onze gids daarna op de boot en verliep de reis voorspoedig. Totdat we verzeild raakten in een peddelwater gevecht met andere boten (dankzij Joey en zijn geliefde Virginia, die er blijkbaar niet genoeg van konden krijgen om voorbijgaande boten te belagen met hun gespetter). Het water was ijskoud en benam haast je adem, met als gevolg dat Mathijs in tranen uitbarstte en riep dat ze moesten stoppen. Gelukkig had Kyle het gezien en maande hij iedereen weer tot rust (phoef, mijn moederlijke instincten stonden op scherp hier). Zo scherp dat ik niet meer echt op zat te letten en bij de eerstvolgende botsing met een muur, zelf achterover in het ijskoude water kukelde. Ik had gelukkig mijn peddel nog vast en probeerde snel weer bij de boot te komen. Maar de stroming gaat heel snel en je mag niet gaan staan in de rivier (dat stuk herinnerde ik me dus van de uitleg). Dankzij een koelbloedige Kyle, zat ik binnen enkele seconden weer heelhuids in de raft, een hele ervaring rijker.
Die frisse duik maakte het hele rafting avontuur wel een stukje spicier, ik was blij dat we voor een guided trip hadden gekozen want dit moet je dus niet gebeuren zonder hulp (al was het maar dat Mathijs mij dus nooit meer in de boot had gekregen… Kyle kreeg dus na afloop een vette tip van ons).
De trip eindigde met een spectaculaire val (Nanthahala Falls) omlaag. Mathijs zat voor de zekerheid in het lager gedeelte van de raft, omdat hij eruit zou kunnen vallen (want dat was daar wel gevaarlijk). Acheraf hadden we val op de foute manier genomen, dat dacht ik ook al toen ik een megagrote steen op me af zag komen… maar ik schrijf dit blog nu dus weten jullie dat we nog leven!
Het was een superleuke dag en ik zal ons avontuur niet snel vergeten. Bedankt Joey en Kyle, voor jullie stoere acties!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten